De pijnbank de problemen van de Rabobank

Lezenswaardig, dat zeker wel. Sommige zaken moeten ook gezegd worden. De vrij hoogdravende toon in combinatie met veel technische termen is echter toch wat te veel van het goede. Er zijn ongetwijfeld betere boeken over banken of bedrijven die het vroeger beter deden dan nu.

Iemand attendeerde mij erop dat het met de Rabobank helemaal niet zo goed gaat als dat we allemaal misschien denken en dat er zelfs een boek over geschreven is: “De Pijnbank”.

Ik heb het boek gelezen en moet zeggen dat het bijzonder knap geschreven is. Auteur Nils de Heer laat zien dat hij verstand van zaken heeft en dat de feiten waarmee hij komt zijn gebaseerd op uitgebreid onderzoek en speurwerk. Daarnaast is het, ook voor mij als financiële leek, gewoon prettig leesbaar. Gaandeweg krijg ik het besef dat het bijzonder dapper is van de auteur om het als eenzame kruisvaarder op te durven nemen tegen zo’n grote organisatie als de Rabobank, want het is me nogal wat waar hij mee komt: creatief boekhouden om verliezen te verbloemen, dingen die onder de pet blijven, fraude en schandalen, de schandalige werkwijze van de afdeling Bijzonder Beheer; De Heer beschrijft het allemaal.

Mijn kijk op het bankwezen in het algemeen en de Rabobank in het bijzonder is voorgoed veranderd.
De Pijnbank heeft terecht een plekje in mijn boekenkast verworven.

Het boek in één maal hoofdschuddend uitgelezen. Auteur geeft aan dat er geen bron wenst te worden geciteerd, het gevolg is dat het boek onderbouwing mist van binnenuit waarbij m.i. de auteur er voor kiest om eventuele onduidelijkheden en open eindjes zelf maar tot een conclusie weg te schrijven. Dat hoeft niet erg te zijn, maar in dit geval worden er wel heel veel suggestieve dingen naar voren gebracht die de lezer moeten leiden tot een negatieve opinie over de Grote Boze Bank. Met name het deel over Bijzonder Beheer komt over als één grote gok, waarbij de Grote Boze Bank in alle gevallen (nee, niet bij uitzondering) bewust de klant zou naaien.

Een groot deel van het boek betreft eerder algemene informatie dan dat het daadwerkelijk relevant is voor de Rabobank. De gehanteerde vakjargon is op het oog leuk, maar voegen weinig toe en zullen lezers van buiten het bankwezen eerder afleiden dan helpen.

Conclusie. Zeer matig. Voor kennis en info over het bankwezen zijn echt betere boeken beschikbaar. Zonde van mijn tijd, ik weet nu niet veel meer over de Rabobank dan hiervoor.

Citaat uit “De Pijnbank”: Een voormalig interim-medewerker van Rabobank International liet optekenen dat in de periode dat hij binnen de organisatie werkzaam was, de extreme druk zelfs tot zelfmoord van een medewerker heeft geleid. Dat Rabobank medewerkers zonder scrupules te werk gaan dat mag ondertussen bekend worden verondersteld, maar dat betekent niet dat we het niet moeten blijven vertellen. Het boek “De Pijnbank” maakt opnieuw pijnlijk duidelijk, in heldere en zakelijke bewoordingen, hoe met name de Rabobank te werk gaat. Dat zij zelden “binnen de lijntjes kleurt”. Ze wassen niet alleen gelden wit, ze wassen ook keer op keer hun handen in onschuld. Geheel ten onrechte. Het moet maar eens over zijn met dat “gehuil” van de banken. Gewetenloze onmensen zijn het, waarbij uitzonderingen de regel bevestigen. Zelfs voor mij, hoewel ik veel zaken allang wist, was het toch weer schokkend om te lezen. Vooral de “steun” van een instantie als de belastingdienst, politici en rechters is stuitend te noemen. Het boek is een “must-have” als u voor eens en voor altijd wil weten wat nu precies een “renteswap”, een “Chinese wall” of een “Coco” is. Verbaas u over de verhullende, wollige taal, en prachtige benamingen die eigenlijk zoveel betekenen als: wij als pijnbank lijden u vakkundig naar de slachtbank.

Boek waarin losse situaties, meningen en suggesties als waarheid en beleid worden aangenomen. Leuk als je een sensationeel verhaal wilt lezen maar staat ver van de werkelijkheid naar mijn mening