De Schaduw contra de Schorpioen

De verhalen van de Schaduw zijn voor mij pure nostalgie. Ik lees de boeken van Havank al vanaf dat ik tiener was en heb bijna alle pockets in de kast staan. Omdat de schrijver al jaren dood is, was de kans op nieuwe Havankjes nihil. Het was dan ook leuk te merken dat de uitgever had besloten om de Schaduw nieuw leven in te laten blazen en wel door Tomas Ross. De Schaduw contra de Schorpioen is het derde deel in de nieuwe serie, na 'Caribisch Complot' en 'Het mysterie van de Nachtwacht'.

Tomas Ross heeft getracht de groteske, hilarische, bombastische en taalvirtuose schrijfstijl die zo kenmerkend voor Havank was te benaderen. Dat is voor een groot deel goed gelukt en een feest der herkenning, maar wordt in dit boek wel erg kwistig gebruikt. Zo kwistig dat overdaad om de hoek loert en het op een gegeven moment ging irriteren (maar dat deed het bij Havank zelf ook wel eens, moet ik eerlijkheidshalve zeggen).
Afgezien daarvan is De Schaduw contra de Schorpioen een waardig opvolger van bijvoorbeeld 'Deurwaarders Delirium' 'Spaanse pepers' en Caviaar en C.ocaine'. Het boek is ook vanwege de humoristische insteek hierbij te plaatsen, in plaats van bij de wat serieuzere avonturen, zoals in 'Er klopt iets niet'. Oude bekenden komen in grote getale voorbij, maar daarvoor heb je wel achtergrondinformatie uit de vroegere boeken nodig.

Al met al een zeer verdienstelijk verhaal, dat goed in elkaar steekt en met veel bombarie gebracht wordt. De Schaduw komt weer in allerlei avonturen terecht waar hij soms op het nippertje min of meer ongeschonden uitkomt. Het is wel even wennen om Monsieur in een eigentijdse omgeving tegen te komen waar de vroegere verhalen uit de aard der zaak speelden halverwege de vorige eeuw. En uiteraard mag het slotakkoord ten huize van De Schaduw in Cassis niet ontbreken.

Het eerste Havank Ross boek vond ik een regelrechte mislukking. Met zijn derde boek is duidelijk dat Ross inmiddels geheel in de huid van Havank gekropen is. Barok taalgebruik, prachtige woordspelingen en uitdrukkingen a la Havank. Figuren met bizarre namen of verwijzingen, zoals rechercheur Hercule Poincot (naam sterk lijkend op Hercule Poirot van Agatha Christie). Het lijkt soms net of je een 'echte' Havank leest, die echter wel gesitueerd is in de eenentwintigste eeuw.
Prima plot die ook echt past bij een roman waarin De Schaduw de hoofdrol speelt. Gedegen en prima leesbaar. Crème de la crème van de crime de la crime, om een stukje uit de roman van Ross verbasterd te citeren.