Het mysterie van de Nachtwacht Bekroond met 4 sterren in de Vrij Nederland thrillergids 2011

Als fervent Tomas Ross lezer, heb ik dit boek ook aangeschaft. In het begin moet je erg wennen en de vreemde schrijfstijl, wat hoogdravend OudNederlands, wat vak humoristisch overkomt. Ook de personages in het boek hebben grappige, niet reeele vragen, maar als ik het goed begrepen heb ik dit de stijl van Havank, die Tomas Ross hiermee wil nadoen/eren.

Het verhaal is een thriller, waarin je als lezer af en toe verward wordt, omdat je sommige samenhangen nog niet meteen helder worden. Gelukkig wordt regelmatig in het boek, bij conversaties, soms een soort van samenvattingen gegeven, zodat je nooit de draad echt kwijt raakt. Tegen het eind van het verhaal komen de zaken steeds meer bij elkaar, waarna het plot alle eindjes aan elkaar knoopt.

Het boek leest, ondanks het taalgebruik, erg prettig en je kunt erin blijven lezen.
Het is zeker niet het beste wat Tomas Ross geschreven heeft, maar toch zeker de moeite waard!

Geschreven bij Het mysterie van de Nachtwacht

Pluspunt van dit artikel: goede kwaliteit

Hebbedingetje voor de verzamelaar van Havank, wel duur voor zo'n dun boekje

“Het mysterie van de nachtwacht” is een amusant boek. Wat Ross heel goed doet is het Schaduwiaans geouwehoer opnieuw tot leven wekken. Kletsen als een schot hagel: ergens is het wel een keer raak. Of zoals de Schaduw zelf in de oudere delen van de aloude hagiografie van de Sureté-speurder uit de doeken deed: een fout spoor kruist ergens wel een keer het goede spoor. Blijven kletsen dus tot je op die kruising bent. Ross beheerst dat. Grijnzen. Ook al omdat Ross er in slaagt om de oubolligheid van de oude meester te vermijden.
Verder is Ross qua plotting ook stukken beter dan Havank of Terpstra.
Allemaal prachtig dus.
Maar ….
Ik heb vroeger lang gedacht dat het plot bij Havank slechts de smoes was om maar aan te kunnen ouwehoeren. Ik vermoed dat Ross eveneens dit standpunt huldigt. Edoch, het is een vergissing. Nu denk ik dat Havank wel degelijk een goed plot wilde schrijven, en dat het geouwehoer er was om te maskeren dat hem dat niet zo goed af ging. Dat mankement zorgde voor de aparte klankkleur van de oude Havanken. De oude Havanken, dat waren stemmingen, sferen. Dat mis ik een beetje bij Ross. (Terpstra wist die stemmingen wel op te roepen, maar die had doorgaans de puf niet voor een goed verhaal.)
Ross put –terecht- uit het pantheon dat Havank deeltje na deeltje wist te bevolken. Maar bij Ross leven de figuren niet, het is meer: namesdropping. Om de belangrijkste te noemen: Silvère en Manon. Hebben niet echt een functie in dit boek. En Flippie opeens op laten duiken als cipier, het slaat nergens op. De namen kunnen gemist worden.
Nog tot daar aan toe. Serieuzer: bij Ross is Charles C.M. Carlier te braaf, recht is zijn pad en kwiek loopt hij dat af. Toentertijd speelde Havank vaak en graag met rechtvaardigheid afgezet tegen de rechtsgang, de ethische grens van eigen-rechter-spelen gaf jus aan de gebeurtenissen. Geen morele dilemma’s daarentegen bij de “Nachtwacht”.
Deze ethische hachelijkheid werd vroeger mede ingegeven door het problematische liefdesleven van de held, het ooit met Byron-gewaagd aplomb geponeerd don Juan-gemoed van de Schaduw en de vergeefsheid van het romantisch ideaal: Ross kiest er voor om deze poel van donkere gevoelens niet om te gaan roeren. Misschien verstandig, want met deze vergeefsheid speelde Havank op de sentimentaliteit van de lezer. Maar hij deed dat wel knap, Havank. En welke vent is in diepste wezen niet sentimenteel? Ross moet dat ook kunnen, maar hij maakt zich er een beetje van af. Bij hem geen onmogelijke liefde, bij hem geen onmogelijke rechtvaardigheid, hij biedt de sentimentele lezer geen enkele kans.
Terwijl dat het was waarom ik Havank las: ik zat de Zwarte Beertjes in mijn eentje te lezen, ’s nachts aan de keukentafel, onder de tl-balk, met een biertje, en de radio gaf blues. Ik meende te begrijpen hoe de werkelijkheid in elkaar zat. “C’est la vie”, dacht ik dan. “Woke up this morning” hoorde ik dan. En dan kon ik er weer even tegen.
Deze bedenkingen nemen niet weg dat ook “Het mysterie van de nachtwacht” ideale lectuur is voor het slapen gaan.