Drie uur … om degenen van wie je houdt te redden

Geschreven bij Drie uur

Drie uur begint ergens te midden van een school shooting. Meneer Marr, directeur van de vooruitstrevende Engelse Cliff Heights School, wordt geraakt door twee kogels. Twee leerlingen, Hannah en David, trekken hem de bibliotheek in. Er is geen ontsnapping mogelijk uit de bibliotheek. Te kleine en te hoge ramen mét luiken ervoor. De klinkende stappen van de schutter voor de deur. De leerlingen die de boeken als verdediging en obstakels achter de deur stapelen. Verderop de gang hebben Jacintha, juf Engels en haar leerlingen zich in het lokaal verschanst achter de tafels.

Juffrouw Daphne is bezig met een generale repetitie van MacBeth in het theater als de schoten vallen. Het centrale schoolgebouw is aan het theater verbonden door een glazen passage. Het theater is door veiligheidsdeuren en de bunkerachtige bouw de veiligste plek op school. Maar hoe komen de leerlingen en leraren uit het hoofdgebouw heelhuids daar terwijl de schutter of schutters met wapens overal tegelijkertijd lijkt/lijken te zijn? In het bos staat het boetseerlokaal waar juf Camille spontaan met haar zevenjarige pupillen eikeltjes is gaan kleien. Kijkend uit het grote raam ziet de juf een wapen op haar gericht. Niemand kan ongezien door de schutter dicht bij het lokaal komen. Kunnen zij wel gered worden zonder een bloedbad mee te maken?

De veertienjarige Rafi, gevlucht uit Syrië, herkent het gevaar van een afgegane bom en rent naar de basisschool die iets verderop staat. Ondanks de bezwaren van meneer Lorrimer die verantwoordelijk is voor de schoolkinderen, wordt het noodplan in werking gezet. Rafi is opgelucht dat zijn achtjarig broertje Basi en de overige kinderen via de klifzijde gered zullen worden. Dan rent hij terug naar het centrale schoolgebouw, waar zijn vriendin Hannah vast zit. Echter, Basi rent zijn grote broer achterna, gefolterd door de herinneringen van de reis van Syrië via Egypte naar Engeland. In de sneeuw raakt hij Rafi kwijt.

Net als in een echte shooting, zo stel ik me voor, kom je via de media achter wat bekend is en wat er gebeurt. De mobiele telefoon speelt ook een belangrijke rol in hoe de leerlingen elkaar en de politie op de hoogte houden. Volgens het manifest van de schutter(s) zal er een ware bloedbad aangericht worden drie uur na het eerste schot. Gaandeweg wordt duidelijk wat er aan de hand is en wat het extreme doel is van deze aanslag. Het verhaal wordt vanuit meerdere perspectieven verteld, waardoor je de angst van iedereen voelt. Ik voelde als lezer ook angst en onzekerheid. Ook wordt er met de chronologie gespeeld. We maken de herinneringen van meneer Marr aan het vluchtelingenkamp mee, waar hij als vrijwilliger in contact komt met de Syrische broers. Voor Rafi en Basi lijkt het weer alsof ze op de vlucht zijn voor Assad.

Ik vond het verhaal erg indrukwekkend. De redenen voor de aanslag schokten mij en ik had moeite met het voorstellen hoever mensen kunnen gaan om hun eigen geluk zeker te stellen. Ik zou het verhaal eerder classificeren als een psychologische thriller. Er is in feite sprake van weinig actie. Het verhaal gaat om intermenselijke relaties. In hoeverre zet je je eigen leven op het spel om die van je geliefden te redden? Het verhaal gaat om opoffering en het compleet omgekeerde ervan, slachtoffers maken. Door de moeilijke en lange zinnen van Lupton vermoed ik dat veel mensen halverwege zullen afhaken. Zeker als ze een en al spanning en actie verwachten. Af en toe had ik ook moeite met de ingewikkelde schrijfstijl van Lupton, maar de aanhouder wint. Na het uitlezen van het verhaal kon ik niet meteen door met mijn alledaagse dag. Ik had een moment nodig om het verhaal en de gruwelijke actualiteit ervan te verwerken. Ik geef Drie uur 4 van de 5 sterren voor de emoties die het boek bij me opriep.

Geschreven bij Drie uur

In Somerset wordt een progressieve school opgeschrikt door een schietpartij. De school bestaat uit meerdere gebouwen die verspreid van elkaar in het bos liggen, waardoor overzicht en coördinatie moeilijk worden. Het begin van het boek lijkt wat chaotisch, omdat het verhaal vanuit veel verschillende perspectieven wordt verteld. Dit vond ik wel een mooie parallel vormen met de chaos die ongetwijfeld ontstaat tijdens een school shooting. Al vrij snel zit je helemaal in het verhaal en leef je met de personages mee.

Je volgt de neergeschoten directeur, meneer Marr, die door twee leerlingen de bibliotheek in getrokken wordt. Bange leerlingen die de deur van de bibliotheek barricaderen en de schutter heen en weer horen lopen over de gang. Leraren die proberen hun leerlingen rustig en veilig te houden door poëzie voor te lezen of door een hut te bouwen van tafels en klei tegen de ramen te plakken om eventuele glasscherven tegen te houden. Rafi, een vluchteling uit Syrië, die door het bos rent op zoek naar zijn kleine broertje dat bang is voor de sneeuw. De dramadocente die in het theater, de veiligste plaats van de school, de repetitie voor Macbeth door laat gaan en hoopt dat de overige leerlingen het gebouw kunnen bereiken. Gespannen ouders die leven tussen hoop en vrees. En de inspecteur die moet proberen de schutter te identificeren.

Het verhaal wordt chronologisch verteld, je voelt de spanning en bent bang voor wat er kan gaan gebeuren. De dreiging is constant aanwezig en sommige minuten lijken uren te duren. Verwacht geen actie van begin tot eind; het boek gaat vooral ook over menselijke relaties, over liefhebben, over zelfopoffering, over hoe ver je gaat voor mensen van wie je houdt, maar ook over radicalisering, extremisme en haat. Terwijl de sneeuw blijft vallen en het politieteam de situatie moeilijk kan overzien, staan onverwachte helden op, goed neergezette personages, die hopen dat ze deze situatie overleven. Dit is een erg goed, angstaanjagend boek over actuele onderwerpen, het heeft personages om van te houden, een verrassend einde en is een aanrader voor liefhebbers van psychologische thrillers.

Geschreven bij Drie uur

Het verhaal is van het begin tot het einde mega spannend. Actueel door de thema's en prettig geschreven.
Dit boek wil je in 1 x uitlezen...

Geschreven bij Drie uur

Net als bij de voorgaande boeken van Rosamund Lupton werd ik het verhaal ingezogen en kwam er niet meer los van. Heb het dan ook bijna in één ruk uitgelezen.
Heel actueel door de ontwikkelingen in de samenleving, dreigend ook en zo goed voor te stellen dat het echt zou kunnen gebeuren.
Mooi verhaal, goede opbouw en goed plot. Aanrader!

Geschreven bij Drie uur

Goed boek, af en toe iets voorspelbaar, maar daarom niet minder spannend. Vooral aan het eind kon ik het boek niet wegleggen.

Geschreven bij Drie uur

Het boek neemt je mee in de wereld van een school die middenin een terroristische aanslag zit. Het verhaal ontplooit zich door middel van verschillende verhaallijnen van scholieren, leraren en ouders tijdens deze crisis. Dit boek grijpt je gelijk bij de eerste bladzijde en het liefst lees je het in 1 keer uit.

Geschreven bij Drie uur

Voorspelbaar en ik heb zeker 25% gewoon doorgebladerd.