Een bloedovergoten dageraad

Anthonie kan je echt in een verhaal zuigen. Deze verhalenbundel heeft deze magie weer! Je krijgt van sommige verhalen de kriebels of voelt de drang om over je schouders te kijken. Bij andere verhalen, wil je zoveel mogelijk licht aan in huis. Heerlijk griezelen! En zo af en toe kijk je even om je heen of de personages uit de verhalen niet tot leven zijn gekomen. Echt geweldig hoe hij dat toch steeds weer doet. Bij sommige verhalen moet je nadenken: Wat zou jij doen, als het jou overkomen zou? En voor anderen wil je het liefste achter een kussen kruipen. Maar je leest door omdat je moet weten waar het gaat, ook al knijp je hem af en toe flink! Je kunt je vinger er net niet opleggen, maar je krijgt gegarandeerd onbehagelijke gevoelens!
En je zult merken dat je sommige verhalen nooit meer zult vergeten, deze blijven je voor altijd bij.

Ik ga de verhalen een voor een met een paar woorden samenvatten, ik weet zeker dat een aantal dingen je zullen triggeren om het te gaan lezen! Ik zeg niet wat er bij welk verhaal hoort ;-)
*Reële angst. Waar ben jij bang voor?
*Alleen schaatsen in de natuur. Het is zo stil..Maar wat als je niet alleen bent? Je voelt dat er iets niet pluis is…Heeft deze plek een gewelddadig verleden of niet?
*Bestaat de perfecte date wel? Jullie delen dezelfde duistere interesses. Zijn jullie voor elkaar gemaakt? Of is het te mooi om waar te zijn?
* Familie geheimen: een vader sterft. Wat is er toch achter die deur in de geheime kamer?
* Hij ziet kleuren van aura’s overal om zich heen. Heeft vliegangst. Monster in de kast. Doodsangst.
*Claustrofobische angst. Einde van de mensheid?Zombies in het donker. En ze zijn sneller dan de normale zombies. Je weet pas wat duisternis is na het lezen van dit verhaal. Dit is echt en van mijn favoriete verhalen uit het boek!
*Duivelse sprookjes en er zit iets engs in de muren……
*Een gesprek met The devil himself. Ik kreeg hier echt een exorcist gevoel bij.
* een vervloekte familie. Waken naast een doodskist om zeker te weten dat iemand echt dood is. Dit verhaal vond ik ook echt zo goed. Kreeg hier echt hartkloppingen van. Stel je waakt naast een kist en je denkt nagels te horen schrapen….Wat doe jij dan?
* Walgelijke gevaarlijke geluiden
*Stel je voor, je laat een bloedspoor achter……Uit je eigen lichaam? Bloed je dan dood?
* Bestaat er wel een genadige dood? Kun je met genade sterven?
* in deze bungalow is iets mis, er zit een luchtje aan!
* je voelt je nooit meer veilig in de dichte mist….. Kippenvel verhaal!
*Pas op voor enge meisjes met rode mantels, ze zijn terug! Hun monden zijn een groot zwart gaten ze kunnen je leegzuigen.
*Op het kruispunt in je leven kom je de meest vreselijke dingen tegen. Wat is tijd nu precies? Bestaan er andere universums?

Sommige verhalen doen je aan eerdere verhalen denken. En met andere denk je een link te zien. Het leest lekker vlot weg. En het is gewoon genieten als horror fan. Je voelt de angst uit het boek kruipen en het zorgt voor een onrustig gevoel tijdens het lezen. Als horror fan is dat dubbel op genieten!
Ik wil iedereen aanraden om zijn bundels te gaan lezen. De cover vind ik ook erg mooi, de titel komt voor in een van de verhalen, als je goed op let kom je het tegen. En de cover foto, spreekt ook voor zich als je een verhaal hebt gelezen waar ijs in voorkomt;-)

Ik geef het boek 4****

Een bloedovergoten dageraad is geen standaard verhalenbundel vol griezel en Horrorverhalen.
De trend wordt gezet in de inleiding, waar Anthonie Holslag verslag doet van een persoonlijke ervaring met zinloos geweld.
Dan volgen er 15 verhalen die uiteenlopen van bizar tot super griezelig. Maar alle verhalen zitten vol met personen die worstelen met zich zelf of hun veranderde omgeving. En dit geeft extra diepte aan de verhalen.
Het enige minpuntje aan deze bundel vond ik dat hij te dik was. Op een gegeven moment raak je een beetje in een sleur van steeds weer te lezen over een man die met zich zelf overhoop lag. Terwijl de latere verhalen van de bundel van even goede kwaliteit waren als de eerste verhalen.

Toppers vond ik:
- De 3 verhalen met de "Roodkapjes", De man op het ijs, Dossier patiënt "Z", Het huis bij het park. Hoe Anthonie de meisjes neerzet. Je krijgt er gewoon nachtmerries van.
- Aardedonker. Hoe mensen kunnen ontaarden als de wereld overspoeld wordt door zombies.
- Het komische De laatste opdracht, hoe een man moet waken met een bijl bij een lijkkist.
- Zwarte aura, hoe een man aura's ziet na een ontmoeting met het monster in de kast.

een aanrader en super goede verhalen

"We zien alleen wat we willen zien, dat had hij lang geleden al geleerd. En sommige dingen zag je, maar tegelijkertijd ook niet. Sommige dingen waren slechts een decor dat pas achteraf, als de puzzelstukjes op hun plaats vielen, een betekenis begon te krijgen." Uit het verhaal: Het huis bij het park.

“Een bloedovergoten dageraad” is het vervolg op “Zwarte Muren”, dat samen met het net uitgekomen boek “In het kille ochtendlicht" een drieluik vormt.

Het is meer dan de moeite waard om de introductie "Door het konijnenhol" te lezen en deze zeker niet over te slaan. Het geeft namelijk aan om welke reden deze bundel is ontstaan. De introductie heeft een krachtige openingszin:
“Op 29 november 2008 om 00.28 uur veranderde mijn leven”. En dit bedoelt de schrijver letterlijk. Op dat moment werd Anthonie Holslag het slachtoffer van zinloos geweld. Volgens de schrijver is dit boek misschien wel het meest autobiografische dat hij heeft geschreven, niet in letterlijke zin, maar over hoe hij het leven aanvoelt. In deze bundel staan veel van zijn angsten verwoord. Normale angsten, maar ook irreële.

Na het lezen van de indrukwekkende introductie was ik even stil om de volgende reden: wat een vreselijke ervaring heeft de schrijver meegemaakt. Ik kan me er (gelukkig) niets bij voorstellen, maar ik begrijp dat dit je leven volledig op z'n kop zet. Gelukkig heb ik zelf geen ervaring gehad met zinloos geweld, de introductie maakt echter goed duidelijk hoe ingrijpend zo'n gebeurtenis is. Ik vind het heel dapper dat Anthonie Holslag de gevoelens van deze ervaring via de verhalen in de bundels deelt en heb groot respect daarvoor. Ik merkte dat de introductie me erg raakte en was daarna erg benieuwd naar de verhalen. Door deze introductie hebben de verhalen een andere lading gekregen, anders dan bij andere boeken met “gewone” horrorverhalen. In de verhalen in deze bundel proef je de verwerking van zijn trauma's. Zijn ervaring met zinloos geweld heeft niet de overhand in deze bundel, je herkent echter wel de elementen van de beangstigende ervaring die Anthonie Holslag heeft meegemaakt. Je voelt dit in elk verhaal en dit maakt dat de verhalen persoonlijker aanvoelen dan andere horrorverhalen of -boeken die ik heb gelezen.

De thema's van de verhalen zijn heel divers: zo zijn er bijvoorbeeld verhalen over vampiers, zombies, duivelsuitdrijvingen, demonen, een engel des doods, dodelijke pandemieën. Over het algemeen heb ik weinig moeite om een à twee verhalen uit te kiezen die mij het meeste fascineren, indruk hebben gemaakt of mij geraakt hebben. Ik vond het echter bij deze bundel bijzonder moeilijk. Dit omdat de verhalen zo divers en zo verschillend zijn, ook al hebben ze allemaal (doods)angst, leegheid, eenzaamheid als bindende factoren. Net als in de bundel “Zwarte Muren” zijn er ook in dit boek zaken die in meerdere verhalen terugkomen, zoals bijvoorbeeld de meisjes in rode jasjes. Nooit meer zal ik op een ‘gewone’ manier naar kleine meisjes in rode jasjes kunnen kijken, vanwege enkele verhalen in deze bundel.

Dit boek is zonder meer heel bijzonder om te lezen. Het is dan wel een dik boek, maar ik had graag nog meer verhalen willen lezen. Gelukkig was dit niet de laatste bundel horrorverhalen van Anthonie Holslag, hij heeft inmiddels in het najaar van 2016 het derde deel van de drieluik uitgebracht, de verhalenbundel “In het kille ochtendlicht” met tot mijn verrassing op de cover mijn favoriete “meisjes in hun rode jasjes”.

Ik geef “Een bloedovergoten dageraad” 4,5 sterren.