In het kille ochtendlicht

Dit is de derde verhalenbundel van Anthonie Holslag. Na Zwarte Muren en Bloedovergoten Dageraad neemt hij je mee in 17 verhalen waar de donkere kant van de mens centraal staat. En wat een reis is het geworden. Verschillende verhalen zijn intens om te lezen, vooral door de emoties die de hoofdfiguren ondergaan. Andere laten de gruwelijke kant van de mens zien. Het is niet allemaal bovennatuurlijke horror die je terug vindt in zijn verhalen. Er zitten een aantal bij die de gruwelijke werkelijkheid weergeven. Dit maakt deze verhalen zo sterk en gaan onder je huid zitten.
Een van mijn favoriete verhalen is Vergulde dagen, waar hij de vergankelijkheid van het leven weergeeft en de verlokking van voorbije dagen. Maar ook het verraad in Vaderliefde mag er zijn. En natuurlijk de terugkeer van de meisjes met rode jassen.
Na twee bundels is deze bundel met gruwel en Horror verhalen een mooie, maar intense, afsluiting geworden. Hopelijk eindigt hier de reis niet en mogen we nog meer van Anthonie verwachten.

Dit is de derde verhalenbundel van Anthonie. Deze (Zwarte Muren en Bloedovergoten Dageraad, komen voor In het kille ochtendlicht) boeken volgen elkaar op, maar wel op een heel bijzonder manier. Dit moet je zelf ervaren! Ik heb hier echt enorm van genoten. De Rillingen liepen echt over mijn rug. Sommige verhalen komen s ’nachts in je dromen terug! Dit is echte horror voor mij. Ik kreeg de kriebels en zo nu en dan wou ik even achter mijn kussen kruipen bij een verhaal. Dit boek is de vertegenwoordiger van de Duisternis, maar ook van mijn grootste angst: De Dood. Het einde. The End. Natuurlijk zijn de verhalen heel divers. Maar die angst die ik voel voor de dood, had mij goed te pakken! Ik ben niet snel bang. Maar wel voor de man met de zeis. Nagelbijtende horror. Ik heb aan een hand weinig nagels meer over! Hij heeft het weer voor elkaar gekregen!

Ik zal de verhalen allemaal in het kort even samenvatten of een zin schrijven die de sfeer beschrijft. Er zit waarschijnlijk voor iedereen iets bij, waar je echt de kriebels van krijgt. Het is zo beeldend op papier gezet, dat je niet – niets kunt voelen of ervaren. Je bent er bij en zit op de eerste rij als lezer! ( en in veel situaties wil je liever, nooit niet terecht komen).

*Een vader die alles overheeft om zijn zoon te beschermen. Maar wat doet hij als zijn zoon, zich tegen hem keert? Zeg nooit tegen je kinderen, dat monsters niet bestaan!

* wat doe je als het zwarte water, je naam roept?

*De dood zit je achterna en wacht op zijn kans!

* Stel je eens voor: Je doet s ’ochtends je ogen open na een heftig feestje en je bent dood?!

*Gevangen zitten in je eigen lichaam, terwijl de dood aan je voeten staat. Luguber en eng verhaal! (dit is stiekem een van mijn favorieten van deze bundel)

* Een Onverzadigbare ‘enge’ Schimmel

* Een alles vernietigende, duistere mist waar je niet aan kunt ontkomen!

* Zaadjes van haat, die langzaam tot bloei komen en hun hoogtepunt beleven in W.O.2

* Wees voorzichtig als je een oud sieraad wilt gaan kopen!

* Pas op voor de man met de zwarte ogen!

* Muggen, monsters en moordenaars.

* Kloosters met een gruwelijk verleden

*Meisjes in rode jasjes vs. dichte dodelijke mist (hier kreeg ik echt een Stephen King gevoel van, top).

* Dystopische wereld: Mensen die gek worden van een geluid en sterven. (Deze is zoooo goed, wow).

* Bang om te slapen, Bang om te dromen. Wat als dromen/ nachtmerries werkelijkheid kunnen worden?

* De meisjes in rode jasjes laten je niet met rust.

* Een kunstwerk dat veel losmaakt bij een trotse vader van een volwassen zoon.

De schrijfstijl is beelden en jaagt je de stuipen op het lijf! Ik wil elke horror liefhebber vragen om de bundels van Anthonie te gaan lezen. Ze zijn echt goed!

Heerlijk genieten. Deze bundel krijgt 5***** van mij. Dik verdiend! Als je mij echt bang kunt krijgen, dan verdien je echt een dikke 10!

Dit is de derde bundel met verhalen over de donkere kanten van de mens, zijn psyche, essentiële vragen over het hoe en waarom, over angst en over geweld.
Het zijn 18 verhalen, die op zich niks met elkaar gemeen hebben en losstaande verhalen zijn. Toch is er in alle verhalen een rode draad. Ze hebben het thema angst, haat en de broosheid van de mens als rode draad.
Alle verhalen zijn doorspekt met angst, horror, gruweldaden, (zwartgallige) humor.
Zo gaat er een verhaal over vaderliefde, je steunt je kind in alles wat hij doet ook al ben je het daar niet mee eens. Je kan hem niet loslaten, ook al zou dat beter zijn.
Een verhaal over een vreemde plas, daar gebeuren rare dingen of toch niet?
Ook zijn er verhalen bij die over de oorlog en concentratiekampen gaan, waar dingen zijn gebeurd die je een trauma opleveren en waar je liever niet over wilt praten.
Of een verhaal over een steeds terugkerende mist, een hele vreemde mist, deze zaait namelijk dood en verderf.
Alle verhalen zijn voorzien van een flinke dosis psychologische horror… je denkt steeds dat het niet erger kan maar dan blijkt dat je er naast zit. Alle hoofdpersonen maken dingen mee die je zelf liever niet mee hoopt te maken. Zo angstaanjagend, gruwelijk of ongelofelijk is het. Je weet aan het begin van het verhaal natuurlijk niet wat er gaat gebeuren maar je voelt aan alles dat het iets is dat je nog een tijdje aan het denken zet. Het klinkt ongelofelijk en gruwelijk maar komt er realistisch over doordat de auteur heel beeldend schijft. Zelf de meest gruwelijk dingen kan je letterlijk voor je zien. Je voelt de angst en de worsteling met hun innerlijk alsof het jou gebeurd.
Voor mensen die van spannende, fantasieverhalen met horror en angst is dit boek een aanrader.

De verhalenbundel “In het kille ochtendlicht” hoort bij de bundels “Zwarte Muren” en “Een bloedovergoten dageraad”. Zoals Anthonie Holslag het zelf ook aangeeft in het voorwoord: de verhalenbundels vormen een drie-eenheid. Ze zijn los van elkaar te lezen, maar ik zou aanraden om ze op volgorde te lezen, zodat je de groei en de samenhang van de verhalen beter kunt zien.
Het boek “In het kille ochtendlicht” bevat 17 verhalen. Deze verhalen maken stuk voor stuk indruk. En niet alleen vanwege de horrorelementen waar ik persoonlijk zo van hou. De verhalen zijn zoveel meer. Het is een boek vol verhalen over menselijke emoties. Emoties die je raken, die je niet meer loslaten en die je laten stilstaan bij je eigen leven. Vooral het verhaal "Alleseter" maakte indruk op mij. In dit verhaal maak je kennis met Steve, een alcoholist, die in een huis vol schimmels woont. Een deskundige komt het huis inspecteren en herkent een van de schimmels niet. Het is een groene schimmel die steeds meer van het huis bedekt. Na het lezen van dit verhaal had ik een brok in mijn keel, vanwege het enorme verdriet dat het verhaal uitstraalt. Het verlies en verdriet vormen met de geheimzinnige en onverklaarbare gebeurtenissen een prachtige combinatie.
Het verhaal “Verboden te betreden” pakte mij vanaf het eerste moment vanwege een ijzersterke openingszin:

"Zodra ze over de ketting waren gestapt, wisten ze dat ze een fout hadden gemaakt."

Het verhaal stelde mij, zoals ik al verwachtte, absoluut niet teleur. Het had wederom de juiste combinatie van spanning, onverklaarbare gebeurtenissen en menselijke emoties. Een laatste verhaal die ik in deze recensie wil benoemen is het verhaal met dezelfde titel als het boek. In het verhaal “In het kille ochtendlicht” wordt duidelijk dat de schrijver beroepsmatig een expert is op het gebied van oorlogen, de Holocaust en genocide. Het is een verhaal over tot welke vreselijke horror de mens zelf in staat is. Het verhaal is ijzingwekkend vanwege de realiteit.

In vergelijking met de twee andere bundels gaat het in deze bundel meer om de psyche van de mens. De ruwheid en soms wreedheid van het bestaan, van het leven en het omgaan hiermee. Maar ook over het omgaan met de consequenties van je handelen. Het gaat om gedane zaken (al dan niet bewust) die niet meer teruggedraaid kunnen worden en waarvan de consequenties helder zichtbaar worden voor de personages uit de verhalen. De titel maar ook de cover past uitstekend bij het boek. Beide intrigeerden mij al voor het lezen van het boek en na het lezen vind ik dat het boek geen betere cover en titel had kunnen hebben. Ze geven beide uitstekend de inhoud en de sfeer van het boek weer.
De verhalen bevatten thema’s als eenzaamheid, verlies, ouderdom, angst voor aftakeling, de dood, gevoelens van spijt. Deze worden zeer kundig gecombineerd met bovennatuurlijke elementen en soms pure horror. Net als in de twee andere bundels van Anthonie Holslag komen in verhalen overeenkomsten voor, zoals bijvoorbeeld de naam Susie, de woorden "vergulde dagen", de zwarte muren, de man in het zwart, beschadigde plafonds en natuurlijk de meisjes in de rode jassen. De meisjes die ook op de cover staan.

Dit boek is zonder meer horror van een hoog niveau. Niet alleen de (subtiele) horrorverhalen zijn stuk voor stuk erg goed, ook de schrijfstijl is van een hoog niveau. Ik ga deze drie bundels zeer zeker nog een keer lezen. Ze bevatten vele lagen en staan alle drie met elkaar in verbinding. Ik ben ervan overtuigd dat ik nog meer verbanden zal ontdekken als ik de boeken nog een keer ga lezen en dat ik dan gebeurtenissen en verwijzingen in de verhalen op een nieuwe manier ga ervaren. Ik verheug me er al op dat ik, nu ik alle drie de boeken heb gelezen, (nieuwe) verbanden zal gaan zien waarvan ik het bestaan niet wist toen ik begon met het lezen van de eerste boek “De zwarte muren”

Titel: In het kille ochtendlicht
Auteur: Anthonie Holslag
Uitgeverij: Zilverspoor
490 pagina's

Anthonie Holslag is geboren in Amsterdam, maar verhuisde op een zeer jonge leeftijd naar de Verenigde Staten waar hij tot zijn tienerjaren heeft gewoond. In 2006 is zijn eerste gedichtenbundel Het gezicht van het verleden verschenen en in 2009 verscheen zijn boek In het gesteente van Ararat over de langdurige gevolgen van collectief geweld. Naast schrijven geeft Anthonie Holslag ook (internationale) lezingen en voordrachten, daarnaast heeft hij diverse artikelen, gedichten en verhalen in tijdschriften en verzamelbundels gepubliceerd . In 2012 kwam zijn eerste bundel met fictie uit, Zwarte muren. In 2013 verscheen bij Zilverspoor zijn novelle De kerstboom. In 2014 verscheen zijn boek Een bloedovergoten dageraad, waarvan alle royalty's naar WarTrauma zullen gaan en zal het vervolg In het kille ochtend licht in 2016 verschijnen. Anthonie is werkzaam op de Universiteit van Amsterdam en is Cum Laude afgestudeerd in Culturele Antropologie.

De verhalen gaan over een terugkerende mist die dood en verderf zaait, over concentratiekampen in Duitsland van nog voor de oorlog, over een apocalyptische wereld die gevangen is in een gil, over de trauma van een soldaat die Irak niet kan vergeten of een vader die zijn zoon niet kan loslaten.
Een bundel met psychologische horror. Menselijke horror. Maar bovenal een bundel die de thema's van Zwarte muren en Een bloedovergoten dageraad met elkaar verbindt en de echo en broosheid weergeeft die geweld achterlaat. Het is In het kille ochtendlicht waar essentiële vragen naar voren komen. Vragen over onze donkere kanten, over de psyche. Over jou, over mij. Durf je mee te kijken? Durf je in de spiegel te kijken? Durf jij je ware ik in het kille ochtendlicht te zien?

In het kille ochtendlicht is mijn eerste kennismaking met Anthonie Holslag als schrijver. Het boek bestaat uit 18 verhalen die verschillende lagen van je psyche benadert. Je raakt verward, verdrietig en soms somber door de omschrijvingen die je in je ziel raken.

'Soms kun je met gordijnen de wereld niet buiten houden, soms nodigt hij zichzelf uit en dineert hij met je mee'

De omschrijvingen van de personages in zijn verhalen zijn intrigerend en meeslepend en waarbij elk verhaal zijn eigen climax heeft dat goed is beschreven dat je het idee hebt of je een heel boek aan het lezen bent.

Zo wordt je in Vergulde dagen meegetrokken naar de Sloterplas, sta je in De man met de zwarte ogen stil bij de nasleep van een brute verkrachting en krijg je de rillingen over je lijf bij het titelverhaal In het kille ochtendlicht. In het verhaal De alleseter voel je het verdriet vanbinnen uit knagen alsof de schimmel ook jou komt halen.
Anthonie heeft een schrijfwijze die wel de nodige aandacht vergt. Het is geen boek dat je zo even oppakt om een verhaaltje te lezen, het trekt je mee en houdt je daarna nog wel even vast.

Aangezien dit het slot is van een drieluik zoals hij het zelf noemt ben ik ten eerste erg benieuwd naar de eerste twee delen maar ook naar zijn nieuw werk dat er hopelijk snel aankomt.

'Wees geen slaaf, laat je niet leiden door angst of luiheid. Wees vrij en dans, dans zelfs aan de rand van de afgrond'.
Nietzsche

Plot 4
Schrijfstijl 3,5
Originaliteit 3,5
Psychologie 4
Leesplezier 3
Spanning 3,5

Ik geef In het kille ochtendlicht 3,5 sterren

spannend leest lekker weg het is een goed boek aanrader