Een schildpad huilt maar één traan Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers.

Geschreven bij Een schildpad huilt maar één traan

Een echt prachtig boek

Geschreven bij Een schildpad huilt maar één traan

Dit boek gaat over een meisje dat opgroeit in het karretjes volk in Afrika. Ze weet wat armoede, honger en ellende is. Maar heeft steun aan een vriendje waar ze mee buiten speelt.
Ze krijgt de mogelijkheid om naar school te gaan waar ze intern woont. Ook daar is er een vriendje dat op haar leunt.
Na school kan ze door problemen thuis niet verder leren en werkt ze had om wat eten op de plank te krijgen.
Na een uit nood gedwongen vreselijke daad vlucht ze en wordt ze opgevangen door haar oude schooljuf. Ik vond het een mooi en verdrietig boek. Mooi om de doorzettingsvermogen van het meisje maar het doet me ook verdriet om de armoede die er heerst en wat voor ellendige gevolgen dat heeft!

Geschreven bij Een schildpad huilt maar één traan

Van de eerste tot en met de laatste bladzijde boeiend geschreven. Dit boek geeft een inzicht in de leefwijze van een bijna uitgestorven volk.

Geschreven bij Een schildpad huilt maar één traan

Mooi verhaal

Geschreven bij Een schildpad huilt maar één traan

Sienna reist met haar ouders rond in een ezelskarretje, ze horen bij het karretjevolk. Haar vader is steeds op zoek naar werk, ze trekken door de binnenlanden van Karoo op zoek naar dat werk. Op enig moment verblijven ze bij een familielid op een boerderij. Daar gebeurt een drama dat het leven van Sienna ingrijpend zal veranderen. Maar ze leert er ook een vriend voor het leven kennen, Boetie. Boetie en Sienna spelen samen op de droge landen. Ze gaan niet net als de andere kinderen naar de dorpsschool, er is niemand die hen daarvoor inschrijft. Boetie vangt een schildpad, doodt deze omdat hij honger heeft, maar dan grijpen de ouderen in. Schildpadden mag je niet doden, het zijn wijze wezens die in heel hun leven slechts éénmaal een traan laten. Dat is als ze doodgaan. Sienna heeft die ene traan zien vallen en dat heeft grote gevolgen. Sienna en Boetie worden uit elkaar gehaald. Boetie gaat naar familie van zijn moeder, Sienna wordt naar Seekoegat gebracht, een internaat met een basisschool. Ze heeft daar in eerste instantie heel veel heimwee naar haar leven met het karretjevolk maar ziet na verloop van tijd ook de voordelen. Zo heeft ze tenminste kans op een redelijke toekomst. Een toekomst die er niet was geweest bij het karretjevolk of in de township. Daar is verslaving aan goedkope wijn vaak belangrijker dan voeding en onderwijs. Ook de ouders van Sienna zijn verslaafd. Toch is Sienna een buitenbeentje op de school. Dat verandert wanneer Krekel arriveert, een jongen met vergroeide handen. Ooit zijn zijn vingers gebroken door toedoen van een bende jongens. Ze zijn nooit behandeld en helemaal vergroeid. Krekel kan niet goed wennen op school maar aanbidt Sienna en blijft. De drie mensen die deze bijzondere school leiden, brengen hoop in de harten van de kinderen die aan hen zijn toevertrouwd. Na het doorlopen van de basisschool keert Sienna terug naar het dorp, ze zal daar naar de middelbare school gaan. Haar droom is schooljuffrouw te worden om andere kinderen te helpen. Maar het leven loopt anders, zowel Boetie als Krekel spelen daarbij hun rol.

Mijn mening: Een mooi boek, grotendeels geschreven vanuit het perspectief van Sienna maar ook gedeeltelijk vanuit Boetie en Krekel. Wisselend zijn de hoofdstukken geschreven in het heden en in het verleden. Dat is even wennen maar het maakt het verhaal en de ontknoping mooier en is dus goed gedaan. De auteur beschrijft de uitzichtloosheid van het leven van de mensen van het karretjevolk, die toch afstammen van de eerste bewoners, de Bosjesmannen. Weg is hun trots en hun vrije leven. Alleen oude verhalen, zoals die van de schildpad, blijven. De boeren bepalen wat ze wel en niet mogen en de drank houdt ze klein. Datzelfde gebeurt ook in de townships. Slechts hier en daar zie je dat mensen zich kunnen ontworstelen aan hun noodlot. Zal het Sienna ook lukken? Vier sterren voor dit mooie boek.

Geschreven bij Een schildpad huilt maar één traan

Een schattig meisje met grote ogen staart je aan vanaf de cover van Een schildpad huilt maar één traan. Siena is dat meisje met de grote ogen. Ze stamt af van een rondtrekkend volk in Zuid-Afrika en groeit op onder lastige omstandigheden. Het verhaal wisselt tussen het heden en het verleden en wordt verteld vanuit Siena, maar ook vanuit twee van haar vrienden. In het verleden speelden ze als jonge kinderen met elkaar en in het heden kruizen hun wegen zich opnieuw.

Het verhaal is aangrijpend. Kinderen blijven kinderen en hebben, ongeacht de omstandigheden, hoop en dromen voor de toekomst. Dit weet de auteur heel goed over te brengen. Net als de beeldende omschrijving van de harde omstandigheden waarin deze kinderen hun weg moeten vinden. De auteur spaart de lezer niet en soms zijn de scenes zo vreselijk dat je er als lezer je ogen voor wilt sluiten. Net als de kinderen, sla je als lezer je ogen ook weer open en gloeit er weer hoop aan de horizon. Zo gaat Siena naar school en komen voor alle kinderen zo nu en dan mensen op hun pad die vriendelijk voor ze zijn. De auteur wil hiermee laten zien dat de rol van deze mensen, hoe klein ook, heel veel invloed kan hebben op een kind in een zwakke positie.

Helaas is dit verhaal geen sprookje met een eind goed al goed. De drie vrienden komen elkaar als ze wat ouder zijn weer tegen. De liefde die de twee jongens voor Siena voelen, lijdt tot vreselijke daden.

De auteur heeft meerdere boeken geschreven over het nomadenvolk, de Karretjiemense. Ze heeft zelf een benzinestation gerund in het gebied waar dit volk woont. De titel voor dit boek is gebaseerd op het verhaal van een man van dit volk. Hij vertelde de auteur dat hij geen schildpad wilde eten. Schildpadden zijn wijze dieren en hebben oude ogen en moeten daarom met rust gelaten worden. Ze laten één traan in hun leven en dat is op het moment dat ze sterven.

De wisseling tussen heden en verleden en tussen de karakters maakt dat het verhaal niet altijd even makkelijk te volgen is, maar dat is dan ook het enige minpunt van Een schildpad huilt maar één traan. Een indrukwekkende roman over het opgroeien onder zware omstandigheden.

Geschreven bij Een schildpad huilt maar één traan

Een indrukwekkend verhaal dat afspeelt in Zuid Afrika. Een prachtig meisje met een enorme bos haar siert de voorkant van het boek. In haar ogen zie je verdriet maar ook levenslust. Dit moet Sienna zijn, het verhaal draait om haar. Sienna behoort tot het zogenaamde ‘karretjesvolk’, nomaden die rondtrekken op zoek naar werk op een boerderij bijvoorbeeld. Het is ongelooflijk onder welke omstandigheden de kinderen opgroeien. Enorme armoede, blij zijn met een zak meel met maden erin om pap van te kunnen koken, maar ook je minderwaardig voelen. Aan de andere kant ook liefde, vriendschappen zoals met Krekel en Boetie. Alcohol, misbruik, mishandeling en benzinesnuiven komt veel voor. Sienna heeft dan nog het geluk dat ze op de dorpsschool terecht komt waar ze onderdak, eten en kleding krijgt, toch lijkt een toekomst er voor haar niet in te zitten.
Bijzonder om te zien is dan ook de verhalen die verteld worden, de mythes. Daar komt ook de titel vandaan. Schildpadden zijn niet om te doden, mocht je een schildpad doden huilt hij maar een traan en loopt het met jou niet goed af in het leven.
Het is schrijnend verhaal, het grijpt je bij je keel. Soms kan je haast niet doorlezen, de wanhoop spat van de bladzijden af. De schrijfstijl is niet makkelijk en omdat heden en verleden in elkaar verweven zijn is het soms lastig te bepalen waar je nu bent. Het is een boek dat even moet bezinken maar dat ik zeker nog wel een keer zal pakken om te herlezen en dat is heel erg knap. Het is een boek om de tijd voor te nemen. Kortom zeker een aanrader voor iemand die van een bijzonder boek houdt en de tijd wil nemen om zich in dit verhaal te verdiepen.

Carol Campbell; Een schildpad huilt maar één traan

In deze roman maken we kennis met Siena, een dochter van zogenaamde ‘karretjie-mense’ of ‘Karretje-volk’, zoals de vertaler het benoemd. Ze trekken met hun ezelwagentje als nomaden door de uitgestrekte Karoo-regio; een dorre landstreek in de Noordelijke Kaapprovincie.
Met hun geringe bezittingen reizen ze langs de boerderijen waar Pa wat geld verdient met afrasteringen repareren of schapen scheren. Siena sluit vriendschap met Boetie, een eenzame, verwaarloosde jongen die op een van de boerderijen huisvesting heeft gekregen. Als Siena, door een ‘witte’ boerin gestimuleerd, naar school gaat leert ze daar Krekel kennen, de zoon van een omgekomen prostituee. Hij is een soort hulpje op school, onder de hoede genomen door juffrouw Esmee. Zij blijkt een ruimhartig hart te hebben voor deze kwetsbare kinderen die opgroeien in een complexe leefwereld van uitbuiting, geweld en verslavingen.
Door het hele verhaal heen zie je een enigszins hopeloos milieu waar Meneer Maans en juffrouw Esmee van het schooltje in Seekoegat een glimpje van licht verspreiden en de kinderen proberen wat kennis en beschaving bij te brengen. Siena denkt zelfs naar de middelbare school te kunnen, maar voordat het zover is sterft Pa en moet Siena werk zoeken.

Door het verhaal heen speelt een van de oeroude volksverhalen die zo kenmerkend zijn voor de Karretjie-mense. Een schildpad die zo oeroud is dat hij veel wijsdom heeft opgedaan moet gekoesterd worden. En als hij doodgaat huilt het dier maar één traan. Als Boetie op een dag honger heeft en een schildpad dood maakt om op te kunnen eten blijft deze gebeurtenis Siena achtervolgen.

Als de kinderen volwassen zijn ontmoeten ze elkaar weer; maar is er in hun levens veel veranderd.
Een verschrikkelijke gebeurtenis maakt dat Siena moet vluchten. Ze weet maar één veilige plek; de basisschool in Seekoegat. Maar zullen juffrouw Esmee en Meneer Maans haar kunnen beschermen tegen de wraak van de schildpad en de politie?

Een mooi geschreven en indringend verhaal. Caroll Cambell weet je van begin tot eind te boeien met de manier waarop ze de dingen beschrijft.

Geschreven bij Een schildpad huilt maar één traan

Carol Campbell; Een schildpad huilt maar één traan

In deze roman maken we kennis met Siena, een dochter van zogenaamde ‘karretjie-mense’ of ‘Karretje-volk’, zoals de vertaler het benoemd. Ze trekken met hun ezelwagentje als nomaden door de uitgestrekte Karoo-regio; een dorre landstreek in de Noordelijke Kaapprovincie.
Met hun geringe bezittingen reizen ze langs de boerderijen waar Pa wat geld verdient met afrasteringen repareren of schapen scheren. Siena sluit vriendschap met Boetie, een eenzame, verwaarloosde jongen die op een van de boerderijen huisvesting heeft gekregen. Als Siena, door een ‘witte’ boerin gestimuleerd, naar school gaat leert ze daar Krekel kennen, de zoon van een omgekomen prostituee. Hij is een soort hulpje op school, onder de hoede genomen door juffrouw Esmee. Zij blijkt een ruimhartig hart te hebben voor deze kwetsbare kinderen die opgroeien in een complexe leefwereld van uitbuiting, geweld en verslavingen.
Door het hele verhaal heen zie je een enigszins hopeloos milieu waar Meneer Maans en juffrouw Esmee van het schooltje in Seekoegat een glimpje van licht verspreiden en de kinderen proberen wat kennis en beschaving bij te brengen. Siena denkt zelfs naar de middelbare school te kunnen, maar voordat het zover is sterft Pa en moet Siena werk zoeken.

Door het verhaal heen speelt een van de oeroude volksverhalen die zo kenmerkend zijn voor de Karretjie-mense. Een schildpad die zo oeroud is dat hij veel wijsdom heeft opgedaan moet gekoesterd worden. En als hij doodgaat huilt het dier maar één traan. Als Boetie op een dag honger heeft en een schildpad dood maakt om op te kunnen eten blijft deze gebeurtenis Siena achtervolgen.

Als de kinderen volwassen zijn ontmoeten ze elkaar weer; maar is er in hun levens veel veranderd.
Een verschrikkelijke gebeurtenis maakt dat Siena moet vluchten. Ze weet maar één veilige plek; de basisschool in Seekoegat. Maar zullen juffrouw Esmee en Meneer Maans haar kunnen beschermen tegen de wraak van de schildpad en de politie?

Een mooi geschreven en indringend verhaal. Caroll Cambell weet je van begin tot eind te boeien met de manier waarop ze de dingen beschrijft.