Een vriendschap

Elisa komt als veertienjarige terecht bij haar vader in een stad in de landstreek Toscane. Haar moeder en haar broer keren terug naar Biella, als blijkt dat het huwelijk van haar ouders voor de tweede keer niet blijkt te werken. Eigenlijk wil Elisa ook mee terug, maar haar moeder beslist dat ze veel betere kansen heeft als ze bij haar vader blijft. Ze voelt zich daar echter helemaal niet thuis en op school wordt het er al niet beter op. Ze voelt zich buitengesloten, tot op de dag dat de mooie Beatrice haar benadert en ze samen een spijkerbroek gaan stelen. Dit is het begin van een jarenlange vriendschap die wel diverse keren onder druk komt te staan.

Dertien jaar later is Beatrice, La Rosetti, wereldberoemd en Elisa leidt een teruggetrokken leven met haar zoon in Bologna. Het contact tussen beide vriendinnen is verbroken en Elisa gaat naarstig op zoek naar herinneringen aan die vriendschap om haar droom, een roman te schrijven, werkelijkheid te laten worden. Haar dagboeken zijn haar daarbij tot steun. Maar ook wil ze al haar belevenissen rond de vriendschap en waarom die verbroken is, van zich af schrijven om de pijn van de breuk te kunnen verwerken.

Ze begint haar verhaal in de tijd voordat ze Beatrice kende. In flashbacks grijpt ze ook terug op haar jeugd en we lezen ook hoe het huwelijk van haar ouders niet stand kon houden. De vriendschap tussen beide meisjes, later vrouwen, is er een van afhankelijkheid, ze zijn onafscheidelijk. Toch loopt hun vriendschap meerdere keren stuk. Hoewel ze elkaars tegenpolen zijn, trekken ze toch steeds meer met elkaar op. Ze beleven alles samen tot het op een dag tot een onvermijdelijke breuk gaat leiden. Is dit nog te herstellen?

De schrijfstijl van Silvia Avallone is vlot en beeldend. Ze weet in fraaie zinnen de sfeer heel goed neer te zetten van de plaatsen waar Elisa gewoond heeft. Je waant je zo in Italië. Ook de karakters van Beatrice en Elisa zet ze treffend neer, de teruggetrokkenheid van Elisa en de mooie, aandacht vragende, op haar uiterlijk gerichte Beatrice. De auteur weet je bij het verhaal te houden, ze verspringt zeer associatief regelmatig van de ene tijd in de andere. Heel af en toe zorgt dat voor verwarring, maar het is uiterst knap gedaan.

Van het begin tot het eind blijf je gevangen in de beklemming van het verhaal. Je voelt een bepaalde dreiging die door de schrijfster opgeroepen wordt. Met lichte verwijzingen, voor- en achteruit in de tijd, word je nieuwsgierig gemaakt naar het werkelijke verloop van de gebeurtenissen. Hoewel hier een zekere traagheid bij komt kijken, raak je nergens verveeld.

Silvia Avallone heeft al meerdere boeken op haar naam staan en heeft daarmee ook de nodige successen bereikt. Ze weet de lezer te intrigeren en bij de tekst te houden op een manier die goed doordacht in elkaar zit. Hoewel je kris-kras door de tijd gaat, blijft de chronologie gewaarborgd. Helemaal op het eind van het verhaal wordt duidelijk wat er precies gebeurd is en hoe de vriendinnen, ieder op hun eigen manier, tot elkaar veroordeeld waren. Een prachtig boek met een intrigerend verhaal, een echte aanrader voor de liefhebbers van een literaire roman.

Als er één gevoel is dat Elisa en Beatrice in hun jeugd delen, dan is dat wel eenzaamheid. Elisa wordt op 14-jarige leeftijd door haar moeder in een stadje aan de Toscaanse kust achtergelaten bij haar vader, die ze niet echt kent. Op school leert ze Beatrice kennen, die uit een ogenschijnlijk perfect gezin komt. De meisjes, die elkaars tegenpolen zijn, worden onafscheidelijke vriendinnen, die samen de puberteit overleven. Als ze gaan studeren, gebeurt er iets wat deze onverbrekelijke vriendschap abrupt tot een einde brengt.

Dertien jaar later is Beatrice wereldberoemd met een grote schare volgers op social media. Elisa is moeder en probeert te achterhalen wat de betekenis is geweest van hun vriendschap. Zoals je vaker ziet bij mensen die bekend zijn door social media, heeft iedereen een mening over Beatrice, maar Elisa vraagt zich terecht af of zij niet de enige is die de echte Beatrice heeft gekend.

Het begin van het boek maakt je nieuwsgierig: wat is er gebeurd dat de twee meisjes geen vriendinnen meer zijn? Maar na een aantal hoofdstukken waarin er schijnbaar alleen maar op scooters wordt rondgereden, wordt dat het beetje saai. Pas in het laatste deel wordt duidelijk wat tot de breuk heeft geleid.

Het taalgebruik in het boek is zonder meer mooi te noemen. De gebeurtenissen zijn soms erg dramatisch, maar dat heeft misschien met de Italiaanse volksaard te maken. Daarbij vergeleken zijn wij Nederlanders toch een stuk nuchterder. Doordat de verhaallijnen door elkaar heen lopen, kan dit wat verwarrend zijn. Vooral als er ineens teruggegaan wordt naar een gebeurtenis die al veel eerder heeft plaatsgevonden of al beschreven was.