Een zelfgekozen einde Waarom mensen zelfmoord plegen

M.i. biedt dit boek voor het grote publiek, leken, veel info m.b.t. zelfmoord, en een beter begrip.
M.i. is dit boek eerst en vooral geschreven/bedoeld voor mensen met suïcidale gedachten.
Door een deskundige, psycholoog, onderzoeker, die eerst en vooral ervaringsdeskundige is, en zowel zijn eigen verhaal, als dat van anderen, en theorie deelt, om mensen met suïcidale gedachten te helpen.

Ik heb jaren als vrijwilliger bij 113online suïcide preventie gewerkt. Ik heb als goed getrainde vrijwilliger heel veel (telefonische)gesprekken met mensen met suïcidale gedachten gevoerd. En me er als leek goed in verdiept, inclusief deskundigheidsbevordering als suïcidepreventie vrijwilliger. Maar ook ik, als goed geïnformeerde leek, vind in dit boek nog dingen die ik nog niet wist, en ik de moeite waard vind.

Veel 113online bellers geven (bij navraag) uitdrukkelijk aan dat ze nooit (meer) openstaan voor hulp van de hulpverlening, o.a. de GGZ. Om een diversiteit aan redenen, o.a. soms, en dat weet ieder die suïcidale gedachten heeft, om het risico te vermijden dat de suïcide voorkomen wordt door een gedwongen opname. I.h.b. mensen die eerder zo’n gedwongen opname hebben meegemaakt beschrijven vaak uitvoerig hoe traumatisch dat voor ze was, en dat ze dat uitdrukkelijk nooit meer mee willen maken! Het gros van de mensen maakt hun suïcidale gedachten ook niet expliciet bespreekbaar bij de huisarts (om een diversiteit aan redenen) of andere hulpverlening.

Dan zijn mensen met suïcidale gedachten aangewezen op zichzelf en hun naasten.
(Helaas hebben ze nogal eens het (onterechte) idee dat ze hun naasten vooral tot last zijn.)
Dan helpt het m.i. als mensen met suïcidale gedachten, en hun naasten, op een zeer toegankelijke wijze (anders nemen ze die info niet tot zich) geïnformeerd worden.
De auteur beschrijft zijn eigen leven, en dat van anderen, en vervlecht de info/inzichten daarin, het leest m.i. net zo toegankelijk als een roman. Dat helpt m.i. echt om het grote publiek te bereiken.
En naarmate iemand zichzelf, i.v.t. met hulp van zijn naasten, vroeger kan helpen hoe gemakkelijker het is om het proces vroegtijdig om te keren.
Ik ben dankbaar dat dit boek m.i. handvatten biedt voor zelfinzicht en zelfhulp, en van naasten.

Gedeelde smart, is halve smart luidt het gezegde. M.i. kan de herkenning van de mensen met suïcidale gedachten, met het verhaal van de auteur, en de in het boek beschreven anderen, herkenning; “Ik ben (lang) niet de enige die zo denkt!” en zo troost bieden. Auteur geeft duidelijk aan dat dat een van de dingen is die hij met zijn boek wil bereiken. En m.i. slaagt hij daar goed in.
Ik herken veel in zijn boek, zoals naar voren gekomen is in de vele gesprekken met mensen met suïcidale gedachten die ik als suïcidepreventie vrijwilliger gesproken heb, en naar mijn verwachting zullen dus ook mensen met suïcidale gedachten herkenning, en zo troost in het boek vinden.

Voor suïcidepreventie door (huis)artsen, SH/IC verpleegkundigen, vrijwilligers, etc., heeft het boek m.i. ook toegevoegde waarde, het maakt de multidisciplinaire richtlijn concreet, tastbaar.
En u kunt mensen met suïcidale gedachten en hun naasten (i.v.t. als ze ervoor open staan, naar meer informatie etc. vragen) ernaar verwijzen (als informele vorm van psycho-educatie).

113online is niet voor niets een anonieme lijn, ieder kan anoniem bellen, etc. Anoniem, dat is niet voor niks; suïcidale gedachten zijn nog steeds een groot taboe (in de samenleving, bij huisarts, ziekenhuis, GGZ). Ik waardeer oprecht, ik vind het erg moedig, dat deze auteur dit taboe doorbreekt en, niet anoniem maar met zijn naam, zijn zielenroerselen blootlegt. Ik hoop dat dat anderen helpt om suïcidale gedachten bespreekbaar te maken, met hun naasten en de hulpverlening.
Ik heb grote waardering voor de moedige, openhartige, taboedoorbrekende auteur met m.i. zijn oprechte goede bedoelingen om andere mensen met suïcidale gedachten te helpen.
Ir. Jeroen Stuyvenberg