En de zon gaat op

En de zon gaat op, geschreven door Ernest Hemingway leest zoals de meeste boeken van deze schrijver makkelijk weg het is een combinatie tussen een reisverhaal, autobiografisch verhaal, roman en hoe mannen onderling in een vriendengroep met elkaar omgaan. Het boek is natuurlijk niet van het kaliber als “De oude man en de zee” of zijn boek “voor wie de klok luidt” maar heeft vele mensen wel geïnteresseerd in steden zoals Pamplona (wat laten we eerlijk zijn waarom kent men Pamplona van het stieren rennen en geen andere steden waar dit ook wordt gedaan. Dit komt onder andere door dit boek en Hemingway). Het boek is in drie delen opgesplitst een wat verwarrend begin waar de vriendengroep wordt voorgesteld een heel lang tweede deel over Pamplona en de zaken die zich daar voordoen in de vriendengroep waarbij een dame uit de vriendengroep een relatie krijgt met iemand buiten deze groep waar naar wordt gekeken van uit een mannelijk oogpunt en een afsluitend deel waar men ook nog even de aandacht op de Tour de France en op De Spaanse tour wordt gelegd tevens wordt de Roman in het laatste hoofdstuk afgesloten. Al bij al een boek wat heerlijk weg leest.

Alhoewel ik "oude man en de zee" wel kon waarderen, was ik teleurgesteld in dit boek. Ik snap niet niet precies waarom het een meesterwerk genoemd wordt. Tijdens het lezen bekroop mij het gevoel dat het hier ging om een heimelijk overschat stuk literatuur dat mede dankzij de marketing eromheen (pamplona, stierenvechters, amerikaanse auteur) zo bekend is geworden. Ik kon niet geloven dat ik het werk zat te lezen van een nobelprijswinnaar.. Stilistisch gezien doet Hemingway duidelijk onder voor zijn generatie-genoten (Louis Ferdinand Celine, Herman Hesse). Er zijn geen spitsvondigheden of grammatikale kunststukjes in te vinden. Het is vooral kurkdroog en amateuristisch geschreven. Hij begint bijvoorbeeld in 1 alinea wel 3 of 4 zinnen met "Ik..." Dat is toch een beginnersfout dunkt me. Het leest ook niet zo goed weg. De zinsopbouw, de opbouwende dramatiek, de tragiek van de hoofdfiguren komt dan ook heel slecht uit de verf. Het is een oneindige opsomming van een groepje amerikaanse toeristen die in Parijs en Spanje de ene cafe na de andere bezoeken en oneindig veel alcohol drinken. Dat vond ik nog het meest interessant aan het boek: de totaal ongeloofwaardige hoeveelheden alcohol die de heren en dame naar binnen slurpen. Op een dag weten ze wel een tiental cafe's te bezoeken en zuipen ze wel 6 a 7 flessen wijn naar binnen... Kortom: leuk als je meer wilt weten over de San Fermin Fiesta in Pamplona en stierenvechten in het algemeen maar als je dit boek wilt lezen voor de litetaire waarde: laat het links liggen. Er zijn veel betere schrijvers met magie in hun pen dan deze dronkelap.