Heden ik

Geschreven bij Heden ik

"Gek dat een mens zich op de toppen van haar geluk graag uniek wil achten, maar op de bodem van de put het liefst zo veel mogelijk lotgenoten aantreft."

Hoe rot ik me ook altijd voel voor andere patiënten, ergens in mij borrelde veel vreugde op toen ik erachter kwam dat een bekend schrijver ook ME had en erover had geschreven. Meer bekendheid, lotgenoten, beweging in de zaak, erkenning, yesss.
Sorry, mevrouw Dorrestein!

Ik ben 21 en dit boek is 20 jaar oud. Het is echter niet verouderd. Ik kan mij totaal vinden in de maatschappelijke houding tegenover zieken zoals omschreven. Ook de klachten en het verloop van ME worden zeer helder neergezet. Het eindeloze rotgedrag van erkende artsen, het onbegrip van je direct omgeving, de wantrouwende keuringsartsen die je je uitkering willen ontnemen omdat je toch heus je armen en benen nog hebt..
Een bonus voor mij was dat dit boek ook nog eens een semi-undercover feministisch verhaal werd. Misschien door de hier-en-daar botte opmerkingen wat minder geschikt voor mannelijke lezers zonder harde schil, maar voor mij vooral een hele opluchting: Lotgenoten op meer dan 1 vlak, in 1 boek!
Perfect.

Geschreven bij Heden ik

goede verhaallijn
pakkend van de eerste tot de laatste bladzijde

Geschreven bij Heden ik

Dit is zo'n boek waarvan ik me afvraag wat ik er nou mee moet. Wat ik bij het lezen vooral bedacht naast: ik hoop dat ik nooit M.E. krijg, was: ik hoop dat niemand in mijn omgeving ooit M.E. krijgt. Ik leefde eerlijk gezegd meer mee met de omgeving van Renate dan met Renate zelf. Haar minnaar wordt ervan beschuldigd het wel lekker te vinden, zo'n hulpeloos zwak vrouwtje. Daar komt ze later wel enigszins op terug, maar toch vond ik het belachelijk: alsof het leuk is om iemand constant te mogen oppeppen, aanhoren, verzorgen...

Vriendinnen blijven jarenlang zeulen met eten en aandacht, ik sta echt te kijken van de loyaliteit, zelfs als ze twijfelen aan de diagnose die Renate zich voor lange tijd zelf aanmeet. En nooit is het goed. Elke goedbedoelde opmerking wordt weggehoond met reacties als: ik wil haar hoofd zonder enige vorm van proces afhakken. Daarop dacht ik onmiddellijk: daartoe ben je naar eigen zeggen toch veel te ziek?

Ik weet ook niet zo goed wat ik met een ziekte als M.E. aan moet. Ben geen medicus, dus kan er weinig zinnigs over zeggen. Wel vind ik dat er in het geval van Renate veel dubbelzinnigheden zijn. Het ene moment kan ze naar Amerika, het andere moment ziet ze sterretjes van vermoeidheid als ze een postzegel moet likken. Het lijkt erop dat ze vooral klachten krijgt als haar van buitenaf iets opgelegd wordt. Dan is het al snel te veel. Hobbelen van kwakzalver na kwakzalver kan dan weer wel.

Het lukte mij niet zo goed om sympathie voor Renate op te brengen, vooral omdat ze zo gruwelijk kritisch is ten opzichte van haar omgeving. Het is ontzettend moeilijk om goed met iemand om te gaan met klachten die heel grillig zijn, die in de reguliere geneeskunde nog geen duidelijke plaats hebben en waarvan je het fijne niet weet. En die er voor zorgen dat je als omgeving enorm veel moet geven, maar nauwelijks iets tot helemaal niks terugkrijgt.

Haar kritiek naar artsen kan ik beter begrijpen. Het lijkt me knap frustrerend als niemand je kan helpen. Uiteindelijk vindt ze haar heil in strenge diëten en een regelmatiger leven. Dat laatste leek mij vanaf de eerste pagina van het boek al verstandig.