Het late journaal

Nadat de Griekse auteur Petros Markaris (geboren als Bedros Markarian) afstudeerde in economie, debuteerde hij in 1965 als schrijver met het toneelstuk Het verhaal van Ali Retzo. Hierna schreef hij nog een aantal toneelstukken, bedacht hij series voor de Griekse televisie en schreef hij mee aan scenario’s voor enkele films. In 1995 begon hij aan een reeks met commissaris Kostas Charitos, waarvan Het late journaal, dat in 2005 in het Nederlands is vertaald, het eerste deel is. Hij schreef ook een non-fictieboek en in 2013 ontving hij de Goethe-medaille voor zijn gewaardeerde bijdrage aan de Duitse taal en de internationale culturele betrekkingen.

Vlak nadat commissaris Charitos de moord op een Albanees echtpaar heeft opgelost, wordt hij geconfronteerd met de moord op de journaliste Janna Karajorgi. Vlak daarvoor had ze aangegeven dat ze in het late journaal een opzienbarende onthulling zou doen. Terwijl de politie nog met het onderzoek bezig is, wordt haar opvolgster Martha Kostarakou eveneens om het leven gebracht. Het is duidelijk dat er een verband is tussen beide moorden, maar vooralsnog tast Charitos nog in het duister. Toch komt hij langzaam maar zeker steeds dichter bij de oplossing.

In dit eerste deel van de serie maakt de lezer kennis met commissaris Charitos en komt er dan al snel achter dat hij iemand is die nogal onverschillig, bot en ook enigszins bozig overkomt. In zijn doen en laten lijkt het erop dat hij het kolonelsregime, dat tot 1974 Griekenland overheerste en dat in het verhaal minimaal naar voren wordt gebracht, nog niet achter zich gelaten heeft. Toch heeft hij ook zijn zachte kanten, dat zich in zijn adoratie voor zijn dochter Katerina. Omdat Het late journaal volledig vanuit zijn perspectief wordt verteld, leert de lezer hem vrij goed kennen, ofschoon er over zijn verleden zo goed als niets bekend wordt gemaakt. Ondanks zijn hebbelijkheden en eigenzinnige karakter is de commissaris wel degelijk een interessant personage, hij is verre van kleurloos en door zijn cynisme weet hij zich voor je te winnen.

Het verhaal begint met de moord op twee Albanezen, maar deze misdaad wordt al snel overschaduwd door de dood van de journaliste Karajorgi. Beide moordzaken lijken helemaal niets met elkaar te maken te hebben en daarom verdwijnt de korte verhaallijn van de moord op de buitenlanders naar de achtergrond. Toch, maar dat is vrij laat in de plot, zijn beide zaken onlosmakelijk met elkaar verbonden, hoewel de moorden op zichzelf staan. Pas in de ontknoping wordt bekend wie te twee journalistes heeft vermoord. Aan de ene kant is dit verrassend, maar aan de andere kant is het ook al enigszins te voorzien. Er kan echter niet gezegd worden dat het een voorspelbaar verhaal is, dat is het niet. Er zijn namelijk verschillende plotwendingen, waaronder enkele echt onverwachte.

Markaris’ schrijfstijl is vanaf het begin beeldend. De lezer kan zich alle omstandigheden en situaties goed voor de geest halen, zoals de files waar Athene dagelijks door geteisterd wordt. Verder is het regelmatig humoristisch, hoe dan ook toegankelijk en gebruikt de auteur soms mooie vergelijkingen. Hoewel er geen zinderende en doorlopende spanning is, zijn er wel momenten waarop de spanningsboog iets strakker komt te staan. Dan gebeurt er vaak net wat meer dan elders in de plot. Het late journaal moet vooral gezien worden als een politieroman, een whodunit waarin de diverse intriges, complex en minder complex, belangrijker zijn dan de spanning. Wat in ieder geval een feit is, is dat het een prima begin van de serie is.