Inside The Third Reich

De architect Albert Speer leerde Hitler begin jaren dertig kennen op jonge leeftijd en raakte al snel bevriend met hem, hoofdzakelijk dankzij diens hobbymatige interesse in architectuur. Hierdoor maakte Speer de top van het Derde Rijk vanaf het begin van zeer nabij mee. Zijn positie als persoonlijke vriend van Hitler en het feit dat hij geen militaire rang droeg, maakte hem tot 1943 redelijk immuun voor het politieke gekonkel en de constante intriges van deze machthebbers. Daarna werd hij Minister van Bewapening en Oorlogsproductie, een taak die hij met een dusdanig verbazingwekkende efficiëntie uitvoerde dat de productie van vrijwel alle soorten wapens en munitie spectaculair toenam, ondanks de intensivering van het luchtoffensief tegen de Duitse industrie en steden.

Maar de toetreding tot deze inner-circle van bevelhebbers en bewindvoerders rond Hitler leidde er onvermijdelijk toe dat ook hij betrokken werd bij het spel van intriges. Met name in Martin Bormann, partijsecretaris én persoonlijke secretaris van Hitler, vond Speer een geduchte tegenstander. Met andere prominenten zoals Goering, Goebbels en Himmler vormde hij gelegenheidsallianties wanneer nodig, maar even zo vaak werd hij door deze onderuit gehaald waar maar mogelijk was. Niet verwonderlijk vond hij slechts binnen de top-industriëlen en de generale staf betrouwbare bondgenoten.

Tegen het einde van de oorlog raakt Speer geleidelijk aan uit de gratie bij Hitler. Wat begint als minder vaak uitgenodigd worden bij het diner mondt uit in het regelrecht negeren van Speer ten gunste van diens tweede man, Karl Saur. Tegelijkertijd onttrekt Speer zich op zijn beurt steeds vaker aan Hitler’s autoriteit, wat zijn hoogtepunt vindt in het succesvol saboteren van Hitler’s order heel Duitsland met de grond gelijk te maken.

Niet zelden zijn autobiografieën langdradig, saai en vol met zelfverheerlijking. Vooral belangrijke Duitse figuren uit de oorlog hebben er een handje van om zich uit te putten in ontkenningen van hun betrokkenheid bij en schuld in eventuele oorlogsmisdaden. Maar Speer schrijft op een heldere, prettige manier en schuwt niet om zijn verantwoordelijkheid te nemen. Rode draad in het verhaal is steeds zijn persoonlijke verhouding tot Hitler. Van vriendschap via adoratie naar twijfel en medelijden, uitmondend zelfs in het idee om Hitler dan maar te vermoorden. Want liefde voor het vaderland kan Speer niet ontzegd worden. Wel wekt hij de indruk van een wat zeurderige man, die steeds met lange brieven aan Hitler zijn beklag doet over hoe het allemaal wel niet anders zou moeten. En niet alleen binnen zijn eigen vakgebied. Regelmatig geeft Speer zijn mening over allerhande andere zaken, zoals de te volgen militaire strategie. Je zou bijna sympathie voor Hitler krijgen als deze het een keer zat is en Speer toebijt dat hij zich met zijn eigen zaken moet bemoeien, maar waarschijnlijk is dit een rechtstreeks gevolg van het hele spel rond de macht binnen de politieke en militaire top.

Al met al een geweldig boek als je vanuit de optiek van Speer een kijkje in de Führerbunker wilt nemen. Wil je meer over Speer zelf te weten komen, dan is “Albert Speer” van Joachim Fest een goede aanvulling.

Slecht gedrukt..
Times new roman maar de ene keer vet, dan weer veel ruimte tussen de letters en dan weer weinig, sommige pagina's hebben gedeeltes waar de letters maar half op staan. Het is soms alsof het getypt is met een typemachine die vuil op de letters heeft. Ik ga dr vanuit dat het geen misdruk is maar dat het om deze hele druk gaat.
Soms lijkt het alsof een ingescande pdf als bron is gebruikt.. zo slecht.

reissued 2003 staat er in het boek, en het heeft de kaft zoals hier weergegeven.