Mijn kleine oorlog

Geschreven bij Mijn kleine oorlog

Prachtig boek dat Boon onmiddellijk na de oorlog schreef. In zijn typische watervalstijl beschrijft hij de 'kleine kanten' van oorlog: geen glorie en roem, maar menselijk leed in al zijn vormen (en af en toe ook een kleine sprankel hoop). Boon wou later, toen de oorlog al verder achter hem lag, zijn boek veranderen en vooral het einde aanpassen omdat hij het te bitter en boos vond; gelukkig deed hij dat niet. Zo hebben we nog een inkijk in de woede en het onbegrip die oorlog onvermijdelijk met zich meebrengt.

Geschreven bij Mijn kleine oorlog

Ik heb het boek gelezen en ik moet zeggen dat ik het niet zo goed vond, het is ook totaal niet zoals ik het mij had voorgesteld. Ik heb het boek aangekocht via school en er daarom voor gekozen om het te lezen. Louis Paul Boon is een bekende schrijver en daarom had ik er hoge verwachtingen van. Ik had er wel niet bij stilgestaan dat het boek reeds in 1947 geschreven was en dit was ook te merken aan de taal doorheen het boek, deze was nog van die tijd en was daarom soms moeilijk te volgen, ik vond het ook vervelend dat het vaak zeer lange zinnen waren van soms wel een halve pagina lang. Tegen het einde van de zin was mijn concentratie soms zoek.

Het boek zelf gaat over de tweede wereldoorlog en de beleving hiervan door Louis Paul Boon. Het boek is opgedeeld in verschillende kleine hoofdstukken van slechts 3 of 4 pagina’s lang. In elk hoofdstuk werd er een andere persoon of andere personen voorgesteld maar dit gebeurde naar mijn mening zeer chaotisch. Ik vond het boek zeer chaotisch en onoverzichtelijke, ook zat er niet echt een verhaallijn in. Toch was ik enkele keren geschokt van het ruw op papier zetten van iets wat waarschijnlijk dagelijkse kost was tijdens de oorlog. Hierbij kan ik enkele citaten aanhalen uit het boek zelf:

‘Later vroeg dingen mij hebt ge dit gezien en hebt ge dat gezien, maar ik geloof dat ik met mijn oogen toe heb geloopen want ik dierf niet meer kijken naar al die paarden en die menschen en die kinderen en die belgische en die duitsche soldaten, die daar lagen temidden van hun eigen stank.’ p20

‘en van 2 jongens die door verraad konden gepakt worden en in de duitsche gazetten staat dat ze opgehangen worden-maar er staat niet bij dat ze met hun voeten opgehangen werden en ZOO BLEVEN HANGEN TOT ZE STIERVEN’ p30

Een ander, toch wel aangrijpend, stukje uit het boek is het volgende:

‘En als de vliegers weg zijn dan is het droefste in uw leven dat ge zooveel menschen hebt gekend en er mee geleefd en gelachen en zorgen gedeeld hebt, en dat ge die nooit meer zult hooren of zien. En dat ge u zelfs, al vertellend over het een en het ander, hen binnen enkele tijd niet eens meer zult herinneren.’ p59-60

Ik vond dat Louis Paul Boon dit zeer mooi verwoord had en ik vind dat je dit ook vandaag de dag nog steeds kan toepassen.

Ook al vond ik het boek chaotisch, toch zat er een zekere chronologie in. Het begin van het boek was rond het begin van de oorlog en naarmate het einde van het boek kwamen we ook bij het einde van de oorlog. Een mooi hoofdstuk vond ik het eerste uur en hieruit heb ik ook een citaat:

‘Met 10 waren ze, maar dat belette ons toch niet om ’s anderendaags naar de 990 andere die op de tanks van de engelschen zaten, óók onzen duim omhoog te steken.’ p79

Het hoofdstuk gaat over het eerste uur en de uren na de bevrijding dit vond ik een zeer mooi hoofdstuk omdat zeer duidelijk de opluchting bij Louis zelf en zijn vrouw duidelijk was. Een opluchting die waarschijnlijk te voelen was onder iedereen die bevrijdt werd.

Ook al zijn bovenstaande delen uit het boek zeer mooi en aangrijpend, toch vond ik het boek niet zo goed, het kan aan mij liggen, misschien vinden anderen zijn schrijfstijl wel zeer goed. Bij mij was dit niet het geval. Het was zeer wanordelijk en ik had vaak moeite mijn concentratie bij het boek te houden, ook zat er niet echt een verhaal in en dat stoorde mij.

Ik zou mijn review graag afsluiten met wat naar mijn mening de beste zin uit het boek is:

‘laatste roep:
Schop de mensen
TOT ZIJ EEN GEWETEN KRIJGEN’ p116