Rodolfo Bellatti - Respighi: Ancient Airs & Dances & Suite "The Birds (CD)

Hoewel strikt genomen niet geboren in de jaren 1880 (1879), behoorde Respighi tot een groep componisten bekend als de Generazione dell'ottanta (De jaren 80 Generatie), die ernaar streefden om, zoals zij het zagen, een hernieuwde muzikale uitdrukking van de authentiek Italiaanse muzikale cultuur te laten gelden. Het was een conservatieve houding in termen van zowel muzikale benadering als nationalisme, maar het resulteerde in Respighi en collega's die ten onrechte verwaarloosde schatten van hun Italiaanse erfgoed terugvonden. Respighi's eerste internationale succes, een bewerking van Monteverdi's Lamento d'Arianna, kan worden gezien als de natuurlijke voorloper van de vier suites van bewerkingen en transcripties op dit album.

De bedoeling mag dan conservatief zijn geweest, Respighi's benadering van wat we nu 'oude muziek' noemen was naar onze maatstaven opmerkelijk liberaal, evenzeer gekenmerkt door nostalgie en ironie als door eruditie. Orkestratie is een veel te zwakke term om recht te doen aan het proces van subtiele hercompositie waaraan Respighi zijn gekozen originelen onderwierp.

Suite No.1 van de Ancient Airs & Dances bestaat uit vier stukken, maar Rodolfo Bellatti heeft de afsluitende Passo mezzo e Mascherada naar het einde van de drie suites verplaatst om een authentiek levendig en opgewekt einde aan de reeks als geheel te geven. Veel critici hebben de Derde Suite als de mooiste genoemd, misschien vanwege het melancholieke en beschouwende karakter ervan.

Tussen het componeren van de Tweede en Derde van deze Suites, produceerde Respighi nog een klein meesterwerk van aanhankelijk neoclassicisme met zijn Gli Uccelli (De Vogels). Vijf stukken klavecimbel- en luitmuziek met vogelthema's leveren Respighi zijn originelen, waaraan hij een gestileerde glans geeft. Rodolfo Bellatti heeft deze Respighi transcripties gemaakt met in het achterhoofd de geschiktheid ervan voor orgels van verschillende leeftijden, stijlen en afmetingen. Hij heeft ernaar gestreefd zowel de kleuren en de vorm van Respighi's suites te respecteren als de aard van de oorspronkelijke stukken met hun oudere stemmingen en affectieve idioom. Hij heeft er ook voor gekozen zich te beperken tot het toonbereik van orgels uit de 16e en 17e eeuw.