The Clash Das offizielle Bandbuch

Legendarische punkgroep, later uitgegroeid tot een van
de beste en meest eclectische rockbands van haar tijd. De groep wordt in juni '76 te Londen
opgericht door Simonon en Jones, die eerder met London Ss een pioniersfunctie in de
punkbeweging vervullen. Ze vinden gelijkgestemden in drummer Terry Chimes (alias Tory Crimes)
en Strummer, geboren in Ankara als Joseph Mellors en voormalig leider van de pubrock-groep The
101-ers van wie in '81 postuum Elgin Avenue Breakdown uitkomt. Temidden van hun nihilistische
collega's stelt The Clash zich op als een band die probeert de punks te activeren, aanvankelijk in
nogal ophitsende bewoordingen, hetgeen de groep al snel het stempel 'rock-radikalinski's'
oplevert. Een reputatie die helemaal wordt waargemaakt met het compositorisch sterke en
furieuze The Clash, dat geldt als een van de beste rock & roll-albums ooit gemaakt. Los
daarvan lijken de stilistische mogelijkheden van The Clash minder beperkt dan die van hun naaste
rivalen, hetgeen evenwel in eerste instantie dubieus uitpakt met het op last van Cbs door de van
Blue Öyster Cult bekende Sandy Pearlman geproduceerde Give 'Em Enough Rope. De met nieuwe
drummer Nicky 'Topper' Headon opgenomen plaat hinkt teveel op twee gedachten: aan de ene
kant nog refererend aan de harde punkopstelling van voorheen, aan de andere kant lonkend naar
een wat melodieuzer en op dat moment zeer in zwang zijnd heavy poprock-idioom. In '97
verschijnt van de hand van oud-roadie Johnny Green een anekdotisch boek (A Riot Of Our Own:
Night And Days With The Clash) over deze hedonistische beginjaren met dope, onbetaalde
hotelrekeningen en arrestaties. Met het dubbelalbum London Calling breekt The Clash, mede door
toedoen van producer Guy Stevens, definitief uit het benauwde punkkader. De muziek steunt op
een veel grotere variëteit aan invloeden, zoals rockabilly, jazz, honky tonk, soul, reggae en dub.
Ook behandelen de teksten een veel breder scala aan onderwerpen. Het driedubbele, uitermate
gedifferentieerde Sandinista! is welbeschouwd de overtreffende trap van London Calling. Een
trilogie van even grote als uitputtende klasse die hoge eisen stelt aan uithoudings- en
bevattingsvermogen. Geen gemakkelijke kost dus. Toch brengt juist deze tour-de-force The Clash
de doorbraak in de Verenigde Staten. Na een grote wereldtournee verschijnt voorjaar '82 Combat
Rock, een heel wat toegankelijkere plaat waarop de talrijke muzikale invloeden voor het eerst
volledig zijn geïntegreerd. Het album scoort Amerikaans goud. Daarna gaat het echter langzaam
mis. Eerst wordt, niet lang na de release van Combat Rock, Headon wegens toenemend
heroïnegebruik ontslagen; tijdelijke vervanger Chimes maakt in augustus '83 plaats voor Peter
Howard (ex-Cold Fish). Kort daarop zet Strummer wegens idealistische meningsverschillen Jones
uit The Clash. Met twee nieuwe gitaristen, Vince White en Nick Sheppard (ex-Cortinas), dreunt
men er begin '84 weer als vanouds tegenaan, maar de magie van weleer is vervangen door de aan
heavy metal-bravoure en -volume grenzende show van het zwakke Cut The Crap, het definitieve
slotakkoord van The Clash. Na The Clash zoekt Strummer het vooral in het filmwezen, waarbij met
name regisseur Alex Cox van zijn diensten profiteert. Strummer schrijft sterke songs voor de
soundtracks van diens films Sid & Nancy ('86, zie Popfilms) en Straight To Hell ('87),
maakt in de laatste zijn acteerdebuut en toont zich een veelbelovend maker van echte filmmuziek
met het broeierige, gevarieerde en Latijns-Amerikaans getinte Walker/Original Motion Picture
Soundtrack, de soundtrack van Cox' gelijknamige film. Ook is hij te zien in de Finse thriller I Hired A
Contract Killer ('90). De door zijn nieuwe groep The Latino Rockabilly War (met de ook op
Walker/Original Motion Picture Soundtrack prominent aanwezige ex Circle Jerks-gitarist Zander
Schloss) gevulde helft van de filmsoundtrack Permanent Record (Epic '88) is echter een slordige
poging om punk, latin-percussie en jazz met elkaar te verweven. Verder fabriceert Strummer het
zouteloze Earthquake Weather en produceert hij Hell's Ditch van The Pogues, bij welke band hij
eveneens tijdelijk de door de drank gevelde Shane MacGowan vervangt. Voorjaar '94 treedt hij
voor het eerst sinds twee jaar weer op, als hij in Praag met de locale band Dirty Pictures op een
benefietfestival een set met Clash-werk brengt. Van de andere voormalige Clash-leden brengt
Topper Headon clean en wel het verrassende Waking Up uit, een regelrechte ode aan de oude
Memphis-soul die met Leave It To Luck zelfs een hitje oplevert, formeert Paul Simonon begin '89
Havana 3 A.M., dat op het uitstekende Havana 3 A.M. ook al een mengeling maakt van latin en
rock, en scoort Mick Jones aanvankelijk goed met zijn groepsproject Big Audio Dynamite (kortweg
B.A.D.) This Is Big Audio Dynamite biedt een indrukwekkende mengeling van stijlen: rock, rhythm
& blues, reggae en rap, met politiek getinte teksten. Na het met gemengde gevoelens
ontvangen No. 10, Upping Street, dat nota bene in compositorische en productionele
samenwerking met Strummer tot stand komt, lijkt Big Audio Dynamite echter definitief verloren,
getuige de slappe albums Tighten Up Vol. 88 en Megatop Phoenix, die gestaag voortdreutelen op
de beproefde B.A.D.-formule. In '89 ontstaat B.A.D. Ii, met een op Jones na compleet nieuwe line-
up, maar op Kool-Aid en The Globe zijn niet alleen de samples geleend maar ook de ideeën. Eind
'94 heeft de wispelturige Jones de naam van zijn band ingekort tot Big Audio en komt hij met het
koel bejegende Higher Power, waarop hij zich nog steeds uitleeft met samples. Zomer '95
verschijnt van (wederom) Big Audio Dynamite F-Punk, waarmee Jones terug naar zijn basis wil
gaan. Screaming Target is de groep van oud B.A.D.-leden Don Letts, Leo 'E-zee Kill' Williams en
Greg Roberts, die na het geflopte Hometown Hi-Fi min of meer overgaat in het
technodubgezelschap Dreadzone (ook inclusief ex B.A.D.-toetsenist Dan Donovan) en met 360° en
Second Light fraai uit de hoek komt. The Clash zelf staat begin '88 weer volop in de belangstelling
als de uitstekende verzamelaar The Story Of The Clash, Volume 1 uitkomt, terwijl drie jaar later het
van Combat Rock afkomstige Should I Stay Or Should I Go alsnog een grote hit is als de muziek
wordt gebruikt bij een spijkerbroekreclame. De belangstelling voor The Clash neemt weer toe en
er volgt een stroom van heruitgaven en verzamel-CD's, waarvan The Clash On Broadway de meest
interessante is. De 3CD-box bevat onder meer demo's, live-opnamen en niet eerder uitgebracht
werk. Geruchten over een Clash-reünie houden aan, maar ook een miljoenenaanbod om in '95
mee te reizen met het rondtrekkende Amerikaanse popfestival Lollapalooza leidt niet tot een
hereniging. De samenwerking van Strummer en Richard Norris (The Grid) resulteert in '96 niet in
het beoogde album, wel verschijnen twee nummers op de soundtrack van de Disney-film Grosse
Point Blank. In '97 levert Strummer als lid van Electric Dog House, waarin ook ex Damned-drummer
Rat Scabies figureert, een nummer aan voor compilatie-CD Generations 1 A Punk Look At Human
Rights (Ark 21). Op The Clash Tribute/The Never Ending Story (Part 1) worden Clash-songs goed
bedoeld maar weinig opzienbarend gecoverd door Britse artiesten als Bleach, Serious Drinking en
Attila The Stockbroker. Marathon-loper Strummer zet zijn hapsnap-carrière voort als hij acteert in
'97 in een Franse film Docteur Chance en presenteert voor Bbc World Service een radioprogramma
met wereldmuziek (Joe Strummer's London Calling). Vers Strummer-werk staat op de South Park-
soundtrack in de vorm van het Buddy Holly-achtige It's A Rockin' World. Hiervoor roept Strummer
de hulp in van o.a. Flea (Red Hot Chili Peppers) en Tom Morello (Rage Against The Machine). In '99
keert Strummer terug op de podia. In zijn band The Mescaleros spelen multi-instrumentalist
Martin Slattery (ex-Black Grape), gitarist Anthony Genn, percussionist Pablo Cook, bassist Scott
Shields en drummer Smiley. Dit gezelschap speelt, tot groot genoegen van de Clash-fans, onder
meer op het Glastonbury-festival. Strummer c.s. zijn ook in Amsterdam op het Tibetan Freedom
Concert te horen. Jones werkt als producer met jonge Engelse bands en wil de nieuwe cd van Bad
via een website aan de man brengen. Simonon verdient zijn brood als kunstschilder. Burning
London: The Clash Tribute, tot stand gekomen op initiatief van Strummer, is een goed ontvangen
eerbetoon-album, waaraan uiteenlopende artiesten als Afghan Whigs, Ice Cube, Indigo Girls en
Rancid meewerken. Aan het eind van '99 verschijnt Rock Art And The X-Ray Style, vanwege
problemen met zijn platenmaatschappij het eerste album van Strummer in tien jaar. Rock Art And
The X-Ray Style is een goede herstart met een muzikaal meersporenbeleid van afropop, rock,
triphop, folk en pop. Referentiekader: Talking Heads, Paul Simon en The Clash. Van de laatste band
verschijnt tegelijkertijd de eerste live-plaat From Here To Eternity. De opnamen van deze
concertcompilatie stammen uit de periode '78-'82, de periode waarin de oogkleppenloze
Londenaren zich van aristopunkers ontwikkelen tot arena-rockers. Op het sterke Global A Go-Go,
een alternatieve wereldmuziekplaat, is Strummer weer de veelzijdigheid zelve. In zijn band speelt
inmiddels ook violist Tymon Dogg, een maatje van Strummer uit '71 als hij Europa afstruint als
straatmuzikant. Dertig jaar na dato speelt Strummer opnieuw Clash-hits als London Calling en Rock
The Casbah. Begin juni '01 staan de vier leden van The Clash voor het eerst sinds lange tijd weer
samen op een podium als hun de Ivor Novello Award uitgereikt wordt in verband met hun
bijzondere bijdrage aan de Britse muziek. Strummers stem is te horen op nieuw werk van Jools
Holland en de soundtrack van de film Black Hawk Down van Ridley Scott. Aan geruchten over een
reünie komt een meedogenloos eind als de vijftigjarige Strummer op 23 december '02 in Somerset
overlijdt aan de gevolgen van een hartaanval. De voormalige Clash-musici zouden optreden tijdens
de plechtigheid waarbij hun band wordt opgenomen in de Rock & Roll Hall of Fame in
Cleveland in de lente van '03. Jones neemt om tegengas te geven aan de Engels/Amerikaanse
invasie in Irak met Tony James (ex-Generation X, Sigue Sigue Sputnik) het anti-oorlogslied (Why Do
Men Fight). De Dvd Westway To The World is een carrièreoverzicht van The Clash van de hand van
regisseur Don Letts (ex-Big Audio Dynamite). De 2cd The Essential Clash maakt zijn naam waar en
krijgt lovende kritieken. Ook op het door Rick Rubin geproduceerde en goed ontvangen Streetcore
toont Strummer zich postuum de muzikale kosmopoliet door onder meer met punk, pop, dub en
wereldmuziek te komen.Ter gelegenheid van het 25-jarig bestaan van London Calling verschijnt
eind '04 een luxe uitgave. Die bestaat uit twee cd's en een Dvd met beelden van The Clash in '79
en een 35 minuten durende documentaire van Don Letts. Disc twee (The Vanilla Tapes) biedt niet
eerder uitgebrachte demo's die Mick Jones terugvindt bij een verhuizing. In '05 verschijnt de
veredelde The 101'ers-bootleg Elgin Avenue Breakdown, voorzien van niet eerder uitgebrachte
demo's en live-opnamen, op cd. Jones houdt zich, ondanks de aanwezigheid van zijn vroeger
luidruchtige maat Tony James, behoorlijk low profile met zijn nieuwe groep Carbon/Silicon. Jones
produceert de eerste twee albums van The Libertines, een van de opvallendste jonge Engelse
bands. Een fraai bewijs dat Strummer, de voormalige punk, door het establishment wordt
gewaardeerd, is dat anno '05 zijn naam een Britse locomotief siert.

Bron: OOR
Popencyclopedie