ventura saga 1 - Ventura-saga I: Eenzaam en extreem ver weg Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers.

Geschreven bij Eenzaam en extreem ver weg

Ik ontving een gratis kopie van dit boek via de Facebookpagina van Moon Young Adult in ruil voor een eerlijke review.

Ik zal maar beginnen met mijn verwachtingen van dit boek.
Na het lezen van de samenvatting in de weggeefactie van Moon Young Adult was ik erg enthousiast over dit boek. De cover is natuurlijk prachtig, maar wat pas echt belangrijk voor me was, was de setting. Het verhaal speelt zich binnen een aantal maanden af op een ruimteschip dat al ruim 80 jaar op weg is naar de bron van het 'Signaal' in het verre sterrensysteem 'Epsilon Eridani', waar ze hopen een bewoonbare planeet aan te treffen. Seren, de hoofdpersoon, heeft moeite met het stricte regime op het schip en worstelt met de zin van haar bestaan. Omdat ze weet dat ze de eindbestemming nooit zal zien, vraagt ze zich af of haar leven wel zin heeft en vertoont ze algemeen cynisme (en een wankele geest). Na haar school afgemaakt te hebben zal ze een baan en een levenspartner toegewezen krijgen en haar plicht om zich voort te planten volbrengen, om na een lang leven uiteindelijk in een doodskist de ruimte in te worden geschoten, zonder ooit gelééfd te hebben.
Ja, ik zou ook pissig zijn als ik mijn eigen levensweg niet kon bepalen en opgesloten zat in een metalen doos waar amper zonlicht is. Tot nu toe is ze een herkenbaar karakter en belooft het verhaal heel wat te worden (want geef toe: verhalen over de ruimte zijn EPIC).

Maar.... dit is het punt waarop de onnodige bad-boy en het cliché liefdesverhaal worden geintroduceerd.

Misschien komt het doordat verhalen die hoofdzakelijk gedreven worden door een liefdesrelatie zo uitgekauwd zijn dat ik geen enkel boek met romances nog serieus kan nemen, maar voor mij voelde de hele relatie en dynamiek tussen Domingo en Seren onrealistisch en onnodig aan. Daarbij was het een zwaar geval van insta-love: tussen het moment waarop Seren Dom voor het eerst ontmoet tot het moment dat ze hopeloos voor hem valt zit welgeteld 7 bladzijden en is zó lachwekkend slecht geschreven dat ik eigenlijk niet kan geloven dat het er in de Engelse versie ook zo neer is gezet. Alles wat ze tegen elkaar zeggen is stijf, geforceerd en heeft totaal geen inhoud.
Ik had graag gezien dat dit verhaal zich vooral focuste op het leven in een ruimteschip, met Dom als bijzaak, in plaats van andersom (zoals de samenvatting op de achterkant mij deed geloven).

Het midden van het boek is mijn favoriete stuk, hier worstelt Seren vooral met zichzelf en haar familie en vrienden, en begin je pas echt te merken hoe het er op de Ventura aan toe gaat (en wat voor gevangenis het eigenlijk is). Het blijkt er enorm gevaarlijk te zijn voor mensen die de stricte regels in twijfel trekken, en het word ook beetje bij beetje duidelijk waarom Seren's vader zo'n passieve man is. Dit is ook het gedeelte waarin ik Ezra een leuker persoon begin te vinden, Seren's blik op dingen is erg dramatisch en emotioneel beinvloed dus als lezer weet je niet altijd wanneer je met feiten te maken hebt. Al snap ik wel heel goed waarom Seren Ezra haat, hij is voor haar het Ventura systeem dat aan haar opgedrongen word.
Ik kon mezelf hier ook herkennen in haar situatie; waarin anderen beslissingen voor haar gaan nemen omdat ze vinden dat ze geestelijk te ziek is om dat zelf te doen, waarin er tegen haar word gezegd dat ze niks weer over hoe dingen werken en dat ze maar gewoon moet doen wat haar opgedragen word. Dat soort machteloosheid is vreselijk en ik had het ook echt met haar te doen, maar over het algemeen vond ik Seren echt geen ruggegraat hebben, ze was vanaf het begin een ongeleid projectiel, indiscreet en dramatisch. En het is daarom niet gek dat het allemaal zo gelopen is.

Het einde van het boek was heel voorspelbaar, en het deed echt overduidelijk zijn best om zielig en hopeloos te zijn, al krijgen we hier wel eindelijk het soort ruimte-actie waar ik vanaf het begin op zat te hopen. Ik zal niet veel meer verklappen, want het einde is toch altijd wel een soort cadeau

Geschreven bij Eenzaam en extreem ver weg

Ik was aangetrokken door de kaft end de flaptekst.
Het boek begon goed en je komt er makkelijk in.
Het verhaal gaat in het begin echter zo snel (instalove) dat ik halverwege niet zo'n zin had om nog verder te lezen aangezien ik niet nog vijftig bladzijdes wilde lezen over sneaky zoenen en geheime afspraakjes.
Daarna herpakt het verhaal zich gelukkig weer en gaat verder.
Ondanks dat het super voorspelbaar is, blijft het boeiend.
De karakters zijn echter erg plat, maar ik heb goede hoop dat ze beter worden uitgebouwd in de volgende delen van de saga.
Ook hoop ik dat het in de volgende delen over iets meer gaat dan "alles voor de liefde", want letterlijk alles wordt gedaan in de naam van de liefde en daar geloof ik zelf niet helemaal in, hoe romantisch het ook is.

Geschreven bij Eenzaam en extreem ver weg

Vanaf het begin van het verhaal voel je de gemoedstoestand van Seren, het gevoel dat het bestaan nutteloos is. De sarcastische toon waarmee het boek begint past perfect bij het verhaal en bij Seren’s gemoedstoestand. Als je bij het stukje komt, dat de levenspartners bekend worden gemaakt, voel je het ongemak van Seren heel duidelijk. Ze voelt niets voor Ezra. Niemand begrijpt haar tegenwerking, omdat Ezra de zoon van de kapitein is en ze dus een goede verbintenis aan zal gaan.
Vanaf het moment dat Seren Domingo ontmoet, verandert de toon van het verhaal. Het wordt luchtiger, grappiger. Je voelt dat Seren steeds beter in haar vel gaat zitten. Domingo maakt gevoelens in haar los, waarvan ze het bestaan niet kende. Het leven lijkt ineens niet meer zo leeg en nutteloos.
Om een voorbeeld te geven, een zin die haar gevoel beschrijft:
"Ik voel dat zijn langzame, lieve glimlach zich van zijn gezicht naar het mijne verspreidt."
Het is echter vanwege de Verbintenis van beiden met een andere levenspartner gevaarlijk dat ze elkaar blijven ontmoeten. Het leven aan boord is strak geregeld. Je mag niet van de opgestelde regels afwijken. De sociale controle aan boord is ook erg groot: Seren en Domingo moeten elkaar stiekem ontmoeten. Een mooie scène uit het verhaal die je laat nadenken over hoe het leven van de bewoners op het ruimteschip wordt gecontroleerd is de volgende: Seren ontmoet Dom bij hardlopen en ze bespreken de planeet Huxley, waar ze op dat moment aan voorbij vliegen. Seren vraagt zich af of ze naar de planeet zouden mogen gaan als hij veilig blijkt te zijn, gewoon om te voelen hoe het is om vrij op een planeet rond te lopen. Dom antwoordt dat dat waarschijnlijk niet gaat gebeuren omdat mensen aan boord van het ruimteschip er dan misschien achter komen wat ze missen in het dagelijks leven. En zolang ze dat niet weten, blijven ze tevreden met wat ze hebben. Volgens hem is dat de theorie achter veel regels aan boord van het ruimteschip.
Het is bizar hoe ver de regels worden doorgevoerd. Een nieuw liedje creëren mag niet. Het is niet de bedoeling dat mensen zelf liedjes, films of wat dan ook maakt op Ventura. Dit is een overtreding van de Cultuur-wet. Met andere woorden: je mag geen eigen initiatief tonen, geen eigen creaties maken, niet zelf een invulling geven aan je leven. De mensen aan boord van Ventura worden bewust zo mak als schapen gemaakt om ze onder controle te houden. Dit met als doel om de nog honderden jaren durende reis goed te voltooien zonder problemen.
Ik vind Seren een geweldig personage. Ze is eerlijk en zegt wat ze denkt. Ze loopt niet mee met de massa, maar trekt haar eigen plan. Het leven is verstikkend aan boord van het ruimteschip. Ze stuit dan ook op veel tegenstand, maar ze blijft steeds zichzelf trouw. De emoties, de sociale druk, je eigen leven niet kunnen leven zoals je wilt, deze thema’s worden goed beschreven in het verhaal. Ik had het tijdens het lezen erg te doen met Seren. Ze wordt beschouwd als krankzinnig, als ziek. Het enige dat ze wil is iemand liefhebben, iemand voor wie ze zelf gekozen heeft. Maar dat is aan boord van Ventura niet mogelijk.

De verwijzingen naar haar moeder Grace zijn intrigerend. Volgens haar omgeving was haar moeder zo ziek dat ze niet meer door kon gaan met leven. Van haar opa hoort ze dat ze erg op haar moeder lijkt en dat hij niet wil dat Seren dezelfde kant opgaat als haar moeder. Zij trok alles in twijfel en was niet in de staat het leven te accepteren hoe het was.

De romantische sfeer van het verhaal gaat over naar spanning als Seren en Dom keus moeten gaan maken. Het verhaal is vanaf dat moment dermate spannend dat het nauwelijks weg te leggen is. Je wilt weten wat ze besluiten en wat de consequenties zullen gaan zijn. Gaan ze tegen alle regels in en kiezen ze voor elkaar met gevaar voor eigen leven of kiezen ze voor hun levenspartner en proberen zij op die manier een oplossing te vinden om samen te zijn?

Geschreven bij Eenzaam en extreem ver weg

Het is een bijzonder boek en dat bedoel ik niet in slechte zin. In het begin dacht ik van 'wat ben ik nu eigenlijk aan het lezen?' of 'waar gaat het nu eigenlijk over?' Was voor mij in het begin niet helemaal duidelijk.

Naarmate ik verder las werd alles steeds duidelijker en vond ik Seren een steeds leuker karakter worden. Ik vind haar gevechtslust echt geweldig! Ze is duidelijk, eerlijk en weet heel goed wat ze wilt. Een karakter als haar heeft respect verdiend als je in zo wereld leeft.

Geschreven bij Eenzaam en extreem ver weg

Eenzaam en extreem ver weg begon wat te zoetsappig naar mijn smaak, maar gaandeweg werd het verhaal steeds spannender. Ondanks een extreme vorm van instalove heb ik zeker van het verhaal genoten; de wereld van het ruimteschip was erg interessant en zat tot in de details goed in elkaar. Het einde was ietwat voorspelbaar, maar tegelijkertijd heel spannend. Ben ik trouwens de enige die Seren met Ezra shipt? ;)

Geschreven bij Eenzaam en extreem ver weg

Geweldige voorkant; ik keek er met spanning naar uit. Zodra ik een samenvatting las kreeg ik het niet meer uit mijn hoofd. Ik moest dit gewoon lezen.
Ik kon mijn geluk niet op. Ik mocht een voorpublicatie lezen in ruil voor een recensie !

Het duurde wel even voor ik in het verhaal zat. De eerste bladzijdes liepen heel stroef voor me. Het was wennen door de zinsopbouw die anders was als anders, maar na die bladzijdes kon ik het boek niet meer weg leggen, ik moest en zou weten hoe het verder ging.

Het verhaal gaat over Seren. Zij is 17 jaar en leeft aan boord van de Ventura een ruimteschip van de NASA. Jaren geleden is het schip van aarde vertrokken. Seren is aan boord geboren. Ze heeft de aarde nooit gekend en zou hun eindbestemming ook nooit bereiken.
Gedurende het verhaal kom je meer te weten over het leven aan boord van de Ventura.
En eigenlijk is er niets rooskleurigs aan; je wordt geboren, je gaat naar school, je trouwt met iemand die je niet zelf uitkiest, je werk wordt voor je uitgekozen, baby’s worden gepland en je mag vooral niet in opstand komen! Voor ongezonde kinderen en mensen is geen plaats. Deze moeten ‘’behandeld’’ worden.

Hoe is het om geen eigen keuze te hebben?
Seren is een puber die erg nadenkt over de dingen aan boord en het er niet mee eens is. Ze wil absoluut niet doen wat voor haar is uitgedacht. Ze is erg egoïstisch en ziet niet hoe anderen zijn.
Zo ziet ze ook niet hoe lief de jongen soms kan zijn met wie ze eigenlijk moet trouwen van de autoriteiten .

Hoe menselijk ben je nog als alles van tevoren al gepland is? Creativiteit word niet gewaardeerd, alles moet blijven zoals het is uitgedacht en niks mag er veranderd worden.
Sommige mensen kiezen om te doen wat ze moeten doen. Dit is simpeler dan ertegenin gaan en een straf krijgen. Hoe dan ook, je moet doen wat ze van je verwachten. Vrijwillig of niet

Seren valt als een blok voor de 19 jarige Dominique (Dom) en dat is wederzijds. Aan boord is totaal geen privacy. Beetje opmerkelijk was het dan ook dat dat Seren en Dom hun hoofd niet gebruiken en dat de autoriteit niet eerder heeft ingegrepen.
Je kunt van verre zien aankomen dat ze hier problemen mee krijgen. Wat ze doen word immers niet gewaardeerd. Je gaat tegen het systeem in en dat mag gewoon niet aan boord van de Ventura.
Het lijkt uitzichtloos; maar de ontsnapping is verassend!

Ik geef het boek 3 sterren. Het was niet altijd een geweldig boek maar ik kijk toch wel uit naar het vervolg.

Geschreven bij Eenzaam en extreem ver weg

Reis mee op de Ventura opweg naar Epsilon Eridani. Seren is bijna 17 en heeft de aarde nooit gekend. Ze zal nooit iets anders kennen dan de Ventura. Klinkt dit deprimerend? Tja voor Seren die nooit wat anders zal kennen wel. Ze worstelt met de zin van haar bestaan, totdat ze Dom ontmoet. Bij hem voelt ze zich anders, maar ze is niet voor hem bestemd. Hoe ver zal ze gaan om alles wat ze ooit heeft gekend achter zich te laten voor de liefde?

Eenzaam en Extreem verweg van Kate Ling is een prachtig boek om te lezen. Ik vond de stukjes erg leuk die je inzicht geven op het leven van de Ventura. Kate Ling weet goed in de huid te kruipen van de mensen op de Ventura. Bij sommige stukjes dacht ik echt wow zo had ik het nog nooit bekeken. Heel erg leuk! Enige minpuntje vond ik de start een beetje. Het verhaal kwam een beetje langzaam op gang, maar zodra ik begon te lezen, kon ik het boek niet meer weg leggen. Een echte aanrader als je van YA houdt!

Geschreven bij Eenzaam en extreem ver weg

Toen ik hoorde dat ík één van de uitverkorenen was om het boek Eenzaam en Extreem Ver Weg al voordat het boek daadwerkelijk in de winkel zou liggen te mogen lezen, ontplofte ik bijna van enthousiasme. Dit boek is gewoon al spannend voordat je het open slaat! Dat is dan ook direct één van de krachten van dit boek. De cover trekt direct je aandacht en als je er eenmaal je ogen op geslagen hebt, kan je bijna niet meer wegkijken. Ik had dan ook hoge verwachtingen van dit boek, al knaagde er ook iets in mijn achterhoofd: zou het niet weer zo’n standaard dystopisch verhaal zijn?

Na een tiental pagina’s wist ik al dat ik me daar geen zorgen over hoefde te maken. Eenzaam en Extreem Ver Weg lijkt op alles waar ik van houd, maar tegelijkertijd op helemaal niets; het is uniek. Natuurlijk gaat ook dit boek weer over een tienermeisje in een zeer strikt geregelde wereld, maar is dat ook niet waar we allemaal zo van houden? Is dat niet de factor waardoor we op elk dystopisch boek weer hopeloos verliefd worden? Correctie: bijna elk dystopisch boek, want dan moet het natuurlijk wel een goed boek zijn. En dat is dit zeker! Bij mij is er altijd maar één manier waarop ik volledig overtuigd kan worden van een boek en dat is als ik terwijl ik aan het lezen ben niet meer door heb dat ik lees. Dit boek zoog me op en liet me pas dagen nadat ik het uit had weer enigszins los.

De hoofdpersoon Seren leeft aan boord van de Ventura, een ruimteschip van de NASA. Met de Ventura is ze op weg naar een signaal van een mogelijk leefbare planeet, maar omdat Seren een soort ‘tussengeneratie’ is, heeft zij nooit de aarde gezien en zal zij ook nooit de nieuwe planeet zien. Ze leeft op de Ventura om de mensheid te helpen, maar heeft het daar moeilijk mee. En dat brengt me direct bij het tweede punt dat ik zo geweldig vind aan dit boek: het is herkenbaar. Dat klinkt raar, want natuurlijk heb ik, en jullie vast ook niet, ooit aan boord van een ruimteschip van de NASA gewoond. Toch heeft Seren iets dat voor veel tieners heel herkenbaar is: ze twijfelt over haar persoonlijkheid en het doel in haar leven. Seren wordt al snel in het boek ‘gekoppeld’ aan één van haar klasgenoten, waarmee zij kinderen moet krijgen om de bevolking van de Ventura te laten voortbestaan, maar ze twijfelt. Wil ze dit? Wil ze de moeder zijn van kinderen die net als zij alleen maar hun leven op de Ventura zullen doorbrengen? En natuurlijk komt hier ook nog de laatste factor bij die ons zo van de dystopische boeken laat houden: ze wordt hopeloos verliefd (en natuurlijk niet op haar voorbestemde klasgenoot). Dom is prachtig, mysterieus en óh zó verboden en dat maakt het boek alleen maar spannender en aangrijpender.

Dit alles zorgde ervoor dat ik na het lezen van dit boek verschillende gevoelens had. Mijn hart brandde van liefde voor Dom, mijn hersens dwongen mezelf net zo sterk en dapper te zijn als Seren en mijn hele lichaam trilde van het feit dat ik dit boek nog niet wilde loslaten. Eenzaam en Extreem Ver Weg houdt me in zijn greep en zal me de komende tijd nog niet loslaten!

Geschreven bij Eenzaam en extreem ver weg

Ik had niet zoveel verwachtingen bij het zoveelste boek over leven in de ruimte... het is geweldig! Het leest heerlijk weg. Jammer dat we op deel 2 en 3 moeten wachten. Voor lezers die the 100 goed vonden... dit is 10 x beter!

Geschreven bij Eenzaam en extreem ver weg

Toen ik dit prachtige boekje voorbij zag komen op mijn Facebook pagina en de woorden Divergent en Hunger Games zag staan was ik onmiddellijk verkocht.<br>
Die twee topseries zijn natuurlijk science-fiction, ze kunnen waar worden. Net zoals Eenzaam en Extreem Ver Weg kan dat ook realiteit worden. Je wilt continu verder lezen wat er gaat gebeuren, je leert de wereld van de tiener Seren kennen aan boord van een ruimteschip, de geheime romance met een jongen waarvan ze amper het bestaan af wist en h