De gele hond

“Niet combineren. Niet deduceren”. Dit zegt Maigret meer dan eens tegen zijn tijdelijke assistent Leroy, want hij voelt snel aan dat niets is wat het lijkt te zijn in het havenstadje Concarneau. Een nachtelijk pistoolschot vanuit de brievenbus van een leegstaand huis verwondt wijnhandelaar Mostaguen. Kort erna verdwijnt journalist-in-ruste Servières; in zijn auto worden bloedsporen gevonden. Rokkenjager Le Pommeret sterft thuis, vergiftigd. Dit trio notabelen vormt een kwartet met dokter Michoux, die geen arts is maar een soort projectontwikkelaar en die nu doodsbang is de volgende te worden. Het viertal kaartte en borrelde regelmatig in hotel-café- restaurant ‘De l’Amiral’ waar Maigret zijn intrek neemt om de toenemende reuring en angst in het stadje te observeren. Want van wie is de gele hond die bij elk plaats delict wordt gezien en zelfs de gelagkamer van De L’Amiral aandoet? En wie is de onbekende met schoenmaat 46?
“De gele hond” is een vroege Maigret uit 1931 toen Simenon ermee begon en dat jaar meteen tien boeken schreef. Dit werk bevat elementen die vaker voorkomen, ook in zijn psychologische romans, zoals de kloof tussen rijk en arm (m.n. de uitbuiting van vrouwelijk personeel), zijn liefde voor varen en brede kennis van allerlei soorten scheepvaart en van het beroep van journalist. Simenon was ook een groot liefhebber van vrouwen en Maigret’s nieuwsgierige en bezorgde omgang met de serveerster Emma is prachtig beschreven.
En hij krijgt gelijk. Alles blijkt anders. De incidenten hebben diepe wortels. Terwijl Simenon’s psychologische romans dikwijls dramatisch eindigen, kent deze Maigret een happy end.

Schitterend verhaal. Meesterlijke beschrijving van de verschillende hoofdpersonen. Goed plot. Ik heb Maigret sinds kort ontdekt en hij hoort wat mij betreft thuis in het rijtje Sjöwall & Wahlöö en Michael Dibdin (Aurelio Zen). Ik heb dit boek in het Frans gelezen en kan de Nederlandse vertaling niet beoordelen. Het is in ieder geval wel een nieuwe vertaling zo te zien. Maigret 'leeft' nog steeds anders had de Bezige Bij zich niet gewaagd aan een nieuwe uitgave van zijn boeken.

Kocht het boek omdat ik in het verleden veel Maigret verhalen heb gelezen. Maar met het woord 'verleden' is het belangrijkste wel gezegd en ik begrijp ook niet waarom in deze zoveelste poging om de hoogtepunten uit de serie nieuw leven in te blazen, uitgerekend twee titels uit 1930 zijn gekozen. Opnieuw vertaald (een beetje stuurloos als de rechtbank wordt aangeduid met 'hof van assisen'), mooi vormgegeven, maar als op de flaptekst staat 'een bloedstollend Maigret-verhaal' en Jan Siebelink zegt dat het 'een hoogtepunt uit Simenon's oeuvre'is dan kun je er alleen maar om lachen. Dan heb je nog iets voor die ook wel erg hoge prijs. Zo ontzettend niet meer van deze tijd, maar helaas ook niet meer zo pakkend. Zeer passé.