Electric Light Orchestra - Mr. Blue Sky - The Very Best O (CD) Een van de toppers van de <a href="”" nl="" l="" muziek="" jaren-70-muziek="" n="" index.html="">jaren 70</a>.

Een mooie album hoort echt bij de verzameling. Alle stukken zijn mooi geremasterd en klinken in het nieuwe jasje als van ouds, Een mooie aanwinst
Voor de echte Electric Light Orchestra fan mag deze niet ontbreken in zijn verzameling.

Mijn laatste album van ELO in mijn jeugd gekocht, op vinyl uiteraard. Heeft nooit verveeld.
"The very best of" is een knap stukje werk, maar zoals zoveel remasters iets te gelikt.
Als je nog niks hebt van ELO zou ik hem zeker aanraden, houd het anders bij de oudjes.

Letterlijk vertaald uit de informatie van het booklet wat er zoals gebruikelijk bij Electric Light Orchestra verzorgd uitziet.
Maar toch .... de nieuwe versies komen wel veel minder omfloerst als de originelen uit
de speakers maar kunnen het verlangen naar die versies niet wegnemen. Wat dat betreft
vind ik de remasters van 2007 en 2002 een grotere waarde hebben als dit album dat
zijn vierde ster alleen verdiend heeft door Point of No Return wat een welkome aanvulling is
van de Jeff Lynne catalogus.
Ik heb nooit de zin van nieuwe versies in kunnen zien en ook Jeff Lynne heft me dat niet
helemaal duidelijk kunnen maken.

Maar ja ik ben ELO fan ........ toch kan ik hier niet blindelings 5 sterren voor geven.

Natuurlijk is het eenvoudig scoren om je grootste hits te pakken en die nog eens op een CD'tje te zetten. Een verzamelaar, waarom niet? Maar dit is niet wat hier gebeurt. In zijn eigen studio bouwde Jeff Lynne minutieus laag voor laag ieder nummer opnieuw op en zong en speelde bijna alles zelf in. Zijn motief: hij wilde de nummers laten klinken zoals hij ze ooit bedoeld had met de techniek van nu. In veel opzichten is hij daar zeker in geslaagd. Vooral Showdown, 10538 Overture klinken nu als een klok. Origineler dan het origineel, zeg maar. Ook Evil Woman, Strange Magic en Da Ya hebben aan impact gewonnen.Can't Get It Out Of My Head is geen verbetering.
Al met al kun je zeggen: Mr Blue Sky is geen creatief hoogtepunt maar toch zeker wel razend knap gedaan!

In zijn commentaar vertelt Lynne dat hij de oude versies onder hoge druk heeft moeten neerzetten, en dat, als gevolg, ze net niet waren wat hij ervan had gehoopt. Nu, 30 jaar later heeft hij alle tijd gehad om ze precies naar zijn hand te zetten. Op 10538 na, die iets weg heeft van zijn later succesvolle producties, slaat hij nu echt de plank mis. "Living thing" mist de flair en warmte zijn origineel had. "Mr Blue Sky" heeft de allure van een veelbelovende zomersdag met een deken van heiigheid. "Turn to stone"heeft de ieligheid van gravel. Je zou je af kunnen vragen of de personen waar hij bevriend mee is en hem begeleiden Lynne meedelen dat het alles behalve beter is.
Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat Lynne alle invloeden uit het verleden waar hij muzikaal niet direct in betrokken is geweest heeft willen wegwissen, op Tandy na.
( Bijvoorbeeld de zang van Kelly Groucutte, Drums van Bev Bevan, de strings van Mik Kaminsky enz..).
Jeff Lynne heeft zijn nummers alles behalve beter gemaakt en het hebben van meer tijd betekent niet per definitie beter. Onder druk hebben zich de mooiste nummers ontwikkelt en de nummers van Lynne voldoen aan deze wetten. Daar kan Jeff Lynne zelf niets aan toevoegen. Dit was een project die als aan nachtkaars uit is gegaan. The Electric Light is out.