Norwegian Wood

Een prachtig meeslepend verhaal. Je leeft mee met de hoofdpersoon, een integere student, die worstelt met de liefde. Ondanks vele tegenslagen probeert hij op de been te blijven en zichzelf te blijven. Je krijgt een klein beetje een beeld van Japan, vooral landschap en qua eten, verder weinig over de cultuur, dat is wat jammer. Overigens erg jammer dat onderstaande review al wat weggeeft van het plot, ik snap niet dat iemand dat doet. Maar dit terzijde. Ik voel me heel melancholisch nu ik het uit heb. Het was mijn eerste Haruki Murakami en ik ga er zeker meer lezen!

Norwegian Wood kenmerkt zich als een "typische Murakami". Studenten, jonge meisjes, de hoofdpersoon als een "gewone" jongen.. het zit er allemaal in. Fantastisch om te lezen en mee te leven met jonge hoofdpersoon die worstelt met zichzelf en zijn gevoelens. Aan de ene kant de "onbereikbare" liefde van zijn leven en aan de andere het wilde studentenleven begin jaren 70.

Murakami weet weer een prima sfeer neer te zetten en blijft de lezer boeien. Top boek.

Boek gelezen op aanraden van lezers van de site 'Wat lees jij' en ik ben niet teleurgesteld. Het is een mooi, warm boek over jeugdigen in Tokio. Er zitten schitterende passages in. Het verhaal is ontroerend en vlot geschreven.

Er gebeurde niet veel in het boek, maar tegelijkertijd ook wel weer heel veel. Gesprekken en situaties worden omschreven en uiteindelijk neemt het boek je echt mee in het verhaal (duurde wel een aantal hoofdstukken). Het is een tragisch verhaal waarvan ik me zomaar zou kunnen voorstellen dat het werkelijkheid is geweest in het Japan van een aantal jaren geleden. Japan wordt nauwelijks besproken overigens. Over een tijdje ga ik wel weer een ander boek van deze schrijver lezen. Aanrader (maar niet voor actieliefhebbers)

Het is een trieste boel daar in Japan met een onzeker student die na de zelfmoord van zijn vriend blijft hangen aan de liefde van de vriendin van zijn vriend. Onbegaanbaar natuurlijk.
Toverberg achtig psychisch instituut. En natuurlijk is er veel regen. Alle mensen wat triest. Maar toch is het heel knap geschreven en blijft het boeiend tot op het laatst.

Al veel over deze auteur gehoord, dus ik moest toch eens een boek van hem gaan lezen. Ik vond Norwegian Wood een aangrijpend boek, wat ik zeer geboeid heb gelezen. Er is weinig Japans aan dit boek, wat in Tokio in 1969-1970 speelt, maar net zo goed in Los Angeles of Parijs had kunnen spelen.
Een jonge student wordt verliefd op twee jonge vrouwen; de ene pleegt zelfmoord in een psychiatrische kliniek en met de andere heeft hij een haat-liefdeverhouding
Wat opvalt is dat deze jonge mensen in een cocon lijken te leven, op een eiland in de tijd. Het maatschappelijk leven lijkt aan hen voorbij te gaan; voor politieke of andere discussies hebben ze geen belangstelling; ze studeren allemaal, maar de studie en het studentenleven boeit ze nauwelijks en ze hebben familie, maar hebben daar nauwelijks contact mee en ook in dat soort contacten lijken ze nauwelijks geïnteresseerd.
De vraag is wat de schrijver nu eigenlijk wil zeggen met dit boek. Dat je maar beter zelfmoord kunt plegen omdat het leven zinloos is? Dat de dood niet het tegenovergestelde van het leven is, maar de levenden vanaf de geboorte omringt? Dat geluk onmogelijk is?
Kortom: een prachtig boek wat je naar de keel grijpt en wat je langere tijd bij blijft.

Het is niet moeilijk sympathie te gaan voelen voor de hoofdpersoon. Hij is serieus, worstelt aanzienlijk met thema's als liefde & eenzaamheid, gaat op een bepaalde manier haast onzichtbaar door het leven en probeert zich zo integer mogelijk te gedragen. Ook heeft hij een heel mooie 'natuurbeleving'.
Een minpunt van het boek vond ik dat er nogal wat vergezochte Jan Wolkers & Gerard Reve-achtige fragmenten in voorkomen: een 13-jarig meisje dat haar 31-jarige piano-lerares aanrandt en hoe die piano-lerares daar dan op reageert. Of Midori bijvoorbeeld, is naar mijn mening wel erg het -ongeloofwaardige- product van een mannelijke auteur. Zo ontkleedt zij zich bij het altaar van haar overleden vader om zichzelf wijdbeens aan hem te tonen "ik ben tenslotte voor de helft het product van hem", zeurt ze een vriend (die niet haar liefje is) de oren van het hoofd om samen naar pornofilms te gaan en vraagt ze hem herhaaldelijk of hij een stijve heeft en of hij aan haar wil denken als hij het met zichzelf doet.
De situatie in de kliniek waar Naoko en Reiko verblijven komt ook zeer overtrokken over.