The Yes Album (Expanded Edition) Een van de toppers van de jaren 70

Met recht een legendarisch album.
Voor Yes was het erop of eronder. De voorgaande platen “Yes” en “Time and a Word” verkochten niet goed. Ze kregen nog 1 kans van de platenmaatschappij.

De plaat is mede legendarisch door de 1e bezettingswijziging. Gitarist Peter Banks maakte plaats voor Steve Howe. Vanaf dat moment is de 3-eenheid (Anderson/Howe/Squire) binnen Yes een feit.

Op dit album staan vele klasiekers. Bijna alle nummers worden tot op de dag van vandaag gespeeld. Alleen het nummer “A Venture” is naar mijn weten nooit live uitgevoerd.

Dit is ook het laatste album met de originele toetsenman Tony Kaye. Zijn zware, scheurende Hammond sound is iets wat later wel wordt gemist op Yes platen. Zijn opvolger Rick Wakeman houdt meer van “barrok-achtige” klanken.

Kaye is uiteraard niet de virtuoos die Wakeman wel is. Ik wil hem wel noemen omdat hij toch zijn eigen stempel drukte op het vroege Yes geluid.
Vele jaren later rehabiliteerde Kaye weer in de 90125 bezetting.
“Yours is no Disgrace”, “Starship Trooper” en “Perpetual Change” zijn met recht regelrechte klassiekers met een episch karakter.

De weg naar de top is met deze plaat begonnen. Alle platen hierna tot en met “Going for the One” is verplichte aanschaf…

Geschreven bij The Yes Album

Met dit album laat Yes horen hoe veel belovend ze waren en hoe veelzijdig ze zijn. Muzikale hoogstandjes in lange nummers met ruimte voor individuele kwaliteiten. Wars van de gebaande paden op gebied van tekst en muziek.

Met Yours is no disgrace, Starship trooper en Perpetual change laat Yes horen hoe goed ze met complexe structuren om kunnen gaan in nummers die uitmonden in muziekstukken die zich in een adem uit laten beluisteren. De nummers zijn nu nog steeds van hoogstaande kwaliteit en uiterst origineel. De stem van Anderson zorgt voor originele teksten zonder clichés en wordt als een mede-instrument opgenomen in de stukken. Doordachte klanken en woorden op de juiste plaatsen in het geheel. Met Bruford en Squire als ritme tandem en Howe die zijn jazz invloeden niet onder stoelen of banken steekt. De keyboards van Kaye ondersteunen op de juiste plekken en geven je dat extra "wow" gevoel. Wat een plaat!

Kippevel daar waar het moet en vooraf de doordachte opbouw om er voor te zorgen dat je het ook echt krijgt, of je nu wilt of niet.

Nu nog steeds. Symphonische rock pur sang.

Hoewel toetsentovenaar Rick Wakeman na de release pas bij de band kwam, is 'The Yes Album' het eerste klassieke album van Yes. 'Yours Is No Disgrace', 'I've Seen All Good People' en 'Starship Trooper' zijn allemaal klassiekers geworden, maar 'Perpetual Change' is misschien nog wel beter. Tony Kaye heeft een voorkeur voor wat traditionelere keyboardsounds dan Wakeman en daarom is er veel Hammondorgel en piano te horen op het album. Als gevolg daarvan doet 'The Yes Album' ook wat meer aan als conventionele progrock dan de latere albums van Yes, maar dat is helemaal geen bezwaar. De nummers zitten sterk in elkaar, Jon Anderson is goed bij stem en de samenzang is fantastisch. Helemaal zo verkeerd nog niet.

Iedereen die van symfonische rock houdt kan simpelweg niet zonder dit album.

Oude liefde

Terug in de tijd. Knap gemaakte complexe muziek, goed uitgevoerd. Dat wist ik al van de plaat; nu van de CD nog mooier! Minpuntje is de life-uitvoering van 'the Clap' ; het slaan tegen de klankkast van de gitaar levert een vervelend bassig geluid op een nare frequentie. Dat hadden ze bij het re-masteren eruit moeten halen. Verder de rest: top!