De stem van de zee eiland in de mist

Geschreven bij De stem van de zee

Zelf kon ik heel lastig in het boek komen, maar op de een of andere manier bleef het verhaal toch wel trekken. Vanaf toen ik ongeveer op de helft was las het boek echt als een trein. Ik ben heel erg benieuwd naar de volgende delen, hopelijk zit ik dan wel meteen in het verhaal, aangezien het naar mate het boek verder ging een stuk spannender werd zal dat in de volgende boeken waarschijnlijk ook zo zijn.

Ik vond het fijn om uit het perspectief van Nimue te lezen. Dit is ook de hoofdpersoon van het verhaal. Ik vond eigenlijk alle personen heel goed uitgewerkt, naarmate het boek vorderde.

Dit citaat bleef hangen:
Oma kan wel zeggen dat Yssi zich redt met haar instinct, maar ik heb onze koe nog nooit op intelligent gedrag betrapt.
Dit komt, omdat ik heel erg heb gelachen om deze zin.

Het boek geef ik 4 sterren, omdat het even duurde voordat ik in het boek zat. Het einde maakte gelukkig heel veel goed.

Hopelijk heb ik jullie voldoende informatie gegeven en jullie enthousiast gemaakt om dit boek te lezen!

Nimue kent haar moeder slechts uit verhalen. Na een allesverwoestende storm besluit ze om samen met haar broertje Arthur naar haar op zoek te gaan. Tijdens hun reis ontdekken ze dat hun familiegeschiedenis heeft geleid tot een gevecht tegen een ziekte die de mensheid lijkt uit te roeien. Zullen ze hun moeder vinden? Kunnen ze het opnemen tegen hun nietsontziende oom? En welke rol geeft hun afstamming aan Arthur en Nimue zelf?

Ik vind zelf dat er maar weinig Nederlandse schrijvers zijn die zich wagen aan de genres Fantasie, Science Fiction en Dystopia. Daarom vind ik het heel gaaf dat Mara Li dit boek heeft geschreven. Het is beslist een heel origineel verhaal en ik denk niet dat er een boek is dat ik heb gelezen dat er ook maar een beetje op lijkt. Ik moet zeggen dat het wel een beetje langdradig is geschreven en dat het me daarom in het begin moeite koste om er in te komen.

Toen ik er helemaal in zat las ik ook in een stuk door. Ik kreeg steeds meer interesse het verhaal en het werd steeds spannender. Ik denk dat als ik iets geduldiger was geweest ik het echt een heel goed verhaal had gevonden. Het klinkt misschien een beetje tegendraads maar de schrijfstijl heeft iets poëtisch en dromerigs. Iets waardoor het zoveel meer is dan slechts een verhaal in de toekomst. Het is het soort verhaal waarbij ik echt hard moet nadenken over in welk genre het past. Hoewel het zich in de toekomst afspeelt zijn er weinig elementen van technologische vooruitgang en dat is echt een verfrissing tussen alle science fiction boeken.

De locaties waar het zich afspeelt kon ik me wel heel goed in te beelden door Mara Li’s schrijfstijl. Ik voelde de sfeer, de kou en het natte weer van het dorp waar Nimue woont echt. Overigens vind ik Nimue echt een prachtige naam. En nog even een andere opmerking over iets heel moois: die cover! Heel mysterieus en super goed vormgegeven!

Mara Li,
De stem van de zee,
Is een goed opgebouwd mysterieus verhaal, leest goed weg en maakt me erg nieuwsgierig naar het vervolg.
Nimue is een meisje wat in de toekomst leeft in een wereld die ongezond is na een vernietigende meteorietinslag.
Ze leeft met haar broertje en oma in een bouwvallig huisje.
Na een verschrikkelijke storm waarin het huisje vernietigd wordt en haar oma verdrinkt. Reist ze met haar broertje verder de wereld in op zoek naar hun verdwenen moeder.
Ze komen terecht in een wereld waar de zwarte griep heerst. Ondertussen vertoont zich een man in mistflarden aan Nimue.
Hij is een koning uit een andere wereld ?
Er zijn veel mysteries in het boek. Graag zou ik weten wat er met haar moeder en grootmoeder gebeurd is. En hoe ze aan hun bijzondere gave komen.
Mara Li heeft een prachtig verhaal geschreven. Ik kan niet wachten om te lezen hoe het verhaal verder gaat

Nimue is een meisje dat leeft in de toekomst. Nadat een meteoriet de wereld heeft verwoest zoals wij die kennen, is het milieu er ernstig aan toe. De zure regen tast de gewassen aan en ook de vispopulatie is voor een groot deel ongezond. De meeste mensen in deze wereld zijn arm. Nimue woont met haar oma en broer Arthur bij de kust in een klein bouwvallig huis en heeft moeite de eindjes aan elkaar te knopen. Nimue’s vader is overleden en haar moeder is verdwenen toen zij en Arthur nog klein waren. Na een grote storm, waarbij haar oma verdrinkt, besluiten Arthur en Nimue hun moeder te zoeken. Een tocht die niet zonder gevaar blijkt te zijn.

Mara Li heeft een mooie, soms bijna poëtische schrijfstijl. Ze neemt uitgebreid de tijd om de lezer mee te nemen in haar wereld. Gedetailleerde beschrijvingen zijn het gevolg, wat de spanning in het verhaal hier en daar volledig wegneemt en het verhaal langdradig maakt, maar wat de lezer tegelijkertijd de sfeer van de nieuwe wereld treffend duidelijk maakt. De meeste personages in het boek zijn noodgedwongen levenswijs geworden tieners. Jammer is dat deze tieners nog niet geleerd hebben wat doorvragen is, zodat gesprekken wat oppervlakkig blijven en de vragen die nodig zijn om de zoektocht te volbrengen niet voldoende aan bod komen.

De nieuwe wereld is heel compleet en intrigerend. De lezer wandelt vanaf het begin van het verhaal met Nimue mee in een zee van vragen, wat eindigt met een (enorme) cliffhanger. Gelukkig is De Stem van de Zee het eerste deel in de Eiland in de Mist –trilogie en verschijnt De Roep van Avalon al in januari, wat snel verder lezen mogelijk maakt. In de zomer van 2016 verschijnt het derde boek De Komst van de Koning.

Avalon, Nimue’s naam en die van haar broer Arthur, koning, eiland, alle woorden verwijzen naar de Arthur-legende, die gedurende het hele boek terugkomt, maar net anders dan het origineel. Het mysterie rondom de geboorte van Nimue in de zee, de zeehonden en Rona’s afkomst verwijzen naar de legende van de Selkie, zeehonden die in vrouwen kunnen veranderen. Beide legendes heeft Mara Li knap in elkaar gevlochten om te komen tot iets nieuws: het verhaal over Nimue, een meisje met een gave.

Dit boek heeft me aangenaam verrast. De stem van de zee komt wat langzaam op gang maar na een paar hoofdstukken slaat de actie toe en lees t als een trein. Er worden veel mysteries opgebouwd in dit eerste deel en dat nodigt uit tot lezen van het volgende deel. Wat ik jammer vind is dat je als lezer niet beloond wordt met antwoorden. Ook niet op kleinere mysteries. En dat laat je een beetje bungelen met een onvoldaan gevoel als her boek uit is. Maar omdat er zo veel potentie in het verhaal zit ve

Dit is het eerste deel in serie "Eiland in de mist". Dat is duidelijk te merken aan de schrijfstijl en de opbouw van het verhaal. Het duurde vrij lang voordat ik in het verhaal zat, ondanks dat het in een ik-perspectief geschreven is. Nimue is de verteller van het verhaal.

Nimue en haar broertje Arthur wonen bij hun grootmoeder, hun moeder is weggegaan en hun vader is omgekomen tijdens een storm. Nadat een vloedgolf hun dorp heeft verwoest, besluiten Nimue en Arthur op zoek te gaan naar hun moeder. Ze komen erachter dat ze afstamt van wezens uit de Andere Wereld en dat ze mensen kon genezen door hun de handen op te leggen. Deze gave wou haar broer gebruiken om de Zwarte Griep uit te roeien, maar daar was hun moeder niet sterk genoeg voor. Nimue heeft deze gave ook en moet uitvinden hoe ze hier mee om kan gaan en of ze deze gave in dienst wil stellen van de Slangen (het bedrijf van haar oom.) Dan is er nog een verschijning uit de Andere Wereld, wie is dit en wat wil hij van Nimue en Arthur?

Het duurde vrij lang voordat ik doorhad dat het verhaal in de toekomst speelt, in plaats van in de middeleeuwen. De mix van elementen uit sagen en legenden en de post-apocalyptische wereld bracht mij een beetje in verwarring. Er is geen duidelijke keus gemaakt voor een tijdperk, dit had beter uitgewerkt kunnen worden. Het is wel origineel gevonden, om deze elementen met elkaar in verbinding te brengen. Het verhaal is spannend en zeker niet voorspelbaar!

Wat mij opviel was dat er op bepaalde dingen veel nadruk werd gelegd, terwijl er in dit verhaal verder niets meer mee gedaan werd. Nimue krijgt een ketting, maar hier gebeurt verder niets mee. Misschien komt het nog aan bod in de volgende delen, maar dan alsnog. Ik heb het vermoeden dat dit sterk te maken heeft met haar afkomst, maar daar werd in dit verhaal geen aandacht meer aan besteed.

Nimue is in dit verhaal nog erg zoekende naar zichzelf. Aan de ene kant wil ze haar gave wel inzetten om mensen te genezen, maar of dat dat op de manier van haar oom moet... Ik vraag het mij ernstig af.

Gebaseerd op de cover en de titel verwacht je een heel ander verhaal, een dromerig en romantisch verhaal met elementen uit sagen en legenden en geen verhaal over een post-apocalyptische wereld. Het is mij onduidelijk waarom de moeder van Nimue op de cover staat, want het verhaal gaat over Nimue, hoewel de verdwijning van haar moeder wel een rol speelt.

Ondanks deze puntjes van kritiek ben ik benieuwd hoe het Nimue en Arthur verder vergaat en of de sagen over selkies een grotere rol gaan spelen in de serie.

Geschreven bij De stem van de zee

Dit is duidelijk het eerste deel van een serie. Er komt de nodige uitleg over de wereld en zijn bewoners voorbij en de actie in het boek is een soort opmaat voor de werkelijke actie, die waarschijnlijk in deel 2 verder uitgesponnen zal worden.
Dit is echter niet vervelend, want de sfeer in de dystopische wereld wordt goed neergezet. Bij de beschrijving van bijvoorbeeld de regen die zo zuur en giftig is dat je brandblaren krijgt als je erdoorheen loopt, kreeg ik bijvoorbeeld al flink de kriebels. De reis van Nimue en Arthur is alleen al riskant door de natuurverschijnselen waar ze tegenaan lopen. En de mensen waartegen Arthur en Nimue het op moeten nemen versterkten voor mij het gevoel van gevaar alleen maar.
Het mysterie van wie of wat Rona is en waar ze is gebleven voegt een ander soort spanning toe aan het verhaal. Het dagboek van Rona geeft de nodige hints, maar het wordt Arthur en Nimue niet makkelijk gemaakt om deze te interpreteren.
Ondanks dat het verhaal in dit deel nog in de opbouwende fase zit, vond ik het dus al wel redelijk spannend. De wereld waarin het verhaal zich afspeelt maakte me nieuwsgierig en ik zie ernaar uit om deze beter te leren kennen. Ook zijn de karakters van beide hoofdpersonen aan een ontwikkeling begonnen waarvan ik benieuwd ben hoe die verder verloopt.
Een veelbelovend begin van de serie dus.

Geschreven bij De stem van de zee

De Stem van de Zee is het eerste deel van de trilogie 'De Gave van de Selkie' van de Nederlandse schrijfster Mara Li. De tekst op de achterflap van het boek triggerde mij direct. Een hertelling van een klassiek verhaal, het verhaal van koning Arthur, in een dystopische wereld. Een soort boek naar mijn hart en verwachtingsvol ging ik lezen.

De tekst op de achterkant van het boek begint met een interessante vraag. "Wat als de legendarische koning Arthur zou opgroeien in een dystopische toekomst waar magie weer een rol speelt?" Mara Li begint in dit eerste boek met het geven van een antwoord op deze vraag. Te beginnen met het opbouwen van de betreffende dystopische wereld. Een wereld na een meteoorinslag, een wereld waar water giftig is en waar de zwarte pest opnieuw rondwaart. We zien de wereld door de ogen van Nimue, de zus van Arthur die voor de keuze staat wat ze met haar leven wil gaan doen: werken als visser of verpleegkunde gaan studeren. Echter voor ze de keuze kan maken slaat het noodlot toe en moeten zij en Arthur vluchten voor een grote storm. Met het recent gevonden dagboek van hun moeder ontdekken Nimue en Arthur wat er in hun jonge jaren gebeurd is en besluiten zij op zoek te gaan naar hun moeder. Op avontuur in de harde, dystopische wereld.

Mara Li schetst de wereld op een zeer visuele manier. Met hulp van de kaart voorin het boek zie je dat het verhaal zich afspeelt in het gebied van dystopisch Frankrijk tot aan Rome. De gevolgen van de inslag van de meteoriet worden helder geschetst waardoor ook het gehele verhaal vorm krijgt. De personages opbouwen doet Mara Li ook goed, al is het vanuit het verhaal niet duidelijk dat het om Arthur uit de legende gaat tenzij je bekend bent met de oude legenden rondom Arthur.

In de Stem van de Zee zien we Nimue zichzelf ontwikkelen, ze leert over de Selkie, de Zeehondmensen, en leert aan de hand van het dagboek van haar moeder haar eigen kunnen kennen. Ze volgt een mooie leercurve en leert zichzelf ook openstellen voor anderen waar ze weer uit doorleert. Het leven en leren gaat met vallen en opstaan. Ook Arthur zien we zichzelf ontwikkelen, van schuchtere jongen naar dappere man waar je al een glimp van de koning uit de legenden in door ziet schemeren.

Het boek bouwt op een lekker vlot tempo spanning op, de gebeurtenissen volgen elkaar in een rap tempo op en houden allemaal duidelijk verband met elkaar. De bijpersonages spelen hier ook een belangrijke rol in en het is mooi om te zien dat het boek qua bijpersonages een cirkel vormt waardoor je ze meermaals tegenkomt in het boek. Op het einde blijkt ook maar weer dat niets is wat het lijkt en Li sluit het boek af met een enorme cliffhanger waardoor ik in ieder geval heel benieuwd ben naar het vervolg.

Geschreven bij De stem van de zee

Nimue woont met haar oma en haar broertje Arthur in een klein vissersdorp. Haar moeder is elf jaar geleden weggegaan en haar vader is overleden. Als zij het dagboek van haar moeder vindt en deze gaat lezen, wordt langzaam duidelijk waarom ze is weggegaan. Nadat een verschrikkelijke storm alles heeft verwoest in het vissersdorp en haar oma daarbij om het leven komt, besluit Nimue het dorp te verlaten en samen met haar broertje op zoek te gaan naar hun moeder. Tijdens hun zoektocht reizen ze door een continent waar de Zwarte Griep heerst. Een ziekte die aan veel mensen het leven kost. Een in flarden mist gehulde gestalte toont zich regelmatig aan Nimue. Wie is dit en waarom wordt ze door hem achtervolgd? En hoe zit het met de gave die Nimue blijkt te hebben?

‘Hoe is het mogelijk dat een eenvoudige aanraking mijn eigen blaren en zelfs een fatale wond kan genezen? Ik denk aan mijn zalven, allemaal verloren nu het huis verwoest is en aan de kruiden die ik zonder veel moeite weet uit te zoeken als verlichting tegen een of andere kwaal … Maar daar is niks vreemds aan.‘

De stem van de zee is het eerste deel van de Eiland in de mist-trilogie. Een dystopische Young Adultroman. Dystopie is een (denkbeeldige) samenleving met louter akelige kenmerken waarin men beslist niet zou willen leven. Een dystopie is daarmee het tegenovergestelde van een utopie die juist een bijzonder aangename samenleving voorstelt. Het verhaal speelt zich af in de verre toekomst, maar het lijkt alsof het zich eigenlijk in het verleden afspeelt. Een land dat verwoest is door De Inslag, waardoor er een gebrek is aan veel voor ons normale voorzieningen. Alsof iedereen teruggeworpen is in de tijd. Huizen, wegen en dergelijke zijn allemaal verwoest en met veel moeite kunnen de mensen zich in leven houden.

‘De huizen die hier staan zijn haveloos. Ze leunen tegen elkaar aan als vermoeide oude mensen. Het is de armste wijk, armer nog dan ons eigen dorp.’

Vanuit het perspectief van Nimue, in de eerste persoon, wordt De stem aan zee verteld. Er zijn meteen al veel gebeurtenissen waardoor ik al snel vast zat in het verhaal. Beangstigende scenes die levendig zijn beschreven geven een goede spanning aan het geheel. Door de beeldende schrijfstijl is het niet moeilijk om alles voor je te zien en een voorstelling te maken van de omgeving. De fragmenten uit het dagboek van Nimue haar moeder zorgen voor enige uitleg maar laten toch ook nog vragen open. Het verhaal van Nimue neemt je mee in een spannend, maar ook onheilspellend en mysterieus verhaal. Nimue en Arthur, twee kinderen die op zoek zijn naar hun familiegeschiedenis maar daarbij hard moeten strijden om te overleven. Ben zeer benieuwd naar hoe het Nimue en Arthur verder vergaat en wil ze graag nog beter leren kennen. De stem van de zee is een goed geschreven debuut dat ik van harte kan aanraden bij de liefhebbers van dit genre en ik zie uit naar het vervolg.

Geschreven bij De stem van de zee

Ongeveer een eeuw na nu. Nimue en haar broertje Arthur wonen aan zee in Bretagne, waar de legendes rond de rotsen zwerven en de wind ze in je oren fluistert. Na een rampzalige gebeurtenis besluiten ze op zoek te gaan naar hun verdwenen moeder en de geheimen die met haar verdwijning te maken hebben.

Zelf ben ik niet speciaal een liefhebber van dystopian YA. Ik vind de verhalen vaak vrij zwaar en somber. Ondanks dat vond ik De stem van de zee erg spannend en mooi geschreven. De subtiele zeemetaforen rijgen zich als pareltjes aaneen door het verhaal. Vanwege mijn persoonlijke voorkeur voor en bekendheid met Keltische legendes -en Bretagne zelf- kwamen die er naar mijn smaak in dit eerste deel nog wat karig vanaf. Ik had meer verwacht over de Selkies en over de Arthurlegende. Maar voor jongeren die dystopian YA gewend zijn, zal dit een verfrissende nieuwe insteek bieden. In deel twee vermoed ik dat ik meer aan mijn trekken kom wat betreft de legendes.

De nevenkarakters die Nimue en Arthur (twee bekende namen uit de legende rond koning Arthur) tegenkomen, vind ik goed uitgewerkt. Vooral Will steelt de show met zijn gelaagde persoonlijkheid. Nimue en Arthur hoop ik iets beter te leren kennen in deel twee. Doordat zij vooral op zoek zijn naar het verhaal van hun moeder, komen zij zelf iets minder uit de verf. Wel zijn de scènes waarin Nimue haar gave ontdekt en leert hoe zij ermee moet omgaan, weer heel sterk geschreven.

Kortom een mooi geschreven en spannend boek, dat me doet verlangen naar het volgende deel: De roep van Avalon. Ik verwacht dat de aanzetten die in deel 1 gedaan zijn, zich hier zullen ontvouwen en dat de band met de legendes duidelijker wordt. Goed gedaan, Mara Li en Storm Publishers!