Het gras van de nacht

Geschreven bij Het gras van de nacht

'Het Gras van de Nacht' (BOL gebruikt een verkeerde titel - waarschijnlijk de werktitel die ik zelf mooier en passender vindt) is een Modiano zoals je mag verwachten. Parijs, een wat dromerige jongeman, herinneringen en de onbetrouwbaarheid daarvan, adressen en vreemde namen (al zijn ze niet zo intrigerend en buitenissig als in Verloren wijk) en een zacht kabbelend plotje dat toch keurig wordt afgerond. Toch voegt Modiano er ook weer nieuwe elementen aan toe, zoals de notie dat de kracht van de verbeelding die van de herinnering soms overstijgt. Waardig opvolger van De Horizon en Het café van de verloren jeugd. Voor de liefhebbers zeker een aanrader. Wie Modiano eens wil proberen, zou kunnen beginnen de goedkope uitgave van het prachtige Villa Triste.

Geschreven bij Het gras van de nacht

In het werk van de in 1945 geboren auteur speelt de herinnering een belangrijke rol. Vaak denkt de verteller terug aan figuren uit een eerdere periode, meestal de jaren '60.
Parijs en vooral het onderscheid tussen de linker- en de rechteroever van de Seine zijn voor Modiano van groot belang. Dat komt voort uit de Tweede Wereldoorlog. Tijdens de bezetting huisden op de rechteroever de Gestapo en hun handlangers, kortom het kwaad. De linkeroever was daarentegen het domein van het verzet. Zijn Joodse ouders woonden daar vanaf 1943 aan de Quai de Conti, dus aan de goede kant. Zijn vader overleefde door zwarte handel.
Over die oorlog zei de schrijver: Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik er een product van ben. Mensen ontmoetten elkaar op de meest vreemde manieren.
In de jaren zestig deed Modiano eindexamen en begon een bijna zwervend bestaan. Hij leerde allerlei mensen kennen waaonder schrijvers als Queneau. Het was een vormende periode. Hij debuteerde als auteur in 1968.
Ook "Het gras van de nacht" waarin het vooral gaat om een jonge vrouw in het jaren ´60 decor van Montparnasse en het Quartier Latin is een typische Modiano. In een sfeer van kleine criminaliteit en met messcherpe beelden van vooral avondleven doemt ze onder de naam Dannie op in dit boek.
Modiano doet ook nu weer denken aan Dante, die als hoofdpersoon in zijn Divina Commedia rond zwerft door de hel. Net als deze grote voorganger roept Modiano steeds weer voor de lezer even figuren op, om die na een korte periode opnieuw aan de onzichtbaarheid prijs te geven. De manier waarop Modiano dat met zijn melancholieke stijl doet, vind ik uniek in de moderne literatuur.

Kees van ´t Hof

Voor de kenner een echte Modiano. Voor wie nog kennis moet maken: dromerig proza dat de aandacht vasthoudt. Lees niet te veel achter elkaar, Modiano is onderweg genieten en dat kan al met een paar pagina's per dag. Toen ik ooit voor het eerst met hem in aanraking kwam, vond ik hem de grootste moderne schrijver van Frankrijk. Toen hij ruim tien jaar later de Nobelprijs voor Literatuur kreeg, verbaasde mij dat niet. Een aanrader. Elk van zijn vele romans.