Trilogie van een beginnend schrijverschap Verdaagd verdriet;Bloemen en puin;Hondenlente

Deze trilogie is een bundeling van de romans Verdaagd verdriet (1988), Bloemen en puin (1991) en Hondenlente (1993). De Franse titels Remise de peine, Fleurs de ruine, Chien de printemps roepen onmiddellijk de Parijse sfeer op die zo mooi bij de romans past. De boeken hebben een autobiografisch karakter. Centraal staan de herinneringen aan en de zoektocht naar het eigen verleden. Modiano beschrijft de situatie vanuit het perspectief van een kind, niet feitelijk, maar in de vorm van zijn waarnemingen.  
  
Chateau 
Eén van de schimmige figuren is Eliot Salter, markies van Caussade, een piloot die zich in de Eerste Wereldoorlog heldhaftig had gedragen. Daarna huwde hij een Argentijnse en was hij de koning van de Armagnac geworden. Later kocht hij een kasteel, deed iets illegaals met drank en verkocht die met de hulp van de vader. Dit kasteel spreekt tot de verbeelding van de jongens en in hun fantasie beleven ze hier hun gedroomde werkelijkheid. Dat dit allemaal niet goed af kon lopen is duidelijk, de straf en het verdriet komen terug in de rest van Patoches herinneringen.  
 
Zelfmoord  
  
In de volgende roman 'Bloemen en puin' is de zoektocht wederom één van de thema's. Een dubbele zelfmoord van een jong echtpaar in 1933 spoort de verteller aan in de buurt van het drama te gaan zoeken in de buurt van het gebouw waar het gebeuren heeft plaats gevonden. Het is zondagavond, het is stil op straat: 
  
'De straat was leeg. Ik kon mezelf nu wel voorhouden dat daar niets vreemds aan was, zo op een zondagavond in deze leergierige en provinciaalse buurt, en toch vroeg ik me af of ik nog wel in Parijs was. Recht voor mij, de koepel van het Panthéon. Ik werd angstig bij de gedachte straks helemaal alleen daar voor dat doodse monument te staan, en liep de rue Lhomond in.' 
  
Rive gauche 

In zijn jeugd woonde de verteller in de wijk Saint-Germain-des-Prés, hij noemt het zijn 'oude dorp'. Toen hij veertien was liep hij weg van school en kwam terecht in café-tabac Malafosse, daar werd hij aangesproken door een knappe Deense vrouw met kort blond haar en lichtblauwe ogen. In oubollig Bargoens vroeg ze aan hem wat er gebeurd was, het antwoord op z'n reactie was:

‘Wat dondert het ook, gabbertje?’ En ze sloeg met vlakke hand op de bar: ‘Een whisky voor m’n gabbertje...’
  
Dit is een schitterende beschrijving van een belangrijke herinnering van het leven op de linkeroever van de Seine. De 'Rive gauche' is echter alles behalve geheel onschuldig; de beruchte joodse collaborateur Maurice Sachs* woonde er in hetzelfde appartement als de Modiano's aan de quai Conti. Ook de 'Santé'-gevangenis en het 'Vél d'hiv, de Parijse voorpost van Auschwitz bevonden zich op de linkeroever.
Deze drie enigmatische en bekoorlijke juweeltjes laten een diepe indruk achter. De beschrijvingen van het Parijs van weleer zijn bijna schrijnend melancholiek, het is er niet meer, maar door dit soort verhalen komen de straten, de pleinen, de gebouwen weer terug in de herinnering. Je voelt alsof je die nachtelijke eenzaamheid zelf beleeft en de beleving is intens.

Deze boeken heb ik nog los, als eerdere uitgaven. Ik heb vrijwel al het werk van Modiano, al of niet onvertaald. Deze boeken ervaar ik als de kern van Modiano's werk, de kern van zijn thematiek; prachtig geschreven, bedrieglijke eenvoud. Boeken die je herleest.
Ik ben blij verrast dat deze titels opnieuw, en samen, uitgegeven zijn; ze kunnen prima dienen als cadeau voor iemand die het werk van Modiano wil leren kennen.

Goede kwaliteit, dat is wat ik er goed aan vind.

Ik ben zeer tevreden over dit artikel. Wat ik vooral goed vind: Goede kwaliteit, Voordelige koop, Duurzaam