Naupaka Een boek over verlies, weggaan en terugkeren

Tijdens het lezen van dit boek heb ik vaak met pijn in mijn hart gedacht aan de moeder van Sander. Je kind verliezen moet het ergste zijn wat je kan overkomen, ben ik van overtuigd sinds ik zelf moeder ben. Een nieuwe liefde komt vaak weer op je pad, met het verlies van je kind is je gebroken hart levenslang. Dat betekent niet dat anderen geen pijn voelen bij verlies. Hun pijn is alleen anders. En hun rouwproces dus ook. Op Hawaï vindt Lideweij haar eigen manier om haar verdriet te verwerken en weer rustig te worden, na jaren van leven tussen hoop en vrees. Deze ervaring is voor haar zo bijzonder dat ze die deelt in Naupaka.

Ik begrijp heel goed dat de familie moeite heeft met dit boek. Er wordt een heleboel persoonlijke informatie in de openbaarheid gebracht. Dat neemt niet weg dat dit boek uit liefde is geschreven. En het is altijd beter om te kiezen voor liefde, dan voor haat. Afwijzen, afsluiten en haat voelen is een stuk makkelijker, dan verdriet voelen en liefde echt toelaten, je kwetsbaar opstellen.

In de media gaat het vooral om de sensationele elementen: het vertrek en de drank. Maar dat is niet wat bij mij blijft hangen als ik dit boek lees. Ten eerste komt Sander helemaal niet over als een zielige alcoholist, maar als een krachtige man die tot de laatste snik zijn humor bewaart en een lotgenoot met een ontzettend lieve mail een hart onder de riem steekt. Met dit boek bereikt zijn inspirerende levenshouding meer mensen en daar ben ik dankbaar voor.

Voor mij is dit een verhaal over twee mensen die jaren samen leefden tussen hoop en vrees, vochten tegen een verwoestende ziekte en worstelden met het beangstigende proces van keuzes maken, bij jezelf bijven, jezelf verliezen en elkaar wel of niet loslaten en wanneer. Een proces waar eigenijk alleen zij echt alles van weten, omdat je er van een afstand nu eenmaal nooit alles van mee krijgt. In Naupaka krijgen we een inkijkje en zien we de enorme kracht van de mens. Dat ontroert, inspireert en stemt nederig...

Heb het boek in een ruk uitgelezen. Chapeau! Ik was er erg door geraakt. Wat een moedig besluit om het zo aan te pakken. Ik weet helaas hoe zwaar het is als je partner ziek is en je er zelf (bijna) aan onderdoor gaat. Soms moet je dan besluiten nemen die lang niet door iedereen begrepen worden. Helaas staan de beste stuurlui altijd aan wal! Jammer dan ook dat sommige lezers oordelen over iets waar ze simpelweg niet over kunnen oordelen.

Aanvankelijk was ook ik, na het zien van het interview bij RTL Late Night, sceptisch ten aanzien van Naupaka.
Ik ben het boek gaan lezen, en was onder de indruk van het verhaal.
Je grote liefde jarenlang bijstaan tijdens zijn ziekte en zware behandelingen, ook samen genieten in de periodes dat het weer goed gaat, alles uit het leven halen zolang het kan. Indrukwekkend!

Door hele moeilijke omstandigheden gaat er veel mis in de relatie en lukt het niet meer om samen te leven. Ik weet uit ervaring dat dit je uitput en je elkaar niet meer kunt steunen.
Het is zwaar en moedig de beslissing te nemen je eigen weg te gaan en je partner te verlaten. Dit doe je niet zomaar.
Een groot taboe in onze samenleving!
Ze heeft gekozen voor een helend pad op de plek waar Sander en zij zo gelukkig waren, Hawaii. Dit heeft haar terug gebracht bij zich zelf.
Het spirituele in haar maakt dat ze Sander steeds bij zich voelt, dat is iets heel moois.

Een ontroerend boek dat mij veel stof tot nadenken heeft gegeven, vooral omdat ik een soortgelijke situatie heb meegemaakt.
Ik hoop werkelijk dat een taboe doorbroken wordt, want zij is niet de enige die worstelde met zo'n moeilijke
beslissing.
Heel veel waardering voor de schrijfster van dit boek!

Mijn moeder sprak me aan over dit boek, je moet dit lezen, je gaat zoveel herkennen!
Ook mijn man stierf op 40 jarige leeftijd aan de vreselijk K ziekte, en ik herkende zoveel en ik voelde ook hoeveel ze zich nog heeft ingehouden om niet haar echte gevoelens neer te schrijven. Ik kon me helemaal inleven, en begreep het ook, en natuurlijk is het veel erger voor het eigen bloed en dat ze nu geld zou verdienen aan dit schrijven laat ons dat hopen. Mensen vergeten de 8 jaar dat ze met bijna niets moest toekomen om voor hem te zorgen. Mensen oordelen te snel, ik wens haar nog een leven toe met minder zorgen. En geef mijn boek verder aan de volgende lezer!

Mooi en troostrijk boek, over hoe het is om te leven met een partner die ongeneeslijk ziek is en steeds opnieuw slecht nieuws krijgt. Uiteindelijk kiezen ze ervoor om hun eigen leven te gaan leiden, in goed overleg (ze blijven vrienden). Na zijn overlijden probeert zij zichzelf weer bijeen te rapen, ondanks het verdriet.

Indrukwekkend boek over liefde, keuzes maken en je hart volgen.

Er is veel te doen (geweest) over dit autobiografisch verhaal. Lideweij schrijft eerlijk en open over haar leven met Sander met wie ze 7 jaar samen is als bij hem de diagnose Hodgekin (lymfklierkanker) wordt gesteld. De strijd tegen de ziekte brengt hen dichter bij elkaar maar wanneer na jaren vechten de hoop vervliegt en de wanhoop bij beiden toeslaat moeten Sander en Lideweij keuzes maken. Keuzes die bij Lideweij leiden tot nieuwe inzichten en kracht om vooruit te kijken zonder te vergeten wat achter haar ligt.

Naupaka is een boek over verlies, weggaan en terugkeren. Lideweij Bosman schrijft in haar boek vooral over haar liefde voor de ongeneeslijk-zieke Sander en hoe zij vooral ook zoekt voor overeind te blijven in alle geweld van de ziekte, de zorg, het verlies en het afscheid. Ze gaat een weg die velen niet begrijpen, toch kiest ze voor dat wat haar hart haar zegt. Bijzonder mooi en moedig hoe ze haar wijsheden, kracht en kwetsbaarheid deelt. "Niemand voelt waar je doorheen gaat, alleen jijzelf" waren woorden die ze hoorde tijdens haar verblijf op Hawaii. Het is ook de kern van het boek. Niemand voelt wat zij voelt en kan/mag oordelen over haar manier van...ja van wat: van verdrietig zijn, van liefde voor elkaar, van verder leven.... De auteur laat een andere manier zien dan hoe ik het doe: het omgaan met zorg & ziekte. Natuurlijk zijn situaties niet eenvoudig met elkaar te vergelijken: de zorg, de ziekte en beleving verschilt telkens. En dat is mooi: die verschillen. Want het zien en respecteren van deze verschillen leert ons meer dan er over te oordelen.

Ik vond het eerste deel wel goed maar het tweede deel werd het mij te zweverig. Het viel mij tegen.

Dit is een prachtig boek wat heel puur en recht uit het hart geschreven is.

Dit boek is zo aangrijpend, dat ik niet kon stoppen met lezen. Dit is het verhaal dat niemand durft te vertellen, dit is wat er achter de voordeur en facebookfacade plaatsvindt. Dat is niet mooi en heel erg rauw. Ik ben de laatste die daarover een mening durft te hebben. Want je weet niet hoe je reageert als dit je overkomt. Ik kan Lideweij niet in alles volgen, maar ik begrijp haar wel. Dappere vrouw!