Crass is ongetwijfeld de felste band in de geschiedenis van de punk, en tevens een van de weinige die de revolutionaire betekenis en de scheppende kracht van punk niet alleen intact weet te houden, maar ook in praktische resultaten weet om te zetten. Haar ontzagwekkende creatieve output (platen, tijdschriften, affiches, films), anarchistische levenswijze en daadwerkelijke succes (Crass is waarschijnlijk de enige punkband waarvan de platen zonder uitzondering goud worden, al worden ze door de gevestigde industrie niet als zodanig erkend) zijn daarvan de meest prominente voorbeelden. In '77 gestart vanuit een door Rimbaud gestichte anarchistisch-pacifistische leefgemeenschap in een boerderij in het Engelse graafschap Essex, voert Crass een onverdroten strijd tegen alles wat de ontplooiing en zelfbevrijding van het individu in de weg staat: de staat, het politieke stelsel, de kerk, de school, de muziekindustrie, oorlog, seksisme en geweld. De muziek is even compromisloos als de teksten, hard en monotoon en, op een enkele uitzondering na, volkomen verstoken van enige melodie, net zo afstotend als de maatschappij waartegen ze vecht. Crass bewandelt de weg van de directe confrontatie; haar optredens zijn beklemmend: zwarte kleding, een militante houding, verbeten musicerend en een dreigende, gespannen sfeer en misschien juist daardoor zo overtuigend oprecht en humaan. Dat Crass, ondanks haar succes, niet door de commercie in de val wordt gelokt dankt ze vooral aan een grenzeloos vertrouwen in zelfwerkzaamheid en autonomie. Zonder al te veel problemen lukt het Crass alles zelf te runnen, het hele logge apparaat van de muziekbusiness omzeilend, van publiciteitsagent tot auteursrechtenorganisatie. De kosten kunnen zodoende laag blijven, met als tastbaar resultaat goedkope platen. Het Crass-label, waarvoor de groep ook andere, gelijkgezinde artiesten laat opnemen, groeit binnen korte tijd uit tot een van de meest succesvolle onafhankelijke labels, terwijl de band zelf door de jaren heen een inspirerend voorbeeld is voor talloze andere radicale groepen. De platen van Crass zijn in principe volledig tegen elkaar inwisselbaar, al wordt The Feeding Of The Five Thousand over het algemeen als de beste beschouwd en is Penis Envy de meest toegankelijke. Stations Of The Crass is een dubbelalbum, evenals Christ-The Album, dat vergezeld gaat van een uitgebreid boekwerkje met songteksten en essays en waarvan één plaat een collage is van live-opnamen, radio-uitzendingen en zeldzame tapes. Penis Envy en Yes Sir, I Will zijn conceptelpees en staan respectievelijk in het teken van feminisme en oorlog. In '84, het Orwelliaanse sleuteljaar, stopt de band volgens van meet af aan via onafwendbaar aflopende catalogusnummers aangegeven opzet met het maken van platen, een enkele uitzondering daargelaten. Acts Of Love is een soloproject van Rimbaud, bestaande uit vijftig (!) door hem tussen '68 en '73 geschreven korte gedichten, gezongen dan wel voorgedragen door Eve Libertine en verklankt op een manier die refereert aan oud-Engelse kerkmuziek (!). Bron: OOR Popencyclopedie

Lees meer Lees minder

Muziek