Alan Stivell wordt in '43 geboren in Gourin, Bretagne, als zoon van Jord Cochevelou, die ontwerper is van harpen. Al op jonge leeftijd leert hij piano, Ierse fluit en doedelzak spelen. Daarnaast verdiept hij zich in de geschiedenis van de Bretonse cultuur. In het begin van de jaren zestig richt hij de Bagad Bleimor op, een soort harmonie met Keltische muziekinstrumenten, waarmee hij veel succes oogst. Later hoort hij de muziek van Dylan, Donovan en Joan Baez en komt hij op de gedachte de oude Bretonse volksmuziek te bewerken. Ook studeert hij Engels en Keltisch aan de universiteiten van Parijs en Rennes, en werkt hij mee aan platen van Glenmor (Bretons zanger) en Graeme Allwright. In '68 wordt Stivell ontdekt in Parijs, als hij met Steve Waring in het voorprogramma van Tom Paxton speelt. Engelse impresario's contracteren de jonge harpspeler, die als voorprogramma van The Moody Blues optreedt in de Londense Elisabeth Hall. Enkele maanden later verschijnt Reflets. Stivell wordt op slag beroemd als hij in Parijs in het Olympia-theater speelt. Opnamen van dit concert zijn te vinden op Alan Stivell A L'Olympia, volgens sommigen zijn beste elpee. Daarna neigt het repertoire steeds meer naar een stijl die kenners als 'Keltenrock' omschrijven: een mengeling van traditionele Bretonse volksmuziek en rock. Dat deze muziek live veel indruk maakt, bewijst het in Dublin opgenomen album Alan Stivell A Dublin. In '76 volgt de breuk met zijn trouwe secondant Dan Ar Bras, die een solocarrière begint. Daarna wordt het geruime tijd stil rond Stivell. Na de solo-elpee Trema'N Inis verschijnt Before Landing, waarop de geschiedenis van Bretagne in kaart is gebracht. De nadien verschenen platen stellen teleur: Stivell experimenteert in de marge en keert in '84, als hij voor een concert naar Utrecht komt, zelfs terug naar de Keltenrock. Bron: OOR Popencyclopedie

Lees meer Lees minder

Muziek