A Dramatic Turn Of Events (Special Edition)

toen bekend werd dat Mike Portnoy de band had verlaten, was ik er ziek, doodziek van. Het was het gevoel als een formule 1 auto dat zonder wielen verder moest. Mijn favoriete band zag ik instorten als een kaartenhuis. De nieuwe drummer Mike Mangini kende ik dan wel, maar ik was niet niet bekend met zijn capaciteiten. Dat de jongens op relatief korte termijn met een album als dit zouden verschijnen, dat had ik een jaar geleden niet durven dromen. Wat een album en wat een drumwerk van Mike Mangini. Met geen geen enkel album heeft DT mij nog teleurgesteld en na Images and Words ben ik toch al fan van ze. Dit nieuwe album heeft dan ook alles wat je mag verwachten van, wat mij betreft, de beste band ooit. Ze zijn nog steeds een muzikale droom, waar geen geen band aan kan tippen. Ik ben blij met dit album, heel blij. Ik hoop dat ze nog jaren zo doorgaan. Wie dit album niet durft te kopen vanwege het vertrek van Mike Portnoy, mist een heeeeeeel goed album. Kopen, kopen, kopen..... dat wil ik iedereen die deze recensie leest adviseren!

"Dramatic Turn Of Events" Hard, zacht, melodieus, knetterhard, het kan weer niet op met dit jongste meesterwerkje. Mike Mangini doet Mike Portnoy eer aan door toch in zijn stijl de drumpartijen in te hameren, waardoor het gemis aanmerkelijk wordt verzacht.

Jeetje, soms wel heel erg technisch en bijna onnavolgbaar, dat wordt studeren en meermaals beluisteren om de ingewikkelde patronen te herkennen en waarderen. Maar dit is ERRUG goed hoor, zelfs op 't eerste gehoor. Evenwel niet voor de softies onder ons, die kunnen dit ècht niet aan, laat staan waarderen !!

Jordan Rudess lijkt met z'n keyboardspel meer voet aan de grond te krijgen; zijn vergrote invloed is duidelijk waarneembaar ! John Petrucci is weer glorieus met snel en technisch spel, afgewisseld met gevoelige lange halen. Toppertje hoor.

Kortom, voor de Prog/Symf/Metal-kenners is dit een MOETJE, of je nu wilt of niet !!

Met angst en beven uitgekeken en gewacht op de nieuwe release van mijn grote helden. Hoe zou het gaan na het, niet voor mogelijk gehouden, vertrek van drummer Mike Portnoy.
Wees gerust, Dream Theater is terug van nooit weggeweest, wat een geweldig werk. Heb de hele CD nu van internet geplukt en orgineel in bestelling. Zoals bij elke CD van DT wordt deze na elke keer luisteren mooier, ontdek je weer nieuwe riffs, tempo-wisselingen die je eerst niet hoorde. Luister en huiver naar Lost not forgotten en Outcry even bijkomen met Far from Heaven en daarna door. Gewoon blind kopen en niet nadenken en dan 1000x luisteren.

Deze cd is een must voor alle Dream Theater fans. Met de nieuwe drummer is het nog steeds een hele goeie band. Mooie nummers met een rustige opbouw zoals we gewend zijn van deze band. Een aanrader voor iedereen.

De drummer is nieuw, maar de klank is nog steeds dream theater. De CD klinkt vanouds als dream theater, en de DVD met hun zoektocht en audities voor een nieuw drummer is erg de moeite waard om te zien. Heb hem op Bospos gezien, en hij maakt de verwachting waar.

Dream theater levert met dit album en met nieuwe drummer mike mangini weer een geweldig staaltje muziek af zoals we eigenlijk wel van hun gewend zijn.
Het wisselen van drummer heeft niks aan kwaliteit veranderd.
Dus als je van prog- rock en metal houdt ben je bij DT weer aan het juiste adres gewoon aanschaffen dus ik beloof dat je er geen spijt van zult krijgen

A dramatic Turn of Events is het lang verwachte nieuwe album van de progressive metal meesters van Dream Theater. Na het vertrek van drummer, en mede oprichter van Dream Theater, Mike Portnoy, vreesde fans het ergste over de toekomst van Dream Theater. In hun 3 delige youtube documentaire "The Spirit Caries on" (die in zijn geheel op de bonus DVD staat) was de band opzoek naar een nieuwe drummer. De gelukkige winnaar is Mike Mangini geworden, een van de snelst drummende drummers ter wereld en een docent aan het "Berklee College of Music" in Boston. Fans vroegen zich af of Mangini het in zich had en of het de sound van Dream Theater niet zou veranderen.
Het eerste nummer van het album "On the Backs of Angels" was tevens het eerste nummer dat in zijn geheel via Youtube te beluisteren was. Het nummer begint met Jordan Rudess op keyboard waar Mangini, Myung en Petrucci zich uiteindelijk bij mengen om tot een climax te komen, vergezeld met een koor. Hierna wordt het nummer erg progressive met een afwisseling van Keyboard en Gitaar, waar uiteindelijk LaBrie bij komt om het het album te officieel openen. Dit nummer geeft gelijk aan welke sound de band met dit album wilt laten horen. Een mix van Metal, symfonisch en metal. Waarvan we hier de symfonische en progressive kant horen. "Build me up, Break me down" is daarintegen het metal nummer. Fans van het solo werk van James LaBrie zullen dit nummer erg kunnen waarderen aangezien het veel was heeft van een van zijn solo nummers.
"Lost not Forgotten" begint met een rustige piano solo maar veranderd snel alweer in een echt progressive nummer. Met vooral veel hard gitaar en drumwerk en een zieke solo van Rudess aan het eind.
"This is the Life" is de eerste echte ballad van het album. Met goede lyrics (Petrucci) en zang van LaBrie.
"Bridges in the Sky" is een van de beste nummers van het album. Hier is vooral Rudess erg aanwezig door de verschillende solo's die je om de oren vliegen. Het bas en gitaar werk zijn erg duister en de drums versterken dit "duistere" gevoel alleen maar meer.
"Outcry" is ook een goed nummer waar weer Rudess een grote rol speelt. Samen met Petrucci zijn ze het grootste gedeelte van het album solo's aan het doen.
"Far From Heaven" is het eerste nummer dat niet door Petrucci is geschreven. Dit is een nummer van LaBrie. Wat ook wel te horen is aan de Lyrics en de ballad style. Het is het kortste nummer van het gehele album, maar ook het emotioneelste (en naar mijn idee) mooiste nummer qua sweer en lyrics.
"Breaking all Illusions" is het eerste nummer na "Fatal Tragedy” van Scenes from a memory die geschreven is door Myung. Het is een nummer dat lekker progressive begint en waar alle muzikanten zich van hun beste kant laten horen. Als de zang van Labrie inkomt veranderd de sfeer en lijkt het alsof we in een droomwereld terecht zijn gekomen. En vanaf 3:40 wordt het tempo weer wat opgevoerd. En vanaf 5:00 min heeft labrie even een pauze en slaan Petrucci en Rudess je 5 minuten om de oren met de ene solo na de ander. Dit nummer laat horen dat de band zelfs zonder Portnoy meesters van de progressive metal zijn.
“Beneath the Surface” is de laatste ballad van het album en tevens het laatste nummer van het album. Het heeft tevens een dromerige sfeer en heeft mooie lyrics en laat LaBrie weer even van zijn beste kant horen. Een mooie afsluiter van een mooi nieuw Dream Theater album.

Zoals al een paar keer al in de review naar voren is gekomen is dat Rudess en Petrucci lekker los kunnen gaan. Veel fans zullen de nieuwe sound misschien niks vinden en het vergelijken met hun eerdere werk en het aan de hand daarvan afkeuren. Ik deed dit de eerst paar keer luisteren ook, maar na een aantal keer goed luisteren kan ik dit album echt goed waarderen. Dit is een “grower” zoals dat in Amerika wordt genoemd. Een album dat je na een paar luisterbeurten pas echt goed kan waarderen. Dus kijk niet meer terug naar het verleden maar naar de toekomst, en geef het album een kans.

De titel van dit album slaat natuurlijk op het vertrek van drummer en medeoprichter Mike Portnoy. Ik luister al jaren naar Dream Theater en heb ze ook al 2x mogen ervaren in de Ahoy. Ik was dus ook verbaasd toen ik las dat Mike Portnoy de band verliet.

Zijn waardige opvolger is niemand minder dan Mike Mangini, drummer van o.a. Extreme en Steve Vai.

Het album, welke ik nu meerdere malen heb geluisterd is voor mij een beetje teleurstellend.
Dit komt in overeenstemming met andere reviews die ik hier lees. Het album is wel beter dan het vorige 'Black Clouds & Silver Linings', maar lang niet zo goed als hun eerdere albums en zelfs later materiaal zoals 'Train of Thought en 'Systematic Chaos'.

Het geluid, de teksten zijn typisch Dream Theater, waarbij John Petrucci en Jordan Rudess hun kunsten laten horen. Het gehele album is goed te noemen, maar er staan naar mijn mening geen klassieke Dream Theater nummers op. Het lijkt of de heren net als met het vorige album een beetje in de herhaling vallen, het klinkt niet verfrissend genoeg, meer van hetzelfde. Misschien dat dit album ook iets te technisch is.

Gelukkig bevat deze editie ook een DVD, met hun zoektocht naar een nieuwe drummer.

Ik kon niet wachten op deze nieuwe cd van Dream Theater. Hoewel ik nog maar 1,5 jaar naar Dream Theater luister heb ik alle albums al minstens 50 keer geluisterd. Het gaat gewoon niet vervelen. Toch wilde ik dit nieuwe album zo snel mogelijk in huis hebben.

Na de cd één keer beluisterd te hebben was ik wat teleurgesteld; ze hadden niet veel vernieuwends op deze cd. Het is dezelfde Dream Theater als van Black Clouds & Silver Linings. Het progressieve zit er in, maar echt vernieuwend is het niet. Ook de teksten vielen me zwaar tegen. Er zit in bijna elke tekst wel een clichè zin en dat vind ik gewoon erg jammer. Misschien komt het doordat John Petrucci alle (op één na) nummers heeft geschreven of doordat Mike Portnoy niets meer bijdraagt, maar ik vond de lyrics echt zwak.

Na de cd veel vaker beluisterd te hebben vind ik de nummers prima. Ik zal het nooit hun beste album noemen, maar het is wel weer een meesterwerk. Hoewel ik veel van de teksten niet al te best vond zijn er nu toch een aantal, zoals Far From Heaven, die ik echt heel erg mooi vind.

Naast de gewone cd zit er ook nog een dvd bij met bonus materiaal. Het gaat daarbij om de mini-documentaire: 'The spirit caries on'. In deze documentaire wordt in beeld gebracht hoe de zoektocht naar de nieuwe drummer verliep. Heel interessant beeldmateriaal van ongeveer 1 uur in totaal.

Deze Special Edition moet je hebben als je van Dream Theater houdt!

Na een moeilijk verlopen jaar waarin drummer en mede-bandoprichter Mike Portnoy de band verliet is Dream Theater terug met nieuwe drummer Mike Mangini en een nieuwe CD.

Na een eerste luisterbeurt was ik enigzins teleurgesteld in dit album. Maar na meerdere rondjes in mijn CD speler is deze nieuwe schijf er niet meer uit te branden. Wat een progressief geweld is dit weer! Vooral de 4 epics zijn weer om van te smullen. Luister maar eens naar het begin van Bridges in the Sky, een Clannad-achtig intro dat na anderhalve minuut uitmondt in een knetterharde riff waar Dream Theater een patent op heeft.

De minste nummers zijn in mijn ogen de rustige tracks Far from Heaven en Beneath the Surface, deze hadden van mij achterwege gelaten mogen worden en vervangen door nog een nummer van een minnut of 10 maar misschien dat iemand anders deze nummers juist als broodnodige afwisseling ziet. Mike Portnoy mis ik geen seconde omdat Mike Mangini alle gaatjes met verve dichttimmert, wat een drumbeest hebben ze weer gevonden!

Al met al is dit wederom een album dat in geen enkele Dream Theater of Prog Metal-collectie mag ontbreken.

De Special Edition bevat een 60 minuten durende docu over de audities die gedaan zijn voor de vervanging van Mike Portnoy. Vooral de reactie van Mike Mangini als hij per telefoon te horen krijgt dat hij de nieuwe drummer wordt is fantastisch om te zien, hoezo blij... Met hem als nieuwe drummer ziet de toekomst voor Dream Theater er weer zeer rooskleurig uit.