Angelo Schiavi - Three Storytellers (CD)

'De big band wordt door velen beschouwd als de vijfde essentie van jazz, omdat het alle fundamentele elementen bevat: schrijven, arrangementen, improvisatie, een gevoel van collectief en solo-kwaliteiten. Helaas is het tegenwoordig steeds moeilijker om een groot orkest live of op plaat te horen. Het is dan ook met de grootste interesse dat ik deze cd beluister, niet in de laatste plaats gestimuleerd door de oorspronkelijke ontstaansgeschiedenis. Het album is namelijk het geesteskind van saxofonist en klarinettist Angelo Schiavi, die in 2010 de Nationale Competitie voor Big Band Jazz Zangers had bedacht. Het jaar daarop was dit de tweede editie, opnieuw op het podium van het Casa del Jazz, en de competitie werd bevestigd als een belangrijke concertactiviteit en verspreiding van jazzcultuur bedacht door de muzikanten. Vandaar de volgende stap voorwaarts: vastleggen op schijf wat is bereikt, mede dankzij de bereidwilligheid van het Casa del Jazz, dat, om de organisatoren te belonen voor hun inspanningen, de onlangs voltooide opnamestudio ter beschikking stelde. Schiavi liet de kans niet voorbijgaan en bracht in oktober 2012 de big band samen die de zangers had begeleid in de eerder genoemde competitie, versterkt met een aantal topelementen zoals trompettist en bugelist Franco Piana en wijlen saxofonist Carlo Conti, aan wie het album expliciet is opgedragen. Het repertoire bevat zes stukken die elk zijn geschreven door Franco Piana, Marco Tiso en Schiavi zelf. Muzikaal gezien is het doel volledig bereikt. De bigband beweegt zich organisch en laat een goede harmonie horen tussen de verschillende secties. Zo is de balans altijd aanwezig en ontbreekt ook het spel met dynamiek niet. De solo-interventies zijn ook uitstekend. Wat de vier zangers betreft, Piero Gesuè in 'Vero' en 'Cascade' toonde opnieuw de originaliteit van zijn timbre, terwijl Leslie Newell haar poëtische kant ontdekte, nadat ze de teksten had geschreven voor 'Tango for Two' en 'Winterman', de twee composities van Piana. Van haar kant valt Clara Arcucci in 'Libera' op door haar ongewone interpretatieve vaardigheden; het kwartet wordt afgesloten door Roberta Giovanardi die zich meet met misschien wel het meest complexe stuk, 'My Saudade', een elegante bossa geschreven door Angelo Schiavi. Op instrumentaal gebied was, bijna overbodig te zeggen, de aanwezigheid van Carlo Conti ontroerend: in 'Vero' nam hij de tenorsaxofoon ter hand en liet ons achter met een bittere smaak in de mond vanwege het besef hoeveel hij nog had kunnen geven aan 'onze muziek'. Alles werd gecompleteerd door de uitstekende regie van Angelo Schiavi en de ondersteuning van een absoluut onberispelijke ritmesectie waarin het heldere talent van Federica Michisanti opnieuw opvalt, een jazzmuzikante die ondergetekende enkele jaren geleden al een mooie toekomst voorspelde. Gerlando Gatto