Het verzwegen kind roman

Dat wij dit boek met slechts 29 van de 64 leden van onze leesclub ‘deden’, heeft niets met de maar weinig uitnodigende (maar uiteindelijk sterk symbolische cover) van doen. Wij hadden kort tevoren collectief Jij Bent Van Mij van Peter Middendorp en LEEF! van Laura Maaskant gelezen. De er hard inhakkende thematiek van eerstgenoemd werk en de genadeloos emoties losmakende lading van het tweede was voor veel van ons wel even genoeg zo. Her leek ons fair om dat erbij te vermelden.

‘Om niet over te geven, concentreer ik me op mijn ademhaling.’ Al in de eerste regel van het boek.
Geeft Wim Duijst daarmee, net als met de titel en de bovenste helft van de flaptekst, niet op voorhand te veel weg? Trekt Duijst zijn lezers daarmee niet te vroeg naar de smerige toonsoort die het verhaal hun sowieso, want dat staat dan al vast, zal gaan opdringen?

Het Verzwegen Kind blijkt redelijk in elkaar te steken, niets meer en niets minder. Voor een streekroman dan. En dit blijkt een heel góre streekroman. Kneuterige gore sfeer, kneuterige gore settings. Het verhaal kent ook nog eens te veel kneuterige dialoog in plaats van gerichte beschrijvingen. Elementen die als verrassend omschreven zouden kunnen worden blijven, niet in het minst dankzij het daartoe dodelijke intro, achterwege. Van enige diepgang is dankzij de vlak blijvende hoofdpersoon, nergens echt sprake. Qua impact beoordelen wij dit boek (daar kon de inmiddels clichématige input van seksfeesten bij een dominee thuis al niet veel meer aan verhelpen) als: net niet heftig genoeg. Qua tempo als: net niet te sloom. Het Verzwegen Kind had daarom een kenmerkend 3-sterren-boek kunnen zijn. Als de onze verbeelding kansloos buitenspel zettende diarree van smerige details gedoseerd gebleven zou zijn. Als de overbodige verhaallijn rond rechter De Ruijter niet toe was gevoegd.

Meer dan mogelijk dat W. Duijst beter kan. Maar het zal voor onze voorbereiders Sanne en Ger niet gemakkelijk worden om voor deze auteur een nieuwe plaats op een van onze toekomstige leeslijsten te kunnen verdedigen. Ook zonder te zijn voorafgegaan door iets verregaands onfris als Jij Bent Van Mij van P. Middendorp zal dat het geval zijn. Wellicht moeten we gewoon concluderen dat Duijst’s woordkeuze, stijl en vooral literaire acceleratievermogen niet meer van deze tijd zijn. Dof lijkt simpelweg nóg doffer tussen omringende glans en sprankeling. Er is beter te koop tegenwoordig.

wel leuk maar een beetje kneuterig geschreven

Recensie Het verzwegen kind van Wim Duijst

De verteller David Ruleijn stuit bij het leegruimen van de flat van zijn dementerende moeder Kuintje op een brief van justitie. De brief is gericht aan zijn grootvader Willem Loenen. Ruleijn gaat op onderzoek uit en krijgt het strafdossier van zijn opa in handen. Wat hij daarin ontdekt, is bijna niet te geloven.
Een aangrijpend boek met zware onderwerpen als ongehuwd zwanger, incest, abortus of niet.
Vanaf het begin voel je de dreiging, dat het fout zal gaan. Bijv. door een zin als: Met het gevoel van haar vlees nog in zijn vingertoppen liep hij naar achteren en deed de deur op slot.
Het verhaal speelt deels in de zomer van 1959 en vertelt de geschiedenis van Kuintje Loenen en deels in 2017 als de schrijver David Ruleijn alles uitzoekt en aarzelt of hij er een nieuw boek over zal schrijven.
Kuintje, toen 29 jaar en ongehuwd, woont samen met haar vader en haar jongere broertje Gijs in Bunschoten. Na de dood van zijn vrouw zoekt Loenen seksuele toenadering tot zijn dochter. Als ze zwanger wordt, doet hij er alles aan om dit verborgen te houden.
Wim Duijst slaagt er goed in een heftig verhaal te schrijven op een manier, die je door laat lezen en meesleept. Je gaat meevoelen met zowel de dochter als de vader.
De beschreven rechtszaak voegt weer een element toe aan het toch al indrukwekkende verhaal.
Bij het boek wordt een bundeltje Achter de schermen uitgegeven waarin Wim Duijst vertelt hoe het gaat met zijn roman, welke problemen hij tegenkomt, welke eigenaardigheden hij ontdekt en welke keuzes hij moet maken in het schrijfproces.
Ik heb het boek met plezier (niet echt het juiste woord) gelezen en het was voor mij ook verrassend te lezen over de verschillen/rivaliteit tussen Bunschoten en Spakenburg.
Kortom: een aanrader en voor mij de ontdekking van een nieuwe schrijver.