Hoe de kleine roze olifant eens heel verdrietig was en hoe het weer goed met hem ging

Samenvatting
Het verhaal gaat over een kleine roze olifant die afscheid moet nemen van zijn beste vriend en daardoor zo verdrietig is dat hij om wijze raad gaat vragen, dan wordt hem uitgelegd hoe hij hier het beste mee om kan gaan.

Quote Ivy tegen familie olifant: ‘Maar hij ging naar de kleine wijze uil, komt goed, niet verdrietig zijn!’

Mijn mening
Het is een verhaal over het verlies van iemand die je erg lief vindt en uit je leven verhuisd. De manier waarmee omgegaan wordt met de juiste woorden en hoe dit verlies te verwerken is zeer goed te begrijpen voor een vierjarig meisje. Er was alleen een vraag van Ivy: ‘Oma wat zijn vlaktes?’ De regenboogkleuren voegen ook er veel toe aan haar belevingswereld.

Conclusie
Mijn kleindochter Ivy is heel blij met dit boekje en leest het nu op haar manier voor aan haar familie olifant, de babyolifant heet nu zoals te verwachten ‘Tibe’. Dus om de conclusie te omschrijven: Een geslaagd boek!

De kleine roze olifant heeft een beste vriend, maar op een dag gaat die verhuizen. Ze moeten afscheid nemen en kleine olifant is heel verdrietig. Hij wil niet eens meer eten of spelen. Iedereen geeft advies en maakt zich zorgen. Maar de kleine roze olifant is nog altijd heel verdrietig.

Gelukkig weet de oude wijze uil wat te doen en zo gaat het weer goed met de kleine roze olifant.

Dit boek kan je zomaar lezen, als mooi verhaal. Maar ook als boek over verdriet of rouw. Doe je dit laatste, verdiep je dan even in het onderwerp, zodat je op dit boek kan voortbouwen.

Dit mooie prentenboek gaat over afscheid, verdriet en rouw. In dit geval afscheid van een vriend, maar het kan overal over gaan, afscheid van favoriet speelgoed, vakantie, een huis, overlijden van een huisdier of  een familielid. De schrijver heeft zich goed verdiept in het thema. Mooi hoe beschreven wordt hoe iedereen goede adviezen heeft die niet echt helpen. Zo gaat dat ook vaak in het leven. De adviezen van de wijze uil zijn gebaseerd op psychologie en rouwverwerking en worden duidelijk uitgelegd voor peuter of kleuter. Je zou in een rouwsituatie heel goed dit boek samen kunnen lezen en samen het advies van de uil opvolgen. 1) huilen, je mag verdrietig zijn 2) praten over alles wat je gaat missen, wat een kind voelt of denkt 3) een plekje in je hart geven, blij zijn om alles wat er was 4) tijd geven, het hoeft niet gelijk beter te zijn, je mag soms best nog even verdrietig zijn.

Het olifantje voert de adviezen uit en hij voelt zich beter. Hij heeft naast het plekje voor zijn vriend nog meer plek in zijn hart. Wie weet voor een nieuwe beste vriend.

Het boek eindigt hoopvol en laat je met een prettig gevoel achter.

Naast de verhaallijn over het verdriet is er een verhaallijn over dat het olifantjes anders is want het is roze. Zijn beste vriend was ook anders, niet olifantengrijs. Aan het eind van het verhaal komt een regenboog die alle kleine grijze olifantjes een kleur geeft. Dat vind het olifantje fijn, nu is hij niet meer de enige gekleurde olifant. Ik snap niet zo goed waarom dit thema er zit, het is niet heel storend maar voor mijn gevoel wat overbodig. Al zorgt het wel voor een mooie tekening met allemaal gekleurde olifantjes. De kinderen vonden de kleuren prachtig en waren heel blij voor de olifantjes en de roze olifant in het bijzonder.

Ik vind het een heel mooi en bruikbaar boek bij afscheid, verdriet en rouw. Je kan het direct gebruiken en zien wat er gebeurt. Je kan ook informatie over rouw bij kinderen opzoeken en dit gebruiken ter aanvulling op het prentenboek. Zo kan je bij stap 3 bijvoorbeeld een speciale plek maken of een herinneringsdoos of een mooie tekening.

Het is ook goed te gebruiken in de klas om te praten over emotie en troosten.

De tekeningen zijn kleurrijk en verbeelden de emotie goed. De kinderen konden het verhaal daardoor goed begrijpen en zich inleven.

Al met al echt een pareltje dat in elke boekenkast en bij elke kinderbegeleider thuishoort.

De titel van dit prentenboek is enorm lang “Hoe de kleine roze olifant eens heel verdrietig was en hoe het weer goed met hem ging” De cover is prachtig. Olifant staat in glimmende rode letters op de cover en de olifant staat in een plas water, wat ook glimmend is en je ziet hem weerspiegeld in het wateroppervlak. Deze plas blijkt later ontstaan te zijn door de tranen van het olifantje.

Iedere 2 pagina’s zijn bedrukt met een mooie tekening en een witte strook waar de tekst op staat. Wanneer je het boek voorleest kun je ook makkelijk, als je de tekening laat zien, nog voorlezen omdat de letters wat groter zijn.

Dit boekje gaat over verdriet maar ook een beetje over anders zijn.

Het bijzondere aan dit olifantje was de kleur van zijn huid. Hij was niet olifantengrijs. Hij was roze! Yaro , want zo heette hij, was een heel vrolijk olifantje. Iedereen vond hem aardig. Net als Yaro was ook Tibe een beetje anders. Hij had namelijk overal rode stippen

Yaro en Tibe, twee olifanten vriendjes, moeten afscheid nemen van elkaar, omdat beide olifanten families een andere kant op gaan. Yaro mist zijn vriendje zo erg, dat hij niet meer wil slapen, eten of spelen. De kudde maakt zich grote zorgen en dragen allerlei oplossingen aan. Maar omdat het verdriet zo diep zit, besluit Yaro naar de wijze uil te gaan en te vragen wat hij moet doen. De uil geeft aan Yaro drie stappen mee om zijn verdriet een plaatsje te geven.

Deze stappen kunnen jou maar ook het kind helpen het gemis een plaatsje te geven en bespreekbaar te maken. Hopelijk helpt dit prachtige prentenboek een kind, na overlijden van een familielid of huisdier, verhuizing of scheiding zijn gevoelens te uiten.

Een mustread voor thuis en op school, een prachtig ontroerend prentenboek.

Ik heb dit boek verschillende keren samen met mijn dochter gelezen. Zij legde de link met verdrietig zijn naar overleden familieleden. Ze gaf aan ook al zijn deze mensen er niet meer en missen we ze, we moeten wel door gaan. Eten, slapen, naar school en plezier maken.
Ik moet toegeven dat ik dit vanuit haar een fijne terugkoppeling vond. Wij praten er dan ook wel vrij uit over. Over mensen die weg gaan. Al is het verhuizen of overlijden. Maar voor kinderen die hier niet zo openlijk over kunnen praten is dit wel een boek met handvatten.

Er wordt gewezen naar de Wijze Uil. Die weet wel raad. En dit klopt ook. Ik zie dit dan voor me als een persoon die het kind vertrouwd en daardoor met diegene gaat praten. Mijn dochter gaf aan zelf ook een Wijze Uil te hebben.

De prenten in dit boek zijn ook mooi. Iedere pagina heeft een stukje tekst. Door de korte zinnen die gebruikt worden kunnen kinderen die net beginnen te lezen dit boek ook lezen, soms met een beetje hulp. Maar samen lezen met je kleintje is toch ook veel leuker. Ik kan dit boek echt aanraden!