Oogcontact

Dit boek mocht ik dankzij Uitgeverij De Fontein pre-readen en ik was meteen geboeid door de dubbele cover en de korte inhoud. Dit debuut van Fergus McNeill is origineel omdat je al meteen weet wie de moordenaar is en omdat deze het moorden eerder ziet als een spel, een uitdaging... Daarnaast heb je dan de rechercheur Harland, die opvliegend is met momenten en het privé moeilijk heeft met de dood van zijn geliefde. De perfecte combinatie dus! Dat is toch wat ik dacht ... Maar eigenlijk vind ik dat er weinig echte spanning in zit. Niet alleen in de jacht, maar ook in het moorden (het mag voor mij wat bloederiger!). Ook met het onderzoek loopt het maar kabbelend voort en komt Harland steeds heel toevallig op nieuw bewijsmateriaal. Op het einde maakt de moordenaar, die echt secuur steeds te werk gaat, een zeer domme beginnersfout. De politie komt hem op het spoor en dan denk je de actie gaat beginnen ... En weer de teleurstelling, niemand wordt opgepakt, de moordenaar en Harland gaan beiden hun eigen weg. Naast dit alles had ik ook verwacht dat je, doordat hij toch een hoofdpersonage is, meer van Naysmith zijn verleden zou te weten komen en waarom hij moord volgens dit spel. Dit wordt heel vluchtig een paar keer aangehaald door middel van dromen, maar net zoals zijn vriendin blijven we in het donker tasten. Hij lijkt een normale man met genoeg uitdaging in zijn job en toch moord hij onwillekeurig. WAAROM?? Dit personage mist diepgang, hoe origineel het uitgangspunt ook is.

Ik kan dus niet meer dan eerlijk zeggen dat, ondanks de vlotte pen en het originele uitgangspunt, ik niet meteen warm loop van dit debuut! Het open einde geeft aan dat hier zeker een vervolg op komt, maar of ik dat ga lezen? Ik twijfel hard! Daarom een ok, 2 sterren.

Robert Naysmith is een goedverzorgde, zeer zelfverzekerde, succesvolle zakenman van eind dertig, met een leuke jonge vriendin waar hij steeds meer voor gaat voelen. En hij is seriemoordenaar… Hij heeft zijn eigen spel ontwikkeld: hij bepaalt een tijdstip en degene die hem daarna als eerste aankijkt wordt zijn nieuwe slachtoffer, zijn prooi. Hij geeft zijn prooi 24 uur voorsprong en begint dan met de jacht. Hij probeert zijn slachtoffer weer te vinden en dan zijn of haar gangen na te gaan, hij bereidt zich zeer zorgvuldig voor. Hij heeft zo al een aantal moorden op zijn naam staan, maar geen enkel spoor leidt naar hem. De politie staat, in verschillende districten, voor een raadsel. Omdat de moorden zo willekeurig zijn gepleegd, schijnbaar zonder motief en in verschillende gebieden, duurt het een tijd voordat er een verband gevonden wordt.

Inspecteur Graham Harland, een weduwnaar die in therapie is om het verlies van zijn verongelukte vrouw te verwerken, heeft de leiding over de meest recente moord. Een jogster is tijdens haar ochtendrondje op een afgelegen plek gewurgd. Dan ontdekt Harland een sleutel aan de sleutelbos van het slachtoffer die niet van haar blijkt te zijn. De sleutel is van een man die een tijdje terug in een ander district vermoord is. Zo komen er langzaam meer slachtoffers aan het licht. Wat is het verband tussen de moorden? En wat ontbreekt er bij het huidige slachtoffer? Wanneer en waar zullen ze de volgende vinden? Zullen ze de moordenaar ooit weten te pakken?

Het bijzondere aan Oogcontact is dat je onder andere uit het perspectief van de moordenaar leest. Je krijgt een goed beeld van wat voor (zieke) man Robert Naysmith is, wat voor dubbelleven hij leidt, hoe hij zich tot in de puntjes voorbereid op zijn moorden en hoe overtuigd hij is van zijn oppermachtigheid. Je vraagt je ook echt af of het de politie zal lukken om iemand te pakken die zo zorgvuldig en zo willekeurig te werk gaat.
Ook maak je kennis met inspecteur Graham Harland, een man die nog lang niet over het verlies van zijn vrouw heen is, nogal opvliegend kan zijn en stiekem wel blij is met deze zaak omdat het hem de nodige afleiding geeft. Hij bijt zich dan ook stevig vast in de zaak, zelfs wanneer zijn baas besluit dat de zaak overgedragen moet worden aan een ander district.

Oogcontact is een huiveringwekkende realistische thriller die je wel twee keer doet nadenken voor je een wildvreemde recht in de ogen durft te kijken. Wie zegt dat er niet in het echt zo’n psychopaat rondloopt?
De prachtige indringende dubbele cover maakte me al nieuwsgierig en het boek heeft mijn verwachtingen waargemaakt. Ik ben benieuwd naar meer werk van Fergus McNeill, dit smaakt in ieder geval naar meer!

Het begint al met een prachtige dubbele cover. Hoe mooi deze Nederlandse editie. Ook de samenvatting achterop roept veel nieuwsgierigheid op.
Orgineel begint het boek met vanuit de seriemoordenaar geschreven hoe die zijn slachtoffers kiest, achtervolgt en toeslaat.
Wat minder orgineel is de rechercheur met natuurlijk problemen. In dit geval is zijn vrouw overleden. Maar ja, zitten we te wachten op een saaie rechercheur waar alles goed verloopt? De seriemoordenaar vermoordt de persoon die hem op een bepaald moment het eerste aankijkt. Diegene krijgt dan nog 24 uur respijt. Gelukkig heeft hij toch nog wat geweten want als een vier jarig kind hem aankijkt, zoekt hij een straf voor zich zelf.
Van elke dode neemt hij iets weg en laat iets achter van de vermoorde daarvoor. De politie tast lange tijd in het duister tot de moordenaar een blunder begaat. Wat ik trouwens een klein minpuntje in het boek vind! Begaat een zo intelligent persoon zo'n simpele blunder?
Het boek leest heerlijk weg en je wilt doorlezen. Het einde vind ik orgineel opnieuw. Niet weer een gepakte moordenaar.
Wat voor de ene persoon een pluspunt kan zijn en voor de ander een minpunt is dat het nergens rauw en grof wordt. Wat vaak bij seriemoordenaarsverhalen het geval is. Ik vind het een absolute 3,5 sterren waard (maar kon alleen 3 of 4). Wil zeker een volgend lezen van Fergus McNeill. Dit was zijn debuutroman, dus ik ben benieuwd met hoe hij zich verder ontwikkelt.