Scheepsberichten zeilend naar Suriname

Rob Biersma (67), bioloog afgestuurd op platwormen, journalist en zeiler maakte tussen juli 2016 en juli 2017 met zijn zeilboot Rissa een oceaantocht naar Suriname en weer terug. Mét kruimelzuiger, gekregen van zijn ondertussen overleden moeder, en zonnepaneel maar zonder koelkast. Bijna dagelijks stuurde hij mails naar familie en vrienden die in dit boek zijn gebundeld. ‘Het is dan maar een bootje van tien meter, maar ik ben er toch trots op’, vertrouwt hij ons toe op pagina 86.

Rob heeft een levendige, nuchtere en grappige schrijfstijl waarmee hij de lezer mee laat leven met zijn avonturen. Het is goed voor te stellen dat steeds meer mensen zijn scheepsberichten gingen lezen. En nu in coronatijd, waarin we allemaal worden aangemoedigd thuis te blijven, is het heerlijk een paar uur meegesleept te worden in de vermakelijke belevenissen over het harde werken op de boot, het mailen via Iridium (want hoe doe je dat zonder wifi?), de ontmoetingen aan land zoals met de bijzondere Irmgard, bekenden die hem opzoeken zoals zijn dochter Elise die hem volgt via Vesselfinder en een stuk meezeilt en vriend Jan met zijn ontembare energie die Rob acht dagen bezoekt op Tenerife.

Het stoerste avontuur op land beleeft hij in Suriname als hij - bijna iedereen raadt het af - met een aftandse 4x4 jeep naar Apoera rijdt, een indianendorp tegen Guyana aan, samen met Leonie die daar lerares is. ‘De weg vormde een parcours dat ik mijn leven lang niet zal vergeten'.

Maar het meest boeiend is wel hoe het is om een jaar lang solo te zeilen en daar kan Rob uitstekend over vertellen. Zo lees je: ‘Solovaren maakt dat je hoofd soms gaat malen’ en ‘Dit gemodder is toch niks. Ik wil wind in de rug en ik wil zon.’ En ‘Heel onprettig om tussen de grote jongens te zitten. Het voelt als fietsen op de snelweg.'

Voor een niet-zeiler komen er wel erg veel zeiltermen voorbij wat natuurlijk logisch is maar toch net wat minder interessant. En wat ook te verklaren is, maar wel jammer, is dat je als lezer goed op de hoogte gehouden wordt van de dagelijkse belevenissen maar weinig meekrijgt van de reden waarom Rob deze lange tocht naar Suriname is gaan maken. Het intrigerende van dergelijke reisverhalen is juist hoe iemand er toe komt in zijn eentje zo’n hachelijk avontuur aan te gaan. Zoals bijvoorbeeld in 'Wild' (Cheryl die in haar eentje een voettocht van 1600 kilometer maakt), of 'Into the wild' (Chris die alleen de wildernis van Alaska intrekt) of 'Tracks' (Robyn die met kamelen en een hond door de outback reist).

Rob vertelt ons over het hier en nu en veel meer dan dat hij waarschijnlijk gescheiden is en dat de moeder van zijn kinderen in Duitsland woont, krijgen we niet te horen. Maar zijn mails worden niet voor niets iedere keer geopend met ‘Lieve familie en vrienden’, zij kennen zijn achtergrond en levensloop natuurlijk al. En het maakt zijn berichten niet minder meeslepend. Dit was een prachtig avontuur en als je daarover zo goed kunt vertellen als Rob Biersma, dan is dat zeker een publicatie waard.

Bij het zien van de schitterende cover van Scheepsberichten van Rob Biersma wil je weten wat voor soort vogel het is. Je krijgt al een gevoel dat het boek over een reis op zee gaat. De titel en de subtitel bevestigen dat.
In Scheepsberichten van Rob Biersma vertelt de auteur via e-mail bijna dagelijks over zijn belevenissen op het water en over de plekken waar hij aanmeert, met als einddoel Suriname om vervolgens na een paar maanden weer terug te keren naar ons kikkerlandje. Op een boeiende manier vertelt hij over wat hij allemaal meemaakt. Hij vertelt aan het begin wat je van dit boek kan verwachten van dit boek, daarna volgt een woordenlijst met een duidelijke uitleg van termen die gebruikt worden in de zeilwereld en een nautische kaart waarop je kan zien welke route hij heeft gevaren. Doordat hij aan het begin vertelt dat hij de e-mails voor de helft heeft ingekort, word je nieuwsgierig naar de andere helft van de e-mails. Had hij niet vertelt dat hij de helft heeft geschrapt, dan had je het niet gemist. Het is ook jammer dat hij geen foto's heeft geplaatst. Ondanks dat hij boeiend en beeldend schrijft, je hebt als lezer het gevoel dat je met hem mee zeilt, zou het leuk zijn geweest als er foto's in stonden, dat had het boek compleet gemaakt.
Zoals gezegd heeft Rob Biersma in Scheepsberichten bijna dagelijks een e-mailbericht naar zijn familie en vrienden gestuurd met zijn belevenissen van die dag. Hij begint altijd met de dagdatum en waar hij die dag is. Daarna begint hij met 'Lieve familie en vrienden' en volgen zijn belevenissen, hoe de reis verloopt. Ook al lijken veel dagen op elkaar, toch is dat absoluut niet zo, elke dag is weer mede dankzij het weer en de dieren anders. Op een boeiende wijze weet hij zijn beslomeringen te vertellen. Niet alleen over de leuke dingen en de bijzondere ontmoetingen zoals bijvoorbeeld met een Duitse dame in El Hierro, maar ook de minder leuke dingen zoals bijvoorbeeld tegenslagen waar hij mee te maken krijgt. Ook geeft hij zijn beeld van de plaatsen en de inwoners waar hij komt, waardoor je een goed beeld krijgt van hoe het in die plaatsen is. In Suriname blijken een paar plaatsen te zijn met wel heel bekende plaatsnamen die je in Nederland ook kan vinden.
Soms legt hij uit wat de diverse termen zijn die hij gebruikt of wat iets is waar hij die dag onder andere mee heeft gewerkt zoals bijvoorbeeld Mastclimber. Voor diegenen die niet bekend zijn met de scheepvaart/zeilvaart kan het wat overweldigend zijn, terwijl voor diegenen die bekend zijn met de scheepvaart/zeilvaart bijna alles bekend voorkomt. Hij laat zien dat zo'n zeilreis niet voor iedereen weg is gelegd, maar als je niet bang bent aangelegd, niet erg vind om soms lange dagen te maken, niet erg vind om hard te werken, tegen lange tijd alleen zijn kan en zeebenen hebt, dan kan het een mooie reis zijn ondanks dat het weer niet altijd mee werkt (zacht uitgedrukt) en andere tegenslagen die je kan overkomen, om zelf ook eens te maken.
Wat in alle berichten opvalt, is dat hij niet alleen oog heeft voor de zee en de mensen die hij ontmoet, maar ook oog heeft voor de kleinste dingen, voor de natuur, voor de dieren die hij onderweg tegen komt. Hij weet ze mooi te omschrijven. Ondanks dat je hem niet ziet schr... typen, wil je geloven dat, als hij over de dieren en de natuur typt, zijn ogen extra gaan glanzen als hij het over de dieren en de natuur heeft. Aan alles is te merken dat hij een dieren- en natuurliefhebber is.
Kortom; in Scheepsberichten van Rob Biersma weet de auteur via zijn e-mails aan zijn familie en vrienden op een boeiende manier te vertellen over zijn zeilavonturen en wat hij bijna dagelijks meemaakt. Mocht hij weer een grote zeilreis gaan maken, dan hoop je dat hij daar ook over gaat schrijven, maar dan wel aangevuld met foto's.

Scheepsberichten – zeilend naar Suriname van Rob Biersma is een zeilverslag , maar laat zich lezen als een avonturenroman. Steeds ben je benieuwd hoe het verder gaat en gaandeweg leer je de hoofdpersoon, de auteur zelf, kennen. Rob Biersma, 67 jaar, zeilde van juli 2016 tot juli 2007 een rondje Atlantische oceaan, van zijn thuishaven bij Rotterdam naar Suriname en via de Cariben terug. En dat deed hij solo met zijn zeilschip Rissa van tien meter lengte. Naar de huidige maatstaven is dat een klein schip. Maar in de zeezeilwereld geldt dat kleine schepen veelal gezeild worden door grote schippers. En die kwalificatie past op Biersma. Maar dat weet je natuurlijk niet als het verhaal begint. Een verhaal dat helemaal is opgebouwd uit zijn mails die oorspronkelijk alleen bedoeld waren voor familie en vrienden. Gedurende de reis stuurde hij die bijna dagelijks via een satelliettelefoon naar huis. Als lezer van het boek leef je dus alsnog met hem mee van dag tot dag. De tocht van Biersma verloopt niet gemakkelijk. Al op de heenweg naar de Azoren dreigt zijn mast te breken. Ook hij zelf krijgt het zwaar te verduren. Oververmoeidheid is zeker zo gevaarlijk als de wind en de golven. Zeker daar waar druk scheepvaartverkeer is, controleert hij ook 's nachts elke vijftien minuten of er geen aanvaring dreigt. Maar Biersma kan zeilen. Altijd weer gaat hij de uitdaging aan om de maximale snelheid uit zijn boot te halen. En hij kan ook schrijven. Hij heeft maar weinig woorden nodig om zijn dagelijkse relaas te doen met een aantrekkelijke mix van spanning, emotie en humor. De mails zijn meestal niet langer dan twee pagina's. Hij weet het zeilen zo te verwoorden dat ook niet-zeilers het goed kunnen volgen. Tegelijkertijd is zijn verslag boeiend voor wie zelf zeilt. Maar zijn verhaal is vooral interessant omdat elke mail een beetje meer kijk geeft op de mens achter de solo-zeiler. Je ervaart dat zijn stemming niet zozeer afhangt van hoe het zeilen gaat, maar dat die vooral gekoppeld is aan welke vogels en vissen hij weet te spotten. Biersma is een bioloog met getrainde ogen en oren om de fauna op zee te herkennen. Dat geeft zijn verhaal een bijzondere kleur. In zijn kleine scheepje omringd door de vaak onbarmhartige golven en wind, beleeft hij plezier aan elke ontmoeting met vogels en vissen waarvan je als lezer waarschijnlijk nog nooit hebt gehoord. En dan begrijp je ook ineens de naam van zijn schip, Rissa. Dat is de Latijnse naam voor de Drieteenmeeuw. De enige echt pelagische meeuw. Dat wil zeggen dat die broedt aan de Atlantische kusten, maar verder altijd boven de oceaan verblijft. Maar bioloog of niet. Ook Biersma moet zijn schip in de tropen vrijhouden van ongedierte. De kruimelzuiger, ooit een verjaardagscadeau van zijn moeder, komt daarbij goed van pas. Ook als Biersma tussenstops maakt op de eilanden in de Atlantische oceaan en gedurende de bijna twee maanden die hij in Suriname verblijft, houdt het verhaal zijn spanning. Want alleen zijn op zee gaat hem goed af, maar in de havens voelt hij zich snel eenzaam. Hij heeft meestal weinig op met de andere zeilers. Veelal in gezelschap van dames, ontvlucht hij de drukte en verkent het binnenland met een open en kritische blik. Hij moet niets hebben van de luxe die er is op deze locaties voor de toeristen, terwijl de eigen bevolking een pover bestaan leidt. Meestal kiest Biersma voor taxibusjes volgepropt met passagiers. Eenmaal terug in Nederland wacht hem geen heldenonthaal. Wel een plastic zak vol bureaucratie na een jaar afwezigheid.

Een jaar lang maakte de 67 jarige Rob Biersma een soloreis naar Suriname en terug. Hij vertrekt op zijn zeilboot Rissa, waar hij gepassioneerd beschrijft welke vogels en vissen hem gezelschap houden. Je merkt dat hij bioloog is geweest, hij heeft veel kennis van de verschillende dieren die hij onderweg tegenkomt. Hij beschrijft de stops in de verschillende havens, hier kan hij uitrusten, reparaties uitvoeren, tanken en inkopen doen. Ook nam hij ruimschoots de tijd om de eilanden te verkennen, waarbij hij regelmatig gezelschap van familieleden of kennissen kreeg. Deze gedeeltes spraken mij eigenlijk het meeste aan, vooral de ontmoetingen met de bewoners van de eilanden allemaal met hun eigen gewoontes. Wat ik nogal lastiger vond waren de vele zeiltermen, ondanks de woordenlijst voorin het boek. Elke dag een opsomming van de windrichting en het aantal gevaren knopen. Ik weet echt helemaal niets van zeilen, het kwam op mij over als veel van hetzelfde,

Voor mensen die hun dromen waarmaken heb ik veel bewondering. Ondanks de eenzaamheid en vele ongemakken die hij onderweg tegen kwam ging hij stug door. Dit boek is zeker een inspiratiebron voor avontuurlijke mensen die van zeilen houden.

Het boek ‘Scheepsberichten’ van Rob Biersma is een echte aanrader voor éénieder die vanuit zijn luie zetel op avontuur wil.

In 2016 maakte Rob Biersma een solozeiltocht naar Suriname en terug. Zijn eenzaamheid trachtte hij te verlichten door praktisch dagelijks mails te sturen naar familie en vrienden.

Deze mails vormen de basis van het boek. Het is niet zomaar een reisverslag. Biersma weet de lezer te boeien door de prachtige beschrijvingen van het natuurgeweld dat de zee toch wel is. Hij beschrijft de ontmoetingen met dolfijnen, orka’s, walvissen alsook vele zeevogelsoorten passeren de revue. Hij laat de lezer kennismaken met verschillende schipperstermen zonder ook maar een moment belerend over te komen. Kortom, fantastisch, adembenemend, zeer onderhoudend geschreven.

Dit reisverslag van Rob Biersma zal zeer interessant zijn voor zeilers. Met alle begrippen van dien vertelt hij in mails naar zijn familie en vrienden hoe hij naar Suriname vaart en terug. Dat Biersma een bioloog is kun je merken: de verschillende vogels en andere beesten die hij onderweg tegenkomt komen worden met officiële namen en veel interesse genoemd. Het laat zien hoe Biersma tijdens zijn tocht geniet van de kleine dingen en de wonderen der natuur. Ook de windrichtingen komen uitgebreid aan bod. Dit is een beetje zoeken voor een niet-zeiler zoals ik maar je krijgt in ieder geval wel mee wat voor kunst en kunde er voor nodig is om zo’n tocht te kunnen maken. Biersma schrijft prettig, met een vleugje ironie af en toe, en toch wordt het boek voor mij als niet-kenner halverwege saai. Teveel dezelfde verhalen en teveel termen die ik overigens voorin het boek wel kan opzoeken maar me toch geen levendig beeld geven. Voor echte zeilers is het daarentegen denk ik een geweldig inspirerend en interessant boek.

Knappe prestatie (zowel reis als boek...

Zeer boeiend verhaal, goede verteller

Geschreven bij Scheepsberichten

Scheepsberichten van Rob Biersma neemt je mee op reis in een tijd waarin we zelf even niet op reis mogen gaan.
Tijdens de soloreis die hij maakte naar Suriname hield hij het thuisfront via mails op de hoogte van het reilen en zeilen aan boord van zijn schip. Leuk om te lezen hoe het er aan toe gaat, al was het hier en daar wel wat ‘karig’. Ik had graag uitgebreider gelezen over zijn belevenissen.
Toch heb ik mij zeker goed vermaakt met dit boek. Een boek dat ook voor niet-zeilers (zoals ik zelf ben) goed te volgen is. De hoge golven maakten mij bijna zeeziek als ik er over las en ik had ook echt het gevoel mee te reizen onderweg, had bijna het gevoel de vliegende vissen langs te zien komen.
Al met al een heerlijk boek om even bij weg te dromen naar een andere wereld!

Rob Biersma, bioloog en schrijver, doet in dit boek verslag van zijn solo-zeiltocht van Rotterdam naar Paramaribo (Suriname) en terug. Het is een verzameling van de dagelijkse mails die hij tijdens de reis naar het thuisfront stuurde. In deze berichten beschrijft hij het weer, de afstand die hij op een dag heeft kunnen afleggen, de koers die hij volgt, het wel en wee van het leven aan boord, de dieren die hij tegenkomt op de oceaan, de havens en de eilanden waar hij aanmeert en de ontmoetingen die hij daar heeft.

De auteur heeft een vlotte en duidelijke schrijfstijl. Je merkt dat hij journalistieke ervaring heeft (Rob Biersma was redacteur wetenschap bij NRC Handelsblad). In het begin werd ik, die echt niets van zeilen kent, wat omvergeblazen door de vele zeiltermen, maar daar was ik snel aan gewend. Vooraan in het boek staat ook een lijstje met woorden die in de zeilwereld worden gebruikt, dus daar kan je altijd naar teruggrijpen. Handig is ook de kaart waarop je zijn gevolgde route kan zien.

Het verhaal is zeer beschrijvend en daardoor wat te oppervlakkig voor mij. Ik had meer willen lezen over zijn ervaringen als solo-zeiler: wat dat met je doet als mens en hoe het is om in zo’n nauw contact te staan met de natuur. Er zijn wel beschrijvingen van de vogels en zeezoogdieren die hij tegenkomt op de reis, maar die missen voor mij diepgang. Ik wou dat ik me echt mee had kunnen wanen op de boot. Wat hierbij had kunnen helpen: foto’s. Foto’s van de dieren, van het leven op de boot, van de eilanden en van de van de mensen die hij er ontmoet. Dat zou het voor mij veel tastbaarder hebben gemaakt.

Hoewel ik zelf heel hard houd van de oceaan, geeft het boek me niet echt zin om te zeilen, het komt vooral over als heel vermoeiend en keihard werken. Terwijl ik me kan voorstellen dat dit echt iets heel moois en uniek kan zijn. Die boodschap heb ik er echter niet uit kunnen halen.