Voor altijd mijn dochter Tijdens de oorlog moet Alice een moeilijke keuze maken. Jaren later zoekt haar dochter naar de waarheid.

Geschreven bij Voor altijd mijn dochter

Frankrijk, 1916. Tijdens haar vrijwilligerswerk als verpleegster leert de jonge Alice soldaat Jack kennen, die aan het front gewond is geraakt. Enkele maanden later komen ze elkaar weer tegen, wanneer ze allebei verlof hebben. In Engeland spreken ze regelmatig af, worden ze verliefd, verloven ze zich en Alice wordt zwanger. Maar enkele weken na hun afscheid komt het bericht dat Jack is omgekomen en Alice wordt, om een schandaal te voorkomen, door haar stiefmoeder onder grote druk gezet om haar dochter af te staan.

De baby wordt geadopteerd door Edith en Philip Burns, die ongewenst kinderloos zijn, en krijgt de naam Irene. Ze groeit op met het constante gevoel dat er iets ontbreekt in haar leven, zeker omdat haar adoptiemoeder anders omgaat met haar broertje, het kind dat ze na de komst van Irene toch nog hebben gekregen, maar niemand is bereid om haar de volledige waarheid te vertellen. Wanneer ze oud genoeg is, besluit ze in Londen op zoek te gaan naar haar biologische moeder.

Je volgt beide vrouwen gedurende ruim 20 jaar van hun leven en het verhaal wordt grotendeels chronologisch verteld, met een aantal tijdsprongen, en door de perspectiefwisselingen blijft het fris, interessant en dynamisch. Het is geen verhaal dat het moet hebben van grote plotwendingen of verrassende onthullingen, het draait vooral om de personages en hun levens, en die zijn dan ook ontzettend goed uitgewerkt. Als lezer weet je vanaf het begin dat hun levens met elkaar zijn verbonden, maar zij hebben geen idee wie of waar de ander is. Zullen hun levenspaden elkaar kruisen?

Het boek is vlot, gedetailleerd, mooi en gevoelig geschreven, waardoor je mee gaat leven met de personages en hun verhalen je raken. Beide vrouwen groeien uit tot sterke, krachtige en vooruitstrevende karakters en ze hebben elk hun eigen worstelingen, ambities en carrière, (soms moeizame) relaties, geluk en gemis. Dit is een indrukwekkend, emotioneel, ontroerend en meeslepend verhaal over familie, rouw, spijt, liefde, vriendschap, pijn, afkomst en een zoektocht naar de waarheid. Absoluut een aanrader!

Geschreven bij Voor altijd mijn dochter

Het is mooi verhaal en leest heel vlot. Rachel Hore weet haar personages echt tot leven te brengen. Om helemaal in de ban van te raken, net alsof je er zelf bij bent.

Geschreven bij Voor altijd mijn dochter

Dit boek neemt je mee naar het verleden en hoe het verschil tussen mannen en vrouwen toen was! Het is een zeer boeiend en pakkend verhaal over een moeder die haar kind moest afstaan maar het nooit heeft willen opgeven! Het is een meeslepend en ontroerend verhaal over liefde en verlies! Zeker een aanrader!

Geschreven bij Voor altijd mijn dochter

Heel mooi boek. Echte aanrader

Geschreven bij Voor altijd mijn dochter

Aanvankelijk bekroop mij de indruk dat we hier in het typisch slechte-stiefmoeder scenario zouden terecht komen met als happy end het in de armen worden gesloten door de biologische moeder. Gelukkig heeft Rachel Hore een goede balans tussen de uitersten weten te vinden. Dat maakt het boek de moeite van het lezen waard.

Geschreven bij Voor altijd mijn dochter

Een prachtig verhaal

Geschreven bij Voor altijd mijn dochter

De eerste proeverij van het werk van Rachel Hore is me bijzonder goed bevallen. Ze maakte een tijdspoort open naar het interbellum in Engeland. Ook al was de vrouwenemancipatie daar al enigszins op kaart gezet, er moest nog veel gebeuren op het gebied van gelijkwaardigheid. Irene is als pas geboren baby van de ongehuwde moeder Alice afgenomen en ter adoptie vrijgegeven. Geleidelijk aan krijgen we het verhaal van beide kanten (en meer) te lezen. Wat het met ze gedaan heeft, hoe ze op hun onrecht gereageerd hebben en hoe ze er sterker uitgerold zijn en een goed bestaan hebben weten op te bouwen.
“We mogen hem niet direct veroordelen. Dat is precies wat al die mannen met ons doen, dat zie je toch wel? Ze gaan er blind van uit dat we ons zullen gedragen zoals hun achterhaalde idee van vrouwelijkheid hun dat voorschrijft, in plaats van dat ze ons als persoon veroordelen.”
Ik vond het verhaal prachtig verteld. Alsof je door deze tijdspoort in een kijkdoos keek. Aan de ene kant vond ik het jammer dat het verhaal afliep, aan de andere kant moeten boeken zo geschreven worden. Dat je ze al mist bij het dichtslaan. Gelukkig schreef Rachel Hore meer boeken en schrijft ze die nog steeds.

Geschreven bij Voor altijd mijn dochter

Heel mooi geschreven. Eén van haar mooiste boeken. Heel levendige personages.