Amerikaanse symfonische hardrockformatie die <br>ingrediënten van Metallica, Rush en Yes combineert met complexe songstructuren en virtuoze <br>techniek. De vier conservatoriumstudenten John Petrucci, Kevin Moore (toetsen), John Myung en <br>Mike Portnoy ontdekken hun gezamenlijke interesse voor de muziek van het Canadese powertrio <br>Rush. De band is snel gevormd en start in '86 onder de naam Majesty. In '87 zingt Chris Collins acht <br>nummers voor de eerste Majesty-demo vol. De eerste oplage van duizend stuks is binnen zes <br>maanden verkocht. Een jaar later wordt Collins vervangen door Charlie Dominice. Vader Portnoy <br>doet een duit in het zakje en draagt de nieuwe groepsnaam Dream Theater aan. In '89 verschijnt <br>When Dream And Day Unite. De plaat wordt enthousiast ontvangen, de spaarzame kritiek richt zich <br>op het fragmentarische karakter van het technisch knappe, maar uiterst ingewikkelde <br>songmateriaal. Dominice krijgt binnen en buiten de band het nodige commentaar te verduren en <br>wordt niet lang na de release van When Dream And Day Unite ontslagen. Zonder zanger en <br>platencontract stort de groep zich op het schrijven van nieuw werk. A&amp;R-man en <br>voormalig rockjournalist Derek Oliver hoort een instrumentale demo en contracteert de vier voor <br>zijn Atco-label, onder voorwaarde dat men snel een acceptabele frontman vindt. Na een <br>advertentie liggen zo'n tweehonderd cassettes in de bus; echter geen van de zangers voldoet aan <br>de normen van Dream Theater. Als de wanhoop het grootst is, dient James LaBrie zich aan. De <br>klassiek getrainde rock &amp; roll-zanger uit Toronto, Canada, werkt tot die tijd in de lokale <br>band Winter Rose en wordt met open armen ontvangen door zijn nieuwe werkgever. LaBrie kan <br>meteen aan de slag voor de opnames van Images And Words. De release in '92 gooit hoge ogen, <br>de cd belandt bovenaan de jaarlijsten van menig (hard)rockjournalist. Terecht, Images And Words <br>bevat volwassen composities, waarbij techniek niet meer op de voorgrond staat maar creatief <br>wordt aangewend voor energieke muziek vol tempo- en themawisselingen. Opnieuw steekt <br>Dream Theater haar bewondering voor Yes en Rush niet onder stoelen of banken, maar dank zij de <br>inbreng van eigentijdse metal-elementen behoudt de groep haar unieke karakter. Een <br>Amerikaanse tournee met de melodieuze hardrockers van Fates Warning, leidt tot een hechte <br>vriendschap en een bijdrage van James LaBrie op hun cd Parallels. Ook in Europa krijgt Dream <br>Theater dank zij haar energieke optredens en volle zalen zeer snel de live-erkenning die zij <br>verdient. Live At The Marquee Bewijst namelijk dat de groep ook op het podium raad weet met <br>haar virtuoze en complexe muziek. In '94 verschijnt Awake, een album dat geheel in het verlengde <br>van Live At The Marquee ligt en waarop de zang van LaBrie de meeste progressie vertoont. Kort na <br>de opnames van Awake vertrekt Kevin Moore, op zoek naar een nieuwe muzikale uitdaging. <br>Chroma Key is zijn soloproject. Zijn vervanger is Derek Sherinian, die ervaring heeft opgedaan bij <br>Kiss en Alice Cooper en aan het eind van de Europese Awake-tour officieel wordt aangekondigd als <br>vast bandlid. Op het oorspronkelijk als mini-album opgezette A Change Of Seasons debuteert hij. <br>Het 23 minuten durende titelnummer krijgt op A Change Of Seasons echter gezelschap van in <br>Londen live opgenomen covers en medleys van favoriete nummers van de groep (Elton John, Led <br>Zeppelin, Deep Purple, Kansas, Journey, Dixie Dregs, Pink Floyd, Queen en Genesis). Platenlabel <br>EastWest gaat op in Elektra, waardoor de band opnieuw moet onderhandelen over de te volgen <br>commerciële koers. Dit verloopt uiterst moeizaam, zodat de opnames voor een nieuw album <br>meerdere malen worden uitgesteld. In april '97 volgt een teken van leven. Dream Theater is in <br>Nederland voor een bliksembezoek, zonder directe aanleiding. De drie concerten zijn binnen tien <br>minuten uitverkocht. Op de gastenlijst staat evenwel de naam van Kevin Shirley. De producer van <br>onder andere Aerosmith, Journey en Silverchair is uit Amerika overgevlogen en tekent na het <br>horen van vijf nieuwe nummers voor de opname van Falling Into Infinity die een maand later in <br>New York begint. De plaat wordt gekenmerkt door rechtlijniger en daarmee toegankelijker <br>songstructuren, al zijn de oude invloeden nog steeds hoorbaar. Once In A Livetime, een sterke, <br>eerlijke live dubbel-CD (door Shirley opgenomen in Parijs), markeert alweer het einde van de <br>samenwerking met Sherinian. Hij blijft actief als solist en met zijn groep Planet X. Zijn opvolger is <br>Jordan Rudess, die debuteert op Metropolis Pt 2: Scenes From A Memory. Wat weinig critici <br>verwachten, is dat het door de van King Crimson en Tool bekende David Bottrill gemixte <br>Metropolis Pt 2: Scenes From A Memory al het voorgaande werk van Dream Theater overtreft. Het <br>is een conceptalbum over leven, dood en liefde, dat zich volgens de unaniem lovende pers kan <br>meten met meesterwerken als Pink Floyd's The Wall of Queensryche's Operation Mindcrime. De <br>groep speelt even relaxt als virtuoos en de melodieën zijn ongehoord sterk. Natuurlijk volgt op de <br>release een lange wereldtournee, waarna het optreden in de Roseland Ballroom in New York (30 <br>augustus '00) op Dvd verschijnt. De Dvd verkoopt boven verwachting goed, zodat de groep besluit <br>om najaar '01 ook nog maar een 3CD-album uit te brengen met datzelfde concert Live Scenes <br>From New York, van de eerste tot de laatste noot. De 2Cd Six Degrees Of Inner Turbulence <br>verschijnt vlak voor nieuwe optredens van Dream Theater in Nederland en focust op de heavy <br>kant van de band. Op het label Ytsejam Records verschijnen officiële Dream Theater bootlegs. Los <br>Angeles, California 5/18/98 is een registratie van een concert in Los Angeles in '98, waaraan ook <br>Bruce Dickinson zijn medewerking verleent, The Majesty Demos 1985-1986 biedt jeugdwerk uit <br>het midden van de jaren tachtig en de 2Cd The Making Of Scenes From A Memory geeft een kijkje <br>achter de schermen van Metropolis Pt 2: Scenes From A Memory. Gezien dit werktempo lijkt het <br>onwaarschijnlijk dat de leden van Dream Theater nog tijd hebben voor familie- of andere zaken, <br>maar niets is minder waar. Ze hoeven maar even vrij te hebben, of de workaholics stampen <br>gelegenheids- en hobbybandjes uit de grond, die vaak nog interessant klinken ook. Verreweg het <br>meest in het oog springende én succesvolle nevenproject is Transatlantic. In Liquid Tension <br>Experiment geven Petrucci, Portnoy en Rudess samen met bassist Tony Levin smaakvol blijk van <br>hun virtuositeit. Platypus is een project van Myung, Sherinian, drummer Rod Morgenstein en de <br>van King's X bekende gitarist Ty Tabor (diens medebandlid Doug Pinnick was al te gast op Falling <br>Into Infinity). LaBrie heeft zijn Mullmuzzler-project, met een keur aan (vooral Canadese) gasten. <br>Tevens nemen (ex-)Dream Theater-leden deel aan allerhande eerbetonen aan oude helden als <br>Rush, Yes, Genesis, Jethro Tull, Emerson Lake &amp; Palmer en Queen, zoals die op het door <br>symfo-fanatiekelingen gerunde Magna Carta-label vorm krijgen, en zijn ze te gast op albums van <br>uiteenlopende groepen (Shadow Gallery, Gordian Knot, Alice Cooper, Idiot Symphony, alsmede de <br>Explorers Club-albums en het Leonardo-project van Trent Gardner. Rudess beweegt zich met hulp <br>van onder meer Terry Bozzio, Steve Morse en John Petrucci tussen progrock en jazzrock op Secrets <br>Of The Muse. In de progrockformatie Osi bundelt Portnoy zijn krachten met die van Jim Matheos <br>(Fates Warning), Kevin Moore (Chroma Key), Steven Wilson (Porcupine Tree) en Sean Malone <br>(Gordian Knot) om te komen tot het sterke Office Of Strategic Influence. Grotendeels onbekende <br>(Italiaanse en Amerikaanse) symfobands brengen op hun beurt een eerbetoon aan Dream Theater <br>op Voices. Waar ze de tijd vandaan halen is een raadsel, maar veel productievere muzikanten dan <br>die van Dream Theater zijn er niet. CD's opnemen; toeren; allerlei solo-projecten en gastbijdragen <br>op andermans platen; de theater-mannen draaien er hun progressieve handen niet voor om. Zo <br>geven Mike Portnoy, Paul Gilbert, Dave Larue en Daniel Gildenlöw in november 2003 een eenmalig <br>optreden op het Montreal Drum Festival met hun Led Zeppelin-coverband Hammer Of The Gods. <br>Een maand eerder is dan al het nieuwe (zeven tracks) tellende Train Of Thought uitgekomen. Tot <br>grote opluchting van de fans klinkt dit album heel anders dan de versie die op internet stond. Het is <br>één van de hardste en meest compacte CD's uit het repertoire, maar desalniettemin <br>onmiskenbaar progressief en nog steeds ruimte biedend aan complexiteit en melodie. Een <br>Europese tournee volgt. Die voert de band in januari 2004 naar Ahoy en een paar maanden later <br>naar Amerika, als voorprogramma van muzikaal voorbeeld en inspiratiebron Yes. In L.A. geeft de <br>band een bijzondere show. Omdat het vijftien jaar geleden is dat When Dream And Day Unite <br>verscheen, wordt dit werk in zijn geheel opgevoerd en stappen de voormalige leden Derek <br>Sherinian en Charlie Dominici het podium op voor enkele toegiften. Er verschijnen tevens twee <br>dubbel-DVD's. Op Live In Tokyo/ 5 Years In A LIVETime staan de eerder uitgebrachte video's <br>Images And Words, Live In Tokyo en 5 Years In A Livetime. Iets later ligt de drie CD's tellende Live <br>At Budokan in de winkel. Hierop staat o.a. het complete concert van april 2004 in de <br>wereldberoemde Nippon Budokan Hall in het Japanse Tokyo. In de tussentijd werken diverse <br>leden aan allerlei solo- en nevenprojecten. Portnoy ziet bijvoorbeeld kans om met Neal Morse <br>(voormalig Spock's Beard) op tournee te gaan. Bovendien neemt hij naast diezelfde Morse plaats <br>in de Beatles-coverband Yellow Matter Custard, waarin o.a. ook bassist Matt Bissonette en gitarist <br>Paul Gilbert zitten. De show van mei 2003 in de New Yorkse Bb Kings Blues Club komt als live- <br>dubbelaar uit onder de naam Black Utopia. Labrie is te horen op albums van Frameshift, Tim <br>Donahue, Fates Warning, Leonardo, Shadow Gallery en Ayreon. In maart 2005 ziet zijn eigen solo- <br>werk Elements Of Persuasion het licht, dat geheel in de muzikale lijn van Dream Theater ligt en de <br>veelzijdigheid van Labrie's zang etaleert. De band Mullmuzzler is dan inmiddels opgedoekt. Tot <br>grote woede van Portnoy komt er onder zijn naam ook een nieuwe geluidsdrager uit, One Night In <br>New York City. Portnoy heeft hiervoor geen toestemming verleend en dreigt zijn voormalige <br>platenlabel Magna Carta met juridische stappen. Van Rudess' hand komt Rhythm Of Time, waarop <br>Joe Satriani, Steve Morse en Vinnie Moore van de partij zijn. Medio 2005 verkennen de koningen <br>van de progmetal opnieuw de grenzen van het door henzelf gedefinieerde genre met Octavarium, <br>dat voor het eerst sinds Falling Into Infinity niet met Kevin Shirley is opgenomen. Octavarium klinkt <br>aanzienlijk poppiër en gevarieerder dan de voorganger Train Of Thought en leunt bij vlagen <br>stilistisch op bands als Yes, Genesis en U2. Meest in het oog springt de gelijknamige titelsong <br>Octavarium, die maar liefst 24 minuten duurt. De twee zomerfestivals Graspop (België) en Arrow <br>Rock verwelkomen de groep in 2005, waarna het tijd is voor de Amerikaanse Gigantour met <br>Megadeth, Symphony X, Nevermore en Fear Factory. Vermoedelijk zal de band in de herfst van <br>2005 weer naar Europa (en Nederland) terugkeren voor shows. <br> <br>Bron: OOR <br>Popencyclopedie