Bekijk op deze pagina alle producten van Eagles, waaronder het nieuwste album van Eagles. De meest invloedrijke Amerikaanse westcoast-groep van <br>de jaren zeventig en als zodanig de opvolger van met name Buffalo Springfield, The Byrds en The <br>Beach Boys. Na vergeefse pogingen van The Flying Burrito Brothers en Poco, is de Eagles de eerste <br>groep die erin slaagt om op basis van country en rock een stijl te ontwikkelen die een groot publiek <br>aanspreekt. De oorspronkelijke groepsleden zijn dan ook geen groentjes: Bernie Leadon zit al <br>jaren in het vak, als banjospeler en bassist bij o.a. Dillard &amp; Clark en The Flying Burrito <br>Brothers ; Randy Meisner is mede-oprichter van Poco en speelt eerder bij de Stone Canyon Band <br>van Rick Nelson; Glenn Frey vormt met John David Souther het duo Longbranch Pennywhistle; Don <br>Henley doet een zestal jaren ervaring op bij Shiloh. Alle vier fungeren ze op een bepaald moment <br>als begeleider van Linda Ronstadt en dan ontstaat het idee om samen een groep te formeren. <br>Aanvankelijk boekt de Eagles het meeste succes in Nederland, al doet de single Take It Easy van <br>het veelbelovende Eagles het in de Verenigde Staten zeker niet slecht. Het fraaie, eveneens door <br>Glyn Johns in Londen geproduceerde Desperado is een door Jackson Browne bedacht en door <br>Henley en Frey samen met hem en Souther uitgewerkt conceptalbum, dat de popmuzikant als <br>hedendaagse 'outlaw' afschildert. De opnamen voor On The Border verlopen dermate moeizaam <br>dat besloten wordt om met Bill Szymczyk als nieuwe producer in Los Angeles het karwei af te <br>maken. Het op single uitgebrachte Best Of My Love, ironisch genoeg overgebleven van de <br>Londense sessies, betekent de grote Amerikaanse doorbraak. Op On The Border speelt voor het <br>eerst gitarist Don Felder uit de begeleidingsgroep van singer/songwriter David Blue mee, die <br>vervolgens voor vast aan de bezetting wordt toegevoegd. Met One Of These Nights bouwt de <br>Eagles haar populariteit verder uit, waarbij Frey en Henley zich representanten tonen van de zich in <br>Hollywood manifesterende verzakelijking binnen de popindustrie. Die mentaliteit doet de door <br>het jarenlange toeren oververmoeide Leadon eind '75 besluiten zich terug te trekken. Pas in '77 <br>zal hij in samenwerking met vriend Michael Georgiades weer van zich laten horen met het alles <br>behalve indrukwekkende Natural Progressions. Zijn plaats in de Eagles wordt overgenomen door <br>Joe Walsh, die eerder naam maakt in The James Gang, een powertrio naar voorbeeld van Cream. <br>Walsh kan zijn artistieke ambities echter niet realiseren binnen die groep, reden waarom hij met <br>drummer Joe Vitale en bassist Kenny Passarelli onder de naam Barnstorm voor zichzelf begint. Het <br>van inventiviteit getuigende Barnstorm behaalt echter niet het commerciële succes van de <br>hardrock van de James Gang. Met toetsenist Rocke Grace als vierde man bevat het extravertere <br>The Smoker You Drink, The Player You Get in Rocky Mountain Way wel een hit. Daarna valt de <br>groep uit elkaar en levert Walsh alleen nog maar min of meer verdienstelijke soloplaten af die <br>weinig vooruitgang laten horen. De komst van Walsh naar de Eagles duwt de groep in elk geval <br>meer de richting van de rock op, waarbij Frey aan inbreng inboet en de filosofisch ingestelde <br>Henley zich steeds nadrukkelijker profileert. Zo komt hij aanzetten met het concept voor het <br>indrukwekkende Hotel California, waarin Hotel California metaforisch staat voor de hedonistische <br>en kapitalistische instelling van het Californische popwereldje in het bijzonder en de westerse <br>welvaartsmaatschappij in het algemeen. Het resuleert in de meest succesvolle Eagles-plaat tot dan <br>toe. Tijdens de Europese tournee van '77 geeft ook Meisner te kennen dat hij er genoeg van <br>heeft. Hij start al vrij snel een solocarrière en scoort met het van het verdienstelijke One More <br>Song afkomstige Hearts On Fire zowaar een Amerikaanse hit. Na het floppen van het hard- <br>rockachtige Randy Meisner verdwijnt hij van het toneel, totdat hij in '89 plotseling weer opduikt in <br>het herrezen Poco. Met Timothy B. Schmit, nota bene ook ooit in Poco de vervanger van Meisner, <br>werken de Eagles moeizaam aan The Long Run, een slechts ten dele bevredigend album, dat ook <br>qua verkoop ruimschoots in de schaduw blijft van het monstersucces Hotel California. Pal voor de <br>feestdagen van '80 wordt Eagles Live uitgebracht, een dubbelalbum met live-opnamen uit '76 en <br>'80, dat tevens dienst kan doen als een alternatief overzicht van de zwaar bevochten carrière van <br>de Eagles. De relatie tussen de beide kopmannen Frey en Henley blijkt echter ernstig verstoord, <br>met name als gevolg van Frey's frustratie over het feit dat hij Henley artistiek niet meer kan <br>bijbenen. In '82 verschijnen dan de onvermijdelijke soloplaten. Frey stelt ernstig teleur met No <br>Fun Aloud, een maniëristisch werkstuk, volgeschreven met Jack Tempchin, de componist van de <br>Eagles-klassieker Peaceful Easy Feeling op Eagles. Meer succes, zowel artistiek als commercieel, <br>boekt Henley, die met compositorische en instrumentale hulp van medeproducer en gitarist Danny <br>Kortchmar, de voormalige rechterhand van singer/songwriter James Taylor, tot een rauwere <br>variant op de Eagles komt. Minder pretentieus dan Hotel California en The Long Run komt I Can'T <br>Stand Still spontaner en vitaler over, al blijft Henley zich incidenteel geëngageerd opstellen. Eind <br>'82 wordt eindelijk officieel bekendgemaakt dat de Eagles zijn uitgevlogen. Vervolgens verschijnen <br>druppelsgewijs nieuwe soloplaten van Felder, Frey en Schmit, die zich zonder uitzondering <br>kenmerken door artistieke bloedeloosheid. Henley verrast eind '84 met Building The Perfect <br>Beast, wederom gemaakt met zijn nieuwe partner Kortchmar. Niet alleen bevat het album in het <br>met Mike Campbell van Tom Petty's Heartbreakers geschreven The Boys Of Summer een briljante <br>hitsingle, de tweede helft van Building The Perfect Beast baart bovendien opzien door de <br>gewaagde combinatie van soul-achtige patronen en een door synthesizers en computers <br>gestuurde instrumentatie. Het album handelt dan ook over de gecomputeriseerde westerse <br>beschaving. Vrijwel tegelijkertijd met Henley scoort Frey onverwacht een grote hit met het aan de <br>succesvolle film Beverly Hills Cop gelieerde niemendalletje The Heat Is On. Leadon op zijn beurt <br>gaat in '84 op tournee met een bluegrass-kwartet onder leiding van Chris Hillman, dat onder de <br>nodige bijval enige Eagles-klassiekers ten gehore brengt. Twee jaar later treedt Leadon, naar later <br>blijkt tijdelijk, onverwachts toe tot The Nitty Gritty Dirt Band. Hoewel artistiek gezien slechts een <br>schaduw van vroeger, doet deze groep het nog altijd uitstekend op de country &amp; <br>western-markt en Hold On bevat dan ook weer ettelijke gestroomlijnde hitsingles, die in de verte <br>aan de begindagen van de Eagles doen herinneren. Vanaf dan wordt Leadon geregeld ingehuurd <br>voor sessiewerk, met name door producer Johns voor albums van o.a. John Hiatt en Nanci Griffith. <br>Met Soul Searchin' vindt Frey eindelijk een bevredigende, zij het nogal zielloos klinkende, blanke <br>variant op de hem zo dierbare southern soul uit de late jaren zestig. De stemmige Amerikaanse hit <br>True Love verraadt zijn bewondering voor de ingetogen Memphis-rhythm &amp; blues van <br>Al Green. Henley levert met steun van Kortchmar in '89 het zorgvuldig geconstrueerde <br>meesterwerk The End Of The Innocence af, waarop de elektronica anders dan in het geval van <br>Building The Perfect Beast niet ten koste gaat van de schaarse akoestische instrumenten. <br>Alhoewel hij onverminderd allerlei sociale excessen blijft hekelen, toont hij zich ook van een meer <br>persoonlijke kant in een aantal ongemeen hartverscheurend gezongen liefdesliedjes vol <br>wanhoop, wroeging en loutering. Inmiddels staat hij weer op goede voet met Frey en er is zelfs <br>even serieus sprake van een reünie. Frey komt in '92 met het nogal synthetisch klinkende Strange <br>Weather, zij het dat er diverse sterke composities op staan, die bewijzen dat menige gouden <br>Eagles-melodie uit zijn koker moet zijn gekomen. Hetgeen nog duidelijker blijkt uit het tijdens een <br>korte Europese zomertournee opgenomen Live, waarop het werk van zijn soloplaten stilistisch <br>naadloos aansluit op de oorspronkelijk ook door hem gezongen klassiekers van zijn vroegere <br>groep. Eind '93 verschijnt Common Thread: The Songs Of The Eagles, waarop hedendaagse <br>country-sterren als Trisha Yearwood, Alan Jackson, Clint Black en Travis Tritt op natuurgetrouwe <br>wijze krakers van de Eagles vertolken, hetgeen wijst op hun enorme invloed op het genre. Mede <br>dank zij het gigantische succes van het album, waarvan een deel van de opbrengst bestemd is voor <br>de mede door Henley geïnitieerde organisatie ten behoud van de Walden Woods, vindt zomer '94 <br>dan eindelijk de lang verwachte reünie-tournee door Noord-Amerika plaats, die prompt tal van <br>bezoekers- en recetterecords breekt. Met de bezetting van The Long Run worden vier <br>verdienstelijke nieuwe nummers opgenomen, bestemd voor de live-plaat Hell Freezes Over, <br>waarop adembenemend perfecte en onbetwist bezielde versies staan van ook niet al te voor de <br>hand liggend materiaal uit vroeger dagen. Inhakend op het succes van Hell Freezes Over, waarvan <br>binnen een half jaar vijf miljoen exemplaren worden verkocht, verschijnt er van zowel Frey als <br>Walsh een voorbeeldig samengestelde compilatie. De groep besluit de reünie financieel verder uit <br>te melken met een nieuwe tournee, die haar in de zomer van '96 ook naar de Rotterdamse Kuip <br>brengt. De Amerikaanse concerten leveren liefst 60 miljoen dollar op, waarmee ze iedereen <br>overklast. Samen met Jackson Browne en Linda Ronstadt geeft de Eagles tijdens de <br>millenniumwende een galaconcert, dat terechtkomt op de vierdelige box Selected Works 1972- <br>1999, die te weinig waar voor zijn geld biedt. Henley komt aan het begin van de nieuwe eeuw op <br>de proppen met het ongemeen oubollige Inside Job, terwijl Schmit het even degelijke als <br>zoetsappige Feed The Fire aflevert. In '01 wordt Felder als mededirecteur van de Eagles door Frey <br>en Henley uit de groep gegooid als hij zijn vermoeden uitspreekt dat het duo hem financieel <br>benadeelt. Samen met een stel huurlingen strijkt het overgebleven viertal die zomer neer in <br>Europa voor een uitgebreide tournee. Tegen astronomische toegangsprijzen worden de <br>bezoekers vergast op een avondje onverbeterlijke nostalgie. In '05 opent Leadon samen met <br>gitarist Tommy Burroughs het Utrechtste Americana-festival Blue Highways, waarop hij naast een <br>handvol door hemzelf meegeschreven Eagles-klassiekers nummers ten gehore brengt van het in <br>eigen beheer uitgebrachte Mirror, dat op de zwakke solozang na overtuigend klinkt. Met een afzet <br>van een kleine 84 miljoen albums bezet de Eagles de vijfde plaats op de Amerikaanse ranglijst van <br>meest succesvolle artiesten aller tijden, waarbij ze van de popgroepen alleen The Beatles en Led <br>Zeppelin boven zich moet dulden. Bovendien is Their Greatest Hits 1971-1975 met ruim 27 miljoen <br>miljoen stuks het best verkochte album in de geschiedenis van de Verenigde Staten. Wereldwijd <br>staat de verkoop van het totale platenoeuvre inmiddels op zo'n 120 miljoen exemplaren, terwijl <br>Hell Freezes Over de meest verkochte muziek-dvd ter wereld is. <br> <br>Bron: OOR <br>Popencyclopedie