Bij leven reeds legendarische zanger, gitarist en <br>componist, die dankzij zijn talent, eigenzinnigheid en integriteit erin slaagt zich door de decennia <br>heen te handhaven in de grillige wereld van de popmuziek. Hoewel wispelturig en onvoorspelbaar <br>van natuur is hij tegelijk ook een gedisciplineerd en productief werker met een stabiele <br>persoonlijkheid. Opgroeiend in Winnipeg, Canada, raakt hij in de jaren vijftig door met name Elvis <br>Presley in rock &amp; roll geïnteresseerd, al legt hij zich in actieve zin in eerste instantie toe <br>op folk. Met zijn Shadows-achtige groep The Squires maakt hij een single en verwerft hij zich een <br>plaatselijke reputatie, maar eenmaal naar Toronto verhuisd sluit hij zich aan bij de r&amp;b- <br>groep The Mynah Birds, met als zanger de latere Motown-ster Rick James. Ook The Mynah Birds <br>maken een single, op grond waarvan zelfs een contract met Motown wordt verkregen. De <br>opnamen die de groep voor dat label maakt worden echter niet uitgebracht, reden voor Young en <br>bassist Bruce Palmer om in '66 hun heil in Los Angeles te zoeken. Een ontmoeting met zanger, <br>gitarist en toetsenist Stephen Stills leidt tot de formatie van Buffalo Springfield, verder bestaande <br>uit toekomstig Poco-zanger/gitarist Richie Furay en drummer Dewey Martin. Palmer wordt later <br>vervangen door Jim Messina. Ondanks de hit For What It's Worth uit '67 gaat de groep na zo'n <br>twee jaar ten onder, drie albums vol prachtige melancholieke pop achterlatend. Op aandringen <br>van producer Jack Nitzsche (voormalig rechterhand van Phil Spector, die in '00 zal overlijden) <br>maakt Young een soloplaat, Neil Young. Door de overproductie heen worden de contouren <br>duidelijk van de artiest die in de jaren zeventig uit zal groeien tot één van de meest enigmatische <br>figuren in de popmuziek: een melancholieke, ietwat mysterieuze loner. Niet goed raad wetend <br>met zijn muzikale toekomst, gaat hij in op het verzoek van Crosby, Stills en Nash om zich bij hen te <br>voegen, waarbij de afspraak gemaakt wordt dat ieder zijn eigen solocarrière mag blijven <br>nastreven. Als Young in '69 in de Whisky A Go Go-club de vijfkoppige groep The Rockets hoort, <br>rekruteert hij Danny Whitten (gitaar/zang), Billy Talbot (bas) en Ralph Molina (drums) als <br>begeleiders en doopt hij het trio Crazy Horse, naar de legendarische Indianenhoofdman. Het <br>indringende Everybody Knows This Is Nowhere bevat zwaar elektrische rock met lang <br>uitgesponnen gitaarsoli, die ondanks de gebrekkige techniek een enorme inventiveit en <br>zeggingskracht bezitten. In '70 verschijnt After The Gold Rush, waarmee Young zich manifesteert <br>als een veelzijdig en vooraanstaand singer/songwriter. De single Only Love Can Break Your Heart <br>brengt hem in de hitlijsten en helpt bij het vestigen van zijn naam. Crazy Horse, aangevuld met Nils <br>Lofgren (gitaar/zang) en Nitzsche (piano/slidegitaar), debuteert als zelfstandige groep sterk met <br>The Rockets, waarop Whitten zich met name als componist verrassend profileert. Na een <br>gedwongen rustpauze vanwege een rugaandoening komt Young in februari '72 met het in een <br>schuur op zijn eigen ranch opgenomen Harvest. Hierop wordt hij begeleid door The Stray Gators, <br>bestaande uit Nitzsche, Ben Keith (steelgitaar), Tim Drummond (bas) en Kenny Buttrey (drums). <br>Het is een op het eerste gehoor wat rommelig album, dat in stilistisch opzicht tussen Everybody <br>Knows This Is Nowhere en After The Gold Rush in ligt. Diverse songs groeien echter uit toch echte <br>Young-klassiekers, waaronder de wereldhit Heart Of Gold. Met twee miljoen exemplaren in de <br>Verenigde Staten is Harvest de best verkochte popplaat van '72. Het succes maakt van Young een <br>teruggetrokken, sombere persoon, die probeert zichzelf als artiest te vergeten en als mens terug <br>te vinden. Het dubbelalbum Journey Through The Past is de soundtrack van een nooit in roulatie <br>gebrachte film, met alternatieve uitvoeringen van reeds bekend songmateriaal. Time Fades Away <br>is een even warrig als intrigerend live-album. Uit deze periode van bezinning stamt ook het <br>pessimistische en bittere, maar niettemin uiterst lucide On The Beach, waarop hij zich aan <br>akoestische folkblues waagt. Het duistere drieluik wordt besloten met het onder invloed van drank <br>opgenomen Tonight'S The Night, dat is opgedragen aan de inmiddels aan drugs overleden Whitten <br>en roadie Bruce Berry. Hoewel rammelend gespeeld en vals gezongen, behoort dit muzikale <br>rouwproces door de hoge mate van authenticiteit en emotionaliteit tot de hoogtepunten in de <br>popgeschiedenis. Kort daarop verschijnt Zuma, waarmee duidelijk wordt dat Young gelouterd aan <br>een nieuwe fase in zijn leven begonnen is. In gitarist Frank Sampedro heeft hij eindelijk de juiste <br>opvolger voor Whitten gevonden, hetgeen hem, naar eigen zeggen, weer in staat stelt om zich als <br>sologitarist te manifesteren en zich opnieuw door Crazy Horse te laten begeleiden. Ondertussen <br>heeft Neil meegedaan aan een geslaagde reünietournee met Crosby Stills Nash &amp; <br>Young en de mislukte poging een nieuwe groepsplaat (Human Highway) op te nemen. Young zet <br>zijn samenwerking met Stills nog even voort in de Stills-Young Band maar na het verschijnen van <br>het tweeslachtige Long May You Run geeft hij er halverwege een Amerikaanse tournee de brui <br>aan. Begin '77 verschijnt American Stars 'N' Bars, dat in Like A Hurricane een klassieker uit het <br>elektrische oeuvre van Young bevat, benevens een aantal mediocere country &amp; <br>western-nummers in kroegstijl. Op het drie elpees (danwel twee CD's) tellende Decade zet hij de <br>hoogtepunten uit de eerste tien jaar van zijn carrière op een rijtje, aangevuld met een aantal <br>sterke niet eerder verschenen songs. Qua materiaal en productie ligt Comes A Time in het <br>verlengde van zijn grootste verkoopsucces Harvest. Een prominente rol is weggelegd voor <br>zangeres Nicolette Larson, wier solocarrière in '78 met de cover van het van Comes A Time <br>afkomstige Lotta Love een vliegende start kent, maar vervolgens stagneert, waarna ze in de jaren <br>'80 een aantal bescheiden countryhits scoort, voordat ze in '97 aan een zeldzame ziekte overlijdt. <br>Geïnspireerd door de Britse punkbeweging vervolgt Young met Rust Never Sleeps, met één kant <br>keiharde rock en punk en één kant akoestische folk en country. Dat is ook de opzet van de <br>gelijknamige tournee, waarvan een filmregistratie en het live-dubbelalbum Live Rust verschijnen. <br>Het aan Johnny Rotten opgedragen Hey Hey My My is voorlopig de laatste klassieker die uit de pen <br>van Young vloeit. In de jaren tachtig heeft hij moeite een eigen toon te vinden en doen zijn <br>stijlsprongen geforceerd aan. Hawks &amp; Doves grijpt terug op folk en country, Re.Ac.Tor <br>bevat snoeiharde maar klinische rock &amp; roll met Crazy Horse, een bijna onherkenbare <br>Young experimenteert op Trans met vocoders, synthesizers en computers en hangt de oude <br>rocker uit op het rockabilly-album Everybody'S Rockin'. Op het relatief sterke Old Ways laat hij <br>horen dat ambachtelijke country hem goed ligt. Op Landing On Water en Life probeert hij <br>tevergeefs een brug te slaan tussen de synthi-pop en garagerock. Het onnavolgbare verloop van <br>zijn carrière komt Young op een rechtszaak te staan tegen zijn platenmaatschappij Geffen Records <br>die hem beticht van het bewust torpederen van zijn commerciële mogelijkheden. Terug bij zijn <br>oude platenbaas Reprise maakt hij de relatief geslaagde rhythm &amp; blues-pastiche This <br>Note'S For You. Later zal Young verklaren dat hij in deze periode meer in beslag genomen was <br>door privé-problemen (twee van zijn kinderen zijn verlamd). Hij leidt de fund raising voor de <br>Bridge School, een opleiding voor fysiek gehandicapte en dove kinderen. Ook neemt hij het op <br>voor de boeren op het Amerikaanse platteland, door in '85 naar het model van Live Aid het <br>jaarlijkse festival Farm Aid op te zetten. Young is tevens de stuwende kracht achter de tweede <br>reünie van Crosby, Stills, Nash &amp; Young in '88, wier American Dream moeiteloos goud <br>haalt in de Verenigde Staten. Bij het naderen van het eind van de jaren tachtig lijkt Young zich te <br>hebben ontdaan van zijn demonen. Hij toert door Japan en de Verenigde Staten met The Restless, <br>bestaande uit Rick Rosas (bas) en Chad Cromwell (drums) en brengt daar een mini-elpee uit, met <br>rauwe, aan Everybody Knows This Is Nowhere en Rust Never Sleeps herinnerende rock. Een aantal <br>nummers komt ook terecht op Freedom, dat een herboren Young laat horen. Net als op Rust <br>Never Sleeps worden de muzikale extremen gemarkeerd door een akoestische en elektrische <br>versie van het sleutelnummer, waarbinnen ruimte is voor vrijwel alle stijlen die Young in het <br>verleden heeft beoefend. De teksten rapporteren over verval, armoe, misdaad, verslaving en <br>zelfdestructie, terwijl van het liefdesleven eveneens slechts de schaduwzijde wordt belicht. Na <br>een uitgebreide solotournee vindt er een hereniging plaats met Crazy Horse, resulterend in <br>Ragged Glory, een plaat vol briljant lawaai, die een bron van inspiratie is voor jonge groepen als <br>Dinosaur Jr. en Sonic Youth, die op hun beurt werk van hem vertolken op The Bridge/A Tribute To <br>Neil Young. De daaropvolgende tournee resulteert in het dubbele live-album Weld. Als curiosum <br>wordt bij een beperkte oplage van Weld de geheel met vervormde gitaarherrie gevulde cd Arc <br>geleverd en later ook her en der apart te koop aangeboden. Een gehooraandoening noopt Young <br>het een tijdje rustiger aan te doen. Met dezelfde muzikanten als op Harvest maakt hij het <br>tekstueel retrospectieve Harvest Moon, dat in weerwil van de titel stilistisch echter eerder aansluit <br>op Comes A Time. Niet minder ingetogen klinkt het in het kader van Mtv Unplugged opgenomen <br>Unplugged, waarop hij met een stel oude getrouwen op fenomenale wijze een selectie uit zijn <br>imposante oeuvre vertolkt. Hetzelfde geldt voor zijn memorabele optreden in Ahoy in '93 met als <br>begeleiders nota bene de legendarische Booker T. &amp; The MG's. Opnieuw begeleid door <br>Crazy Horse komt hij vervolgens met het even gevarieerde als wisselvallige Sleeps With Angels, dat <br>dan ook goeddeels zonder enige repetitie is opgenomen. Een aantal van de met dood <br>doordrenkte teksten handelt over Kurt Cubain, wiens zelfmoordbrief eindigt met de zinsnede 'It's <br>better to burn out than it is to rust', een regel uit het sleutelnummer van Rust Never Sleeps. Begin <br>'95 duikt 'de peetvader van de grunge' de studio in met Pearl Jam, dat een aantal malen in zijn <br>voorprogramma heeft gestaan. Dit resulteert in Mirror Ball, dat evenals Sleeps With Angels nogal <br>wat mediocre composities bevat. Middelmatigheid en rommeligheid kenmerkt ook het met Crazy <br>Horse gemaakte Broken Arrow, maar de navolgende tournee laat weinig te wensen over, getuige <br>de filmdocumentaire Year Of The Horse van Jim Jarmusch, waarvan het dubbelalbum Year Of The <br>Horse de wat overbodige soundtrack is. Die kwalificatie geldt ook de compilatie Lucky Thirteen, <br>met deels onuitgebruikt werk uit de jaren tachtig. Young voorziet de alternatieve western Dead <br>Man van Jim Jarmusch (met o.a. Johnny Depp en Iggy Pop) van geïmproviseerde gitaarklanken, die <br>als soundtrack Dead Man worden uitgebracht. Oktober '00 vindt er in Amerika een Crosby Stills <br>Nash &amp; Young-reünietournee, gevolgd door een Looking Forward, waarop een aantal <br>bewerkte nummers staat uit de sessies voor Silver &amp; Gold. Oorspronkelijk gedacht als <br>soloplaat met slechts piano en gitaar, maar later toch instrumentaal wat bonter ingekleurd met <br>orgel, pedal steel, bas en drums, klinkt Young op Silver &amp; Gold eindelijk weer eens <br>behoorlijk urgent. Sentimenteel mijmerend over liefde, vriendschap en trouw slaat zelfs het oud <br>zeer uit de tijd van de Buffalo Springfield om in nostalgie. Net als zijn grote idool Bob Dylan blijft hij <br>onvermoeibaar toeren, hetgeen de volstrekt overbodige live-albums Year Of The Horse en Road <br>Rock Vol. 1 oplevert. In '02 verschijnt Are You Passionate?, wederom een wisselvallige plaat maar <br>wel eentje die, ingegeven door de terroristische aanval in New York op 11 september 2001, <br>aantoont dat als er reden toe is Young nog ongemeen rocken kan. Begeleid door de ritmesectie <br>van Crazy Horse trekt Young op de overwegend elektrische soundtrack Greendale van zijn <br>gelijknamige stomme film bijna tachtig minuten uit voor slechts tien van spanning en dynamiek <br>gespeende stukken, die geheel in dienst staan van het gezongen woord. Hij bezingt de lotgevallen <br>van de familie Green uit het fictieve Noord-Californische kuststadje Greendale, waar op de meest <br>onverwachte momenten niemand minder dan de duivel zijn gezicht laat zien. In het sterk <br>moralistische verhaal komen thema's aan de orde als sociale apathie, sensatiejournalistiek, <br>milieuvervuiling, drugsgeweld en hebzucht. De huidige wereld is door en door verdorven, zo luidt <br>de apocalyptische boodschap. De eerste editie van Greendale gaat vergezeld van een soloconcert <br>op Dvd, waarop Young met verbindende teksten tussen de liedjes de verhaallijn duidelijk maakt. <br>Van de diverse tribute-platen die er in de loop der jaren zijn verschenen is het Nederlandse <br>initiatief This Note'S For You Too! opvallend sterk, mede dankzij de bijdragen van Hallo Venray en <br>Ad Vanderveen, die hun bewondering voor Dinosaur Sr. al eerder hebben laten blijken. Zo klinkt <br>Hallo Venray op het live-album Roll Another Number net zo sterk als Young en Crazy Horse in hun <br>gloriedagen, terwijl singer-songwriter Vanderveen op Ad Vanderveen &amp; The O'Neils en <br>The Moment That Matters een staaltje epigonisme van de bovenste plank <br>weggeeft. <br> <br>Bron: OOR Popencyclopedie Op bol.com vind je alle boeken van Neil Young, waaronder het nieuwste boek van Neil Young.