Grootste popfenomeen van de jaren negentig dat in '95 <br>binnen zes maanden overal ter wereld de top van de hitparades haalt. De formule van vijf <br>bravouremeiden in een moderne setting is even onweerstaanbaar als briljant uitgedacht door de <br>managers Chris en zijn vader Bob Herbert. Zij zetten het concept in '94 in de steigers. Een <br>jongensband verkoop je alleen aan jonge meisjes, maar voor een even sexy als zelfverzekerde <br>meidenband loopt iedereen warm, is de achterliggende gedachte. Uit audities komen vijf meisjes <br>tevoorschijn. Belangrijkste criteria zijn niet goed kunnen zingen of dansen maar <br>doorzettingsvermogen, motivatie en bovenal attitude. Onder de namen Touch en later Spice <br>repeteren de vijf meiden een jaar lang stug in de studio op zang, dans en uitstraling en wordt een <br>aantal nummers opgenomen. In het voorjaar van '95 breken ze met de Herberts en nemen ze <br>(met name Mel B. en Geri Halliwell) de touwtjes zelf in handen. Manager Chris Fuller, die een veel <br>krachtiger bedrijf achter zich heeft, ontfermt zich vervolgens over de inmiddels tot Spice Girls <br>omgedoopte groep. Hij recruteert een aantal geroutineerde songschrijvers, die eerder onder <br>andere voor East 17 en Take That nummers hebben geschreven, en laat ze, om er een strak geheel <br>van te maken, samen met de meiden nummers maken. Platenmaatschappij Virgin hapt toe en met <br>de eerste single Wannabe blijkt het concept inderdaad feilloos te werken. Jongens èn meisjes <br>vinden de Spice Girls leuk en dat past precies binnen het popklimaat anno '95. De meiden krijgen <br>allen een bijnaam: Victoria Adams heet Posh Spice, Emma Bunton Baby Spice, Geri Halliwell Ginger <br>Spice, Melanie Chisholm Sporty Spice en Melanie Brown is Scary Spice. Spice laat een naadloze <br>combinatie van seventies disco, softsoul en R&amp;B horen. Louter pastiches wellicht, maar <br>zo vakkundig uitgevoerd dat iedere popfan binnen een paar maanden de frase Girl Power op de <br>lippen ligt bestorven. De vijf Spice Girls staan voor jonge onafhankelijke vrouwen die lak hebben <br>aan conventies en op de wereld lijken te zijn gezet om vooral veel lol te trappen. Het is een <br>onweerstaanbare mengeling van jaren negentig-optimisme, gezelligheid en een sexy uitstraling <br>die het hem doet. De ene hit na de andere volgt: Say You'll Be There, 2 Become 1 en de <br>dubbelsingle Mama/Who Do You Think You Are? stijgen naar de top van de charts en ook in de <br>Verenigde Staten blijkt de groep 'in no time' aan te slaan. Schandalen en schandaaltjes volgen: zo <br>maakt de Britse tabloidpers veel misbaar over de naaktfoto's die Halliwell ooit eerder liet maken, <br>tasten de Spice Girls de Britse prins Charles publiekelijk in het kruis en veroorzaken ze veel <br>commotie door Margaret Thatcher als oer-Spice Girl te bestempelen. Dat de meiden op het <br>verkeerde paard wedden door zo openlijk voor de Tories te kiezen (die bij de Britse verkiezingen, <br>in het voorjaar van '96, prompt hun grootste verkiezingsnederlaag ooit ondergaan) lijkt ze niet te <br>deren: Spice staat in november '97 op achttien miljoen verkochte CD's. De single Step To Me is <br>niet via de reguliere platenwinkels verkrijgbaar maar ligt via een sponsor-contract met Pepsi alleen <br>in de grote warenhuisketens en supermarkten, wat een miljoenenverkoop opnieuw niet in de <br>weg staat. Behalve voor Pepsi zijn de meiden ook aandachttrekkers voor uiteenlopende <br>producten als deodorant, fototoestellen en snoep. In acht weken tijd nemen de meiden in de <br>zomer van '97 Spiceworld The Movie op. Het werkschema van de Girls is zo hectisch dat ze tijdens <br>het filmen in een mobiele studio opnamen maken voor Spiceworld. Het album is een logisch <br>vervolg van Spice. Het vermogen van de meisjes wordt zomer '98 door het blad Q afgerond op <br>twaalf miljoen pond per persoon. De Spice Girls wijden in maart '98 het Gelredome-stadion in <br>Arnhem in met twee optredens. Daarbij worden ze bijgestaan door een batterij aan audiovisuele <br>snufjes, een balletgroep van zeven mannelijke dansers en een zeskoppige band. Eind mei verlaat <br>Halliwell plotseling het meidenclubje. De druk van de verplichtingen wordt haar teveel. Als ze <br>wegens het overvolle werkschema geen interview af kan geven over haar genezing van <br>borstkanker,een onderwerp dat haar begrijpelijkerwijs aan het hart gaat, stapt ze op. Het <br>overgebleven kwartet herpakt zich snel, is bij Pavarotti (War Child) te gast en gaat op tournee in de <br>Verenigde Staten. Halliwell wordt Goodwill-ambassadrice voor de Verenigde Naties (salaris: één <br>dollar per jaar) en verkoopt haar Spice Girls-spullen voor een goed doel. Halliwell komt in de zomer <br>van '99 met de wisselend ontvangen lappendeken Schizophonic. De solo-activiteiten en de <br>individuele levens van de vier grieten drukt het groepsgebeuren naar het tweede plan. Veel <br>aandacht gaat uit naar huwelijk van Victoria 'Posh Spice' Adams met Manchester United- <br>voetballer David Beckham. Iedere Spice Girl brengt platen uit, maar niemand weet het succes van <br>haar moedergroep te evenaren. Zo heeft Mel B. een solo-hitje met een cover van Cameo's Word <br>Up en werkt ze onder meer met hiphop-coryfee Missy Elliott. Mel C. staat Bryan Adams in diens <br>When You're Gone bij en komt met Northern Star, waarop ze opteert voor een pluriforme <br>aanpak. Het product, opgenomen met trendy producers (William Orbit, Rick Rubin) wordt met veel <br>uiterlijk vertoon en een nieuw imago gelanceerd. In oktober '99 staat ze met haar band in <br>Paradiso, Amsterdam. Mel B. blijkt niet zo heet als de titel van met siliconen-pop gevulde <br>solodebuut Hot suggereert, want in de zomer van '01 zet haar platenmaatschappij Virgin haar aan <br>de dijk vanwege teleurstellende verkoopresultaten. Ook een financiële tegenvaller is het feit dat <br>de Spice Girls aan een Italiaanse motorfabrikant 1.4 miljoen gulden moeten betalen wegens <br>contractbreuk. Beter vergaat het de Girls op een ander prijzenfront. Alsof ze al een imposante <br>carrière met allerlei mijlpalen achter de rug heeft, kent de Britse platenindustrie de groep een <br>Lifetime Achievement Award toe. De meiden slaan, met hulp van de R&amp;B-producers <br>Rodney Jerkens en Jam &amp; Lewis, de handen in een voor het plichtmatige Forever, in de <br>pers afgedaan als 'more muzak from pop's monsters'. Met de single Holler slepen de Girls hun <br>negende Engelse nummer 1-hit binnen. Het album heeft een misleidende titel als blijkt dat de <br>meiden hun solo-activiteiten voorrang blijven geven boven het groepsgebeuren. Van Emma <br>Bunton verschijnt A Girl Like Me. Mel B stort zich op een televisie-carrière. Ex-Girl Halliwell, ook al <br>voorzien van een nieuw imago, trekt in '01 veel aandacht naar zich toe. Daarbij krijgt ze, zo gaat dat <br>blijkbaar in die kringen, hulp van een Londens pr-adviesbureau. Van haar verschijnt de <br>autobiografie If Only. Ze heeft een aantal hitparadenoteringen (o.a. It's Raining Men), ook met <br>Scream If You Wanna Go Faster, komt bij Madame Tussaud te staan en zingt in de film Bridget <br>Jones's Diary. Niet gehinderd door politieke scrupules verkeert ze in kringen rond de Engelse <br>premier Blair. <br> <br>Bron: OOR Popencyclopedie