Eén van de supergroepen die de Amerikaanse alternatieve gitaarrock in de jaren negentig voortbrengt. Geboren in Chicago, verhuist zanger Billy Corgan op zijn 19e naar Florida waar hij de goth-metal band The Marked begint. Het wordt een flop, waarna hij terug in Chicago met gitarist James Iha de Smashing Pumpkins opricht. In het begin gebruikt het duo nog een drummachine, maar na een paar maanden komen drummer Jimmy Chamberlin en bassiste D'Arcy Wretzky erbij. In '90 brengt de groep de debuutsingle I Am One uit op een lokaal label, waarna de single Tristessa op Sub Pop volgt. Om associaties met de opkomende Seattle-scene te vermijden tekent de groep vervolgens een contract bij het aan Virgin gelieerde Caroline Records. Gish, dat zomer '91 verschijnt, laat een eigen geluid binnen de alternatieve rock horen: een soepele mengeling van melodieuze hardrock, snoeiharde metal, dromerige pop en psychedelische rock, met een dynamische afwisseling van rustige en heftige passages. Opvallend is de scherpe, sprankelende productie van Butch Vig. De nummers zijn voor Corgan zeer persoonlijk; hij houdt de inbreng van de andere leden beperkt. Gish is succesvol, maar staat nog enigszins in de schaduw van de doorbraak van Nirvana. Tijdens de tournee die volgt op het album stijgen de spanningen binnen de band, onder meer door het op de klippen lopen van de relatie tussen Iha en D'Arcy. Chamberlin raakt verslaafd aan drugs en alcohol, Corgan valt in een diepe depressie. Zijn remedie is hard werken aan het tweede album, terwijl de rest van de band geen klap uitvoert: Corgan speelt bijna alle gitaar- en baspartijen in. Siamese Dreams, opnieuw geproduceerd door Vig, zorgt voor de definitieve doorbraak van de band, onder meer door de singles Cherub Rock, Today en Disarm die op het album voorkomen. Zomer '94 is Smashing Pumpkins headliner op het rondreizende Amerikaanse Lollapalooza-festival, in het najaar verschijnt (alleen in de Verenigde Staten) de compilatie Pisces Iscariot, waarop b-kanten, outtakes en opnamen voor radiosessies zijn verzameld. De interne verhoudingen zijn inmiddels een stuk beter, waardoor de band meer als collectief werkt aan de ambitieuze dubbel-cd Mellon Collie And The Infinite Sadness, geproduceerd door Flood en Alan Moulder. Het is een twee uur durend, imposant werkstuk dat zich in 28 songs tussen de uitersten zacht en lieflijk en hard en loodzwaar beweegt. Mellon Collie And The Infinite Sadness doet het nog beter dan de eerste twee albums, waardoor de Pumpkins in stadions gaan optreden. Met de singles Bullet With Butterfly Wings, 1979, Zero en Tonight, Tonight scoort de groep grote hits. Dat de interne problemen niet de wereld uit zijn blijkt wanneer gastmuzikant Jonathan Melvoin, die tijdens optredens keyboards en percussie speelt, overlijdt aan een overdosis heroïne. Chamberlin, die bij hem was toen het gebeurde, wordt wegens zijn excessieve drugsgebruik uit de band gezet. Na een verblijf in een drugskliniek duikt Chamberlin op in het project The Last Hard Men, samen met The Breeders' Kelley Deal en Sebastian Bach van Skid Row. In augustus hervatten de Smashing Pumpkins hun wereldtournee met Matt Walker (Filter) op drums en Dennis Flemion van The Frogs op keyboards. Corgan schrijft de muziek voor de film Ransom. Eind '96 verschijnt The Aeroplane Flies High, een box met vijf cd's die de Mellon Collie-singles plus de b-kanten bevat. Iha en D'Arcy lanceren in '97 hun label Scratchie Records. De groep neemt twee songs op voor de soundtrack van de film Batman & Robin, waaronder de succesvolle single The End Is The Beginning Is The End, die een nieuwe koers laten horen. Corgan helpt Hole intussen bij het maken van een nieuwe Cd, en Iha brengt een ingetogen solo-album uit, Let It Come Down. De band treedt ondertussen op met wisselende drummers: Joey Waronker (uit de band van Beck) en Kenny Aronoff (o.m. John Mellencamp en Garth Brooks), totdat voorjaar '98 Chamberlin terugkeert. Na de nodige strubbelingen met platenmaatschappij Virgin verschijnt in de zomer van '98 Adore, een ingetogen album, waarop de groep experimenteert met elektronische ritmes. De eerste reacties zijn wat gereserveerd: te weinig heftige nummers en een erg dominerende Billy Corgan, zo luiden de klachten. Maar bij herhaald luisteren blijkt het een sterke en vooral sfeervolle plaat. De verkoop van Adore valt echter nogal tegen, waarop Corgan in de pers verzucht: 'Ik begrijp het niet, het is nog wel onze beste en meest persoonlijke plaat tot nu toe.' In '99 schrijft Corgan de filmmuziek voor de thriller Stigmata van Frank Mancuso Jr. De instrumentale muziek is sterk beïnvloed door de modern-klassieke componist Karlheinz Stockhausen. Corgan schrijft ook één popliedje: de door Natalie Imbruglia gezongen ballad Identify. In september wordt bekend dat bassiste D'Arcy de band heeft verlaten, ze wordt een paar maanden later in Chicago gearresteerd wegens het bezit van drugs. Haar plaats wordt ingenomen door Hole-bassiste Melissa Auf Der Maur. Het nieuwe millennium begint met het nieuws dat manager Sharon Osbourne niet verder wil met de groep, omdat Corgan haar 'misselijk maakt', zoals ze in een verklaring schrijft. De groep klaagt haar daarop aan omdat ze een voorschot niet terug wil betalen. Op 23 mei, een paar maanden na de release van Machina/The Machines Of God, maakt Corgan op een radiostation in Los Angeles bekend dat de groep aan het eind van het jaar zal stoppen. In september komt de groep met een nieuw album, Machina Ii -- The Friends and Enemies of Modern Music, dat echter niet in de platenzaken verkrijgbaar is. De band stelt vijfentwintig exemplaren van de plaat beschikbaar aan fans, met de opdracht de vijfentwintig nummers (vooral outtakes van Machina/The Machines Of God) via internet te verspreiden. Er blijkt enige onenigheid te zijn met platenmaatschappij Virgin, die niet bereid is het album uit te brengen. Na het laatste Smashing Pumpkins-concert, in Chicago op 2 december '00, blijft Corgan niet lang stilzitten: hij werkt met Marianne Faithfull, Paul Oakenfold, Lisa Marie Presley en New Order, waarmee hij ook een paar optredens doet. In '01 vormt hij een nieuwe groep, Zwan, met gitarist Matt Sweeney (Skunk, Chavez), gitarist David Pajo (Slint, Papa M) en voormalig Smashing Pumpkins-drummer Jimmy Chamberlin. Later komt bassiste Paz Lenchantin (A Perfect Circle) bij de band. Het bij vlagen overrompelende debuut Mary Star Of The Sea laat een hecht spelende band horen. Zwan brengt bruisende, fonkelende gitaarrock, afgewisseld met ingetogen nummers en (in het titelnummer) een psychedelisch uitstapje. Ondanks alle goede berichten, blijkt de werkelijkheid minder fraai te zijn. Volgens Corgan lijkt Zwan meer op Smashing Pumpkins dan menigeen denkt. Vooral de drugsexcessen van Pajo en de relatie tussen Sweeney en Lenchantin zijn voor de Grote Kale Zanger reden genoeg om Zwan in september '03 alweer te ontbinden. Een half jaartje later maakt Corgan z'n solodebuut op het podium van de Metro in thuisstad Chicago. In dezelfde periode verschijnt z'n eerste boek met gedichten getiteld Blinking With Fists. Een jaar later brengt hij met Thefutureembrace dan eindelijk z'n eerste soloalbum uit. Ondanks een gastrolletje van The Cure-zanger Robert Smith - op de Bee Gees-cover To Love Somebody - krijgt het zwaar op 80'ies-wave leunende album weinig positieve kritieken. Het optreden dat Corgan in het voorjaar van '05 in Paradiso geeft, wordt door sommigen zelfs als een regelrechte aanfluiting omschreven. Voor Smashing Pumpkins-fans blijft er hoop. Vlak na de release van Thefutureembrace zet Corgan in de Chicago Tribune een paginagrote advertentie waarin hij onder meer zegt z'n band (Smashing Pumpkins), z'n songs en z'n dromen terug te willen. Bron: OOR Popencyclopedie

Lees meer Lees minder

Muziek