Watergeheimen

Een vlot geschreven roman waarin het verhaalperspectief wordt afgewisseld door drie generaties vrouwen.
Het tempo in de afwisseling is fijn en de terugblik naar het verleden wordt vaak gedaan door het vertellen van een verhaal aan de andere generatie of door het teruggaan in herinneringen.
Dit is een erg orginele manier om de verhaallijn te ontvouwen.
Heel erg goed dat het rassen probleem in deze roman zo wordt aangestipt.
Ondanks het thema maken de luchtere stukjes dat het boek vlot leest. Zeker een schrijfster om in de gaten te houden!  

Geschreven bij Watergeheimen

De roman ‘Watergeheimen”van Lynne Bryant komt op een heel goed moment uit.
Juist nu iedereen met z’n neus op de feiten van racisme wordt gewezen.
Dit verhaal speelt in 2000 en we leren 3 generaties kennen van vrouwen in Mississippi. Elke vrouw heeft haar herinneringen aan pijn en verdriet over racistisch gedrag. Daar werd vooral NOOIT over gesproken.
Terwijl de mensen wel wisten wie van de notabelen in hun stad er lid was van de Ku Klux Klan, én van onrecht onder de zwarte bevolking. Deze welvarende witte burgers werd niets in de weg gelegd.
Dit boek brengt de belevenissen van de vrouwen heel dichtbij, als een eigen ervaring bijna. Daarnaast is het prachtig geschreven in een schilderen met woorden zoals ‘een treurwilg die met zijn takken op het water kriebelde’ je ziet het voor je. Buiten de levenservaringen van de families is er ook een oplopende spanning in het verhaal verwerkt. Je leert niet alleen veel over de stijl van leven, maar ook over geneeskunde.
Ik sluit mijn recensie af met deze tekst uit het boek: Ik weet niet of iemand een ander ooit echt kan begrijpen, zelfs als je alles door de ogen van een ander probeert te begrijpen. We kunnen alleen maar ons best doen.
Zelf voeg ik er aan toe: en oog hebben voor en eerlijk zijn naar onszelf.
Ik heb met heel veel plezier dit boek gelezen en kan het iedereen van harte aanbevelen !!!

Wil je meer weten over de problematiek rondom racisme, dan is dit boek een absolute aanrader.
In Watergeheimen beschrijft Lynne Bryant de familiegeschiedenis van drie vrouwen (oma, moeder enn kleindochter), die elk hun eigen kijk hebben op de verhouding tussen zwarte en witte mensen. Hun standpunt hierin is gevormd door de dingen die ze meegemaakt hebben als het gevolg van de standpunten van hun moeder. Door een bruiloft worden deze vrouwen gedwongen om elkaars omgeving weer op te zoeken. In deze omstandigheden volgen we de zoektocht/herleving naar/van de geschiedenis van deze vrouwen en hoe hun kijk op elkaar veranderd.
Dit boek geeft een mooie kijk op de complexiteit die er is ook om racisme. Standpunten (hoewel niet goed te praten) worden ingenomen door gebeurtenissen uit het verleden. Pas wanneer men hierover in gesprek gaat en elkaar durft te zien zoals de ander is komt er een einde aan racisme. Laat daarom elke partij eerlijk naar zichzelf durven kijken en eerlijk naar de ander. Wie kan dat beter dan een kind, in dit boek komt dat nog meer naar voren in de persoon van een klein meisje dat is gebeuren uit een zwarte vader en een witte moeder.
Klein minpunt aan dit boek is dat de hele zoektocht naar het verleden zich afspeelt binnen het tijsdbestek van een kleine maand. Dat is wel erg kort om de grote problemen en de afstand die er tussen de drie vrouwen is aan het begin van het boek, te overbruggen. Discussies en problemen door racisme zitten vaak zo diep dat dit in werkelijkheid meer tijd nodig heeft.
Al met al een aanbevelenswaardig boek.

Vanaf het begin is het een pakkend boek. De opbouw is knap: er is een continuë lijn van het verhaal, maar de hoofdstukken hebben elke keer een andere „ik”, zodat het verhaal zich steeds vanuit een ander gezichtspunt voortzet. Ieder heeft ook haar eigen verleden, en die worden met intermezzo’s verteld. Je zou je voor kunnen stellen dat dat verwarrrend is, maar integendeel, het is heel verhelderend, ook al is de uiteindelijke ontknoping anders dan ik in ieder geval verwacht. De verhalen van drie generaties vrouwen, of eigenlijk vier en hun interacties worden zo op een mooie manier tot een geheel verweven. Lynne Bryant is een goed vertelster die ik na dit boek zeker zal volgen, want het smaakt naar meer. De Nederlandse vertaling van dit boek komt op het hoogtepunt van „Black Lives Matter”. Wel, daar past dit boek heel goed bij en laat goed zien hoe, met name de zuidelijke staten van de VS het racisme een rol speelt in het leven van alle dag. Dat neemt niet weg dat het een heerlijk boek is om te lezen. Ik heb er van genoten.

Watergeheimen las ik in de tijd dat er in verschillende plaatsen en landen demonstraties werden gehouden n.a.v. de dood van een zwarte arrestant, George Floyd. Die actualiteit maakte het boek des te boeiender: het boek geeft een goede inkijk in het denken van de mensen in de Zuidelijke staten van Amerika, waar de scheiding tussen blank en zwart in de loop van de jaren toch nog messcherp is. Watergeheimen wordt verteld vanuit het perspectief van drie generaties vrouwen: Avery, haar moeder Marion en haar grootmoeder Willadean. Avery’s worsteling met haar verleden dwingt hen alle drie om hun geheimen en vooroordelen onder ogen te zien. Het boek is goed geschreven, heeft onverwachte wendingen en geeft goed de gedachten en gevoelens van de drie vrouwen weer. Het is soms haast niet te geloven hoe er gedacht wordt over blank en zwart, tegelijk dwingt het tot nadenken: hoe sta ik zelf ten opzichte van dit onderwerp? Watergeheimen is geen boek wat je vlot wegleest, het vraagt om stukjes lezen, herlezen en overdenken. Aanrader!

Deze roman laat zien dat rassendiscriminatie nog steeds diep geworteld is in het Mississippi van 2000.

Lynne Bryant heeft een mooie schrijfstijl, met hier en daar prachtige beeldspraak. Het verhaal wordt verteld vanuit drie generaties vrouwen waardoor je bovenop de hoofdpersonen zit en gaandeweg begrip en inzicht krijgt voor hun beweegredenen, alles wat ze hebben meegemaakt en de complexe rassendiscriminatie in de Verenigde staten. De grootmoeder Willadean, de moeder Marion en de dochter Avery. Er worden meteen vanaf het begin veel gebeurtenissen aangeroerd in verschillende tijdvakken waardoor je goed in de gaten moet houden welke persoon er aan het woord is.

Avery is tien jaar geleden zwanger geworden van haar zwarte vriend en weggevlucht naar Denver, Colorado, ver van haar veroordelende familie in Mississippi. Ze keert met enige tegenzin terug voor de bruiloft van haar broer, mede omdat haar dochtertje Celi lijdt aan een zeldzame erfelijke aandoening en ze er achter wil komen hoe de ziekte in haar familie is terechtgekomen. Maar daarvoor moeten wel indringende vragen worden gesteld die niet bij iedereen goed zullen vallen. Het is opmerkelijk dat Avery eerst alles op z'n beloop laat, zeker als je bedenkt hoe belangrijk het krijgen van antwoorden voor haar is. Haar karakter is aan de ene kant een zelfstandige onafhankelijke vrouw en aan de andere kant nog steeds een onzeker meisje. Maar de moeder is zeer gesteld op blanke correctheid en heeft in het begin erg veel moeite met een kleinkind van gemengd ras.Het is regelmatig tenenkrommend om te lezen, en je zit je nogal eens plaatsvervangend te schamen over uitspraken en gedrag van een groot deel van de blanke bevolking. De grootmoeder is een vrouw die zich inzet voor de rechten van de zwarte bevolking wat haar dochter Marion weer een doorn in het oog is. Door dit alles heen huppelt de vrolijke Celi, die voor haar leeftijd wel wat behoorlijk wijze uitspraken doet. Het uiteindelijke antwoord op de belangrijke vraag komt uit een hele onverwachte hoek, die had ik niet aan zien komen. Het laatste hoofdstuk, de bruiloft van de broer vond ik mooi, maar wel een beetje te optimistisch, gezien de omstandigheden: zwart en blank komt dan bij elkaar en dat blijft toch redelijk ongemakkelijk in Mississippi, mede gezien de voorgeschiedenis. Alles bij elkaar genomen levert het een boeiend en vlot lezend verhaal op, dat helaas nog steeds actueel is.

De betekenis van de titel werd me niet echt duidelijk. De oorspronkelijke titel is Alligator Lake en dan zou het kunnen gaan om geheimen en vooroordelen die net onder de oppervlakte smeulen en net als de alligators in het meer opeens naar boven kunnen komen. Ook de foto op de voorkant is niet helemaal wat je zou verwachten, Celi is immers al 9 jaar oud in dit verhaal.
Voor de rest niets dan lof: Watergeheimen is een indrukwekkende en helaas nog steeds actuele aanrader.

Geschreven bij Watergeheimen

Doordat Avery een alleenstaande moeder, voor het eerst naar 10 jaar terug gaat naar de stad in Mississippi waar ze is opgegroeid , ontrolt zich in de roman Watergeheimen van Lynna Bryant een verhaal van drie generaties vrouwen met hun worstelingen over racisme in het Zuiden van Amerika. De oma groeide op in de arme kant van de stad, niet ver van de zwarte bevolking en heeft zwarte vriendinnen. Ze heeft zich actief ingezet voor de burgerrechtenbeweging, wat de blanke bevolking van de stad haar niet in dank af nam. Voor haar dochter, Marion, de moeder van Avery, was dat zeer pijnlijk om te ervaren. Heel haar leven doet ze haar best om erbij te horen. Ze groeit op in de jaren zestig. In die tijd wordt van hogerhand geforceerd dat er ook zwarte studenten worden toegelaten op de universiteit. Tenslotte wordt Avery, een rebelse tiener, in de jaren negentig verliefd, op een zwarte jongen. Hun relatie moet geheim blijven, want de mensen in de stad staan nog niet open voor gemengde relaties.
De broer van Avery nodigt haar en haar getinte dochter uit voor de bruiloft in Mississippi. Na vijf maanden twijfelen neemt zij de uitnodiging aan, nog vol twijfels over hoe haar moeder en de rest van gemeenschap op haar kind zal reageren. Ze heeft nog een motivatie om in te gaan op de uitnodiging, want haar dochter heeft een ziekte die genetisch is bepaald en ze vraagt zich af hoe dat mogelijk is. Het is tijd om de familiegeschiedenis uit te zoeken.
In de roman worden de perspectieven van Avery, Marion en oma afgewisseld. Zij vertellen hun verhaal in de ik-persoon. In het begin, hoor ik nauwelijks verschil in hun praten of denken. Hoewel het heel natuurlijk is om meerdere vragen of gedachten te gelijk in je hoofd te hebben, ervaar ik de schrijfstijl als van de hak op de tak. Er worden zoveel drama’s tegelijk aangetipt, dat ik als lezer letterlijk in het diepe wordt gegooid. Dat is dan de enige associatie met de titel Watergeheimen, want het boek draait om vooral om familiegeheimen. Ook de foto op de cover past niet echt in het verhaal. De dochter van Avery is al negen jaar en maakt opvallend wijze opmerkingen over de situatie. Tja ik heb meerdere kritiekpuntjes.
Over het gebrek aan vertelstem bij de hoofdpersonen zou je kunnen zeggen: ze zijn familie van elkaar dus het geeft niet. In de loop van het verhaal tekent zich hun sterke karakter wel degelijk af, vooral door wat ze meegemaakt hebben. Ten opzichte van Avery lijkt dat karakter zelfs tegenstrijdig en interessant. Haar moeder en oma zien haar als heel onafhankelijke en zelfstandige vrouw, maar ik hoor haar vooral als een onzeker meisje. Uiteindelijk hebben met name Marion en Avery hetzelfde verlangen om hun kind te beschermen. Dat dit niet goed uitpakt levert een boeiend verhaal op, dat neigt een hoog voorspelbaar verloop te krijgen. Juist omdat de schrijfster ervoor gekozen heeft om dicht op de huid van de hoofdpersonen te zitten, krijg je voor sommigen onverwacht meer begrip en daarmee inzicht in hoe complex de rassendiscriminatie in de Verenigende Staten is. De manier waarop het in één maand voor de bruiloft wordt uitgewerkt en er aan het eind verzoening is op de bruiloft maakt het boek wat mij betreft net iets te rooskleurig. Toch vermoed ik dat het veel lezers zal aanspreken, die het meer dan mijn kritische drie sterren zullen geven.