Blur
Londense groep die in de tweede helft van de jaren <br>negentig samen met rivaal Oasis de Britpop aanvoert. Kernleden Albarn en Graham Coxon delen <br>dezelfde middelbare school in Colchester waar ze zich aan een aantal halfslachtige muzikale <br>experimenten wagen. Tot een band komt het pas als ze in Londen, waar Albarn een <br>toneelopleiding volgt, James en Rowntree tegen het lijf loopt. In eerste instantie noemt de groep <br>zich Seymour, maar na een door het Food-label afgedwongen naamsverandering scoort men als <br>Blur rond het begin van '91 Britse hits met She's So High en There's No Other Way. Zowel de <br>singles als het nogal wisselvallige Leisure gaan gebukt onder de heersende Manchester-rage. Als <br>die later dat jaar overwaait, daalt de belangstelling voor Blur tot het nulpunt. De toekomst wordt <br>helemaal onzeker als de uitstekende single Popscene flopt, optredens door drankmisbruik de mist <br>in gaan en opnamen met XTC's Andy Partridge op een fiasco uitlopen. Modern Life Is Rubbish, <br>uiteindelijk opgenomen met Morrissey-producer Stephen Street, is echter een indrukwekkende <br>revanche. Blur toont zich ineens de ware erfgenaam van The Jam, Madness en The Kinks. <br>Flamboyante voorman Albarn refereert in zijn songs met graagte aan typisch Britse symbolen als <br>de Londense metro, slappe thee met melk en allerlei huis-, tuin- en keuken-excentriekelingen. De <br>term Britpop is geboren. Op Park Life wordt deze formule tot in de finesses uitgewerkt, wat de <br>groep in het thuisland drie hits (het titelnummer, Girls & Boys en To The End), een <br>platina album en de status van supersterren oplevert. In de loop van '95 ontstaat een slepende <br>vete met het minstens zo mateloos populaire Oasis die als echte working class heroes zo ongeveer <br>de tegenpolen van kunstacademie-studenten Blur zijn. De vete gaat gepaard met veel misbaar <br>over en weer en mondt in september '95 uit in een ware wedkamp over welke single (het <br>simultaan gereleasde Country House van Blur tegenover Oasis' Roll With It) op de eerste plaats <br>binnenkomt in de Britse charts. Blur wint, maar het is een Pyrrhus-overwinning want de groep ziet <br>The Great Escape overschaduwd worden door het indrukwekkende What's The Story-album van <br>de concurrentie uit Manchester. The Great Escape herbergt zowel een aantal vlotte commerciële <br>deunen als meer doorwrochte en pretentieuze stukken en is daarmee een wisselvallige plaat. <br>Niettemin krijgt de groep met deze plaat ook elders voet aan de grond. Concerten in Nederland <br>worden goed ontvangen en de singles Beetlebum en Song 2 worden bescheiden hits. Het <br>bijbehorende album Blur, gepresenteerd als het Britse antwoord op de Amerikaanse slacker- <br>generatie, is veel ruwer en chaotischer van opzet maar blijkt desondanks meer een geheel dan de <br>voorganger. Albarn toont zich nu ook van een meer emotionele en minder afstandelijke zijde en <br>dat doet de nummers meer aan diepgang winnen. In '99 bekroont Blur het tienjarig jubileum met <br>het door William Orbit geproduceerde 13, waarop de band experimenteler klinkt dan ooit en <br>definitief lijkt te hebben gebroken met het gangbare Britpop-stramien. 13 is tekstueel een zeer <br>persoonlijke plaat en handelt over de relatiebreuk tussen Albarn en Elastica-zangeres Justine <br>Frischmann. Hoewel door veel critici als moeilijk bestempeld, blijft Blur in Engeland populair. Het <br>gospel-achtige Tender haalt in het voorjaar van '99 met gemak de nummer 1-positie in de Engelse <br>single-charts. De weerklank die Blur buiten het Verenigd Koninkrijk vindt is echter vrij gering. De <br>nevenactiviteiten van de verschillende bandleden zijn inmiddels flink toegenomen. Albarn werkt <br>mee aan diverse films; hij acteert en schrijft soundtracks, bassist Alex James debuteert als <br>televisie-host, terwijl Coxon het vooral druk heeft met zijn eigen platenlabel Transcopic waarop in <br>'00 zijn tweede soloalbum The Golden D uitkomt. Tussendoor worden remixen gemaakt (o.m. <br>Massive Attack) en hobbyprojecten opgezet. Buiten de in herfst '00 verschenen verzamelaar The <br>Best Of en de daarvan getrokken single Music Is My Radar blijft het stil rond moederschip Blur. <br>Hoewel Albarn beweert vanaf februari '01 aan een nieuw groepsalbum te gaan werken, is het de <br>met tekenaar Jamie Hewlett en producer Dan The Automator opgestarte tekenfilmband Gorillaz <br>die alle aandacht opeist. De van Gorillaz afkomstige reggaedubhiphop-single Clint Eastwood wordt <br>in eigen land een grote hit en komt ook in het Nederlandse clubcircuit veelvuldig voorbij. Over Blur <br>wordt in de zomer van '01 niet gerept. Wel gaat de groep de studio in voor een bijdrage aan het <br>nieuwe Marianne Faithfull-album en staat het derde soloalbum Crow Sit On Blood Tree van Coxon <br>in de planning. In '02 gaat Albarn, in eerste instantie uit piëteit met zijn oude medebandleden, <br>toch weer liedjes schrijven voor een nieuw Blur-album. Maar niet voordat hij met onder anderen <br>Afel Bocoum en Toumani Diabate het Afrikaans getinte Mali Music uitbrengt. Ook dit project zegt <br>iets over de muzikale ambities van Albarn die zich meer en meer in niet-westerse muziek verdiept. <br>Helemaal toevallig is het dan ook niet dat Think Tank in een boerderij in het Marokkaanse <br>Marrakech wordt opgenomen. Coxon heeft dan al meerdere malen zijn twijfels geuit over de <br>nieuwe muzikale richting van Blur en stapt uiteindelijk eind '02 uit de band. Als Think Tank in <br>voorjaar '03 uitkomt, wordt duidelijk dat het Amerikaanse indie-geluid van Blur en 13 is ingeruild <br>voor een mix van Afrikaanse trommeltjes en gitaarlijnen, Jamaïcaanse dub en westerse <br>elektronica. Hoewel Albarn publiekelijk de deur voor een terugkomst van Coxon op een kier <br>houdt, blijft de oud-gitarist rancuneus. Hij zegt blij te zijn niet meer in Blur te zitten en noemt het - <br>overigens overal goed ontvangen - album 'onderontwikkeld en synthetisch'. Coxon wordt <br>vervangen door ex-Verve-gitarist Simon Tong. Albarn moet ondertussen overal uitleggen dat Think <br>Tank niet als een politiek statement moet worden gezien. Dat valt niet mee, ook omdat hij zich in <br>de maanden voorafgaand aan de release openlijk tegen Britse deelname aan de oorlog in Irak <br>(meelopen met de grote demonstratie in Londen, anti-oorlog advertenties) heeft uitgelaten. <br>Daarnaast kondigt hij in de zomer van '03 aan dat hij het volgende Blur-album in Bagdad wil <br>opnemen. Coxon is al een stuk verder en heeft met Stephen Street achter de knoppen alweer een <br>nieuwe plaat Happiness In Magazines ingeblikt. Ondanks de berichten in de zomer van '04 dat Blur <br>aan een opvolger van Think Tank werkt, richt Albarn zich ondertussen vooral op Gorillaz. In die <br>hoedanigheid - als 'Gorilla' - zegt hij ook toe samen met onder meer aartsvijand Noel Gallagher <br>mee te werken aan Band Aid Iii waarvan eind '04 inmiddels voor de derde keer Do They Know It's <br>Christmas? verschijnt. Tussendoor brengt Albarn met Demo Crazy nog even een gelimiteerd (5.000 <br>stuks) vinylplaatje uit met daarop demo's en fragmenten van opnames die hij maakte tijdens de <br>laatste Blur-toer door Amerika. 2005 staat wat Albarn betreft helemaal in het teken van het <br>tweede Gorillaz-album. Het door Dangermouse geproduceerde Demon Days is wederom een <br>avontuurlijk allegaartje waarop hiphop-beats, gospel-invloeden en allerhande elektronica <br>samensmelten en waaraan uiteenlopende namen als Shaun Ryder, De La Soul, Dennis Hooper, Ike <br>Turner en Neneh Cherry een bijdrage leveren. Blur lijkt voorlopig even op een zijspoor te zijn <br>gerangeerd. Iets wat Albarn nog eens bevestigt met de opmerking dat hij zonder Coxon geen <br>nieuw Blur-album wil opnemen. Wel kondigt hij voor eind '05 optredens van Gorillaz <br>aan. <br> <br>Bron: OOR Popencyclopedie
Alle artikelen van Blur
Lijst met gekozen artikelen om te vergelijken
Vergelijk artikelen- Waar wil je dit mee vergelijken? Je kan in totaal vier artikelen kiezen. Er is nog plaats voor andere artikelen. ander artikel.