Nadat Peter Bardens via een advertentie in het blad <br>Melody Maker is aangetrokken, wordt de uit Brew (de begeleidingsgroep van Phillip Goodhand- <br>Tait) voortgekomen Engelse symfonische rockformatie Camel in de lente van '72 opgericht. <br>Bardens heeft daarvóór een tweetal solo-elpees voor Transatlantic gemaakt, waarvan 'The <br>Answer' het bekendste wordt. Nadat de groep zich al heeft geïntroduceerd op de live-compilatie <br>Greasy Truckers, waarop ze naast o.a. Gong en Henry Cow een hele plaatkant voor haar rekening <br>neemt, dient ze zich op Camel veelbelovend aan, ondanks de niet bijster sterke vocalen. Door de <br>zang naar de achtergrond te drukken en het accent meer te leggen op de (zeer melodische en <br>gevoelige) muziek, laat de door David Hitchcock geproduceerde Mirage een betere indruk achter. <br>Met Music Inspirde By The Snow Goose breekt Camel zowel in Engeland als elders in Europa door. <br>Deze concert-elpee is gebaseerd op een uit '41 daterend kort verhaal van Paul Gallico. Omdat de <br>erfgenamen van Gallico bezwaar maken tegen het feit dat Camel één van Gallico's verhalen <br>zonder zijn toestemming als basis voor Music Inspirde By The Snow Goose heeft genomen, deelt <br>Camel via advertenties in Engelse muziekbladen mede, dat de familie Gallico zich van het <br>gebodene op Music Inspirde By The Snow Goose heeft gedistantieerd. Evenals Moonmadness <br>bevat deze plaat, op grond waarvan Camel door de lezers en lezeressen van Melody Maker in '76 <br>wordt uitgeroepen tot Brightest Hope, een weloverwogen selectie van veelal melodieus getinte <br>symfonische rocknummers. In augustus '77 wordt Doug Ferguson vervangen door Richard Sinclair <br>(ex-Caravan, ex-Hatfield And The North). Als gevolg van zijn bijdragen en die van Mel Collins, gaat <br>Camels symfonische rock op 'Rain Dances' veelvuldig de kant van de jazzrock op. 'A Live Record' is <br>een dubbele live-registratie, waarop Camel alle succesnummers nog eens herhaalt. Na onenigheid <br>over de in de toekomst te volgen muzikale lijn, stapt toetsenman Peter Bardens in '78 op. <br>Aangezien hij één van Camels belangrijkste componisten is, is zijn vertrek een gevoelige klap voor <br>de formatie. Hij wordt vervangen door Dave Sinclair (broer van Richard) en Jan Schelhaas (ex- <br>Caravan). Daarna verschijnt 'Breathless', waarop naast het gebruikelijke symfonische rockwerk <br>veel kant en klare rocksongs staan. Tijdens een concert dat Camel eind '78 in het Amsterdamse <br>theater Carré geeft, blijkt dat Andy Latimer een geslaagde greep naar de macht heeft gedaan. Zijn <br>gitaarsoli vol egotripperij beheersen een concert dat veel gelijkt op een hardrock-optreden. I Can <br>See Your House From Here houdt een lichte koerswijziging in ten gunste van het symfonische <br>element in Camels muziek, een lijn die in sterkere mate wordt voortgezet met Nude, een <br>conceptelpee waarop de groep teruggrijpt naar het muzikale idioom van Music Inspirde By The <br>Snow Goose en Moonmadness. De elpee wordt goed ontvangen en de groep lijkt duidelijk over <br>haar dieptepunt heen. Een deel van het succes van Nude is te danken aan het producersteam <br>Tony Clark en Haydn Bendall, zodat de samenwerking op 'The Single Factor' wordt gehandhaafd. <br>De groep kampt met een behoorlijke tegenslag wanneer drummer Andy Ward door een ernstige <br>blessure aan zijn hand voor onbepaalde tijd uitgeschakeld wordt. Op 'The Single Factor' wordt <br>daarom assistentie verleend door oud-Fairport-drummer Dave Mattacks. Andere gastmuzikanten <br>op 'The Single Factor' zijn Peter Bardens (!), Stuart Tosh en David Paton (ex-Pilot) en vocalist Chris <br>Rainbow. In de nieuwe gelegenheidseditie van Camel, die zich op Stationary Traveller aandient, <br>vinden we naast Latimer, Paton en Rainbow de voormalige 10Cc- en Jethro Tull-drummer Paul <br>Burgess en de van Kayak en solo-projecten bekende Nederlandse toetsenman Ton Scherpenzeel. <br>In het symfonische rockgenre is dit een schitterende conceptelpee met het Berlijn van vlak na de <br>Tweede Wereldoorlog als verbindende factor. Camel On The Road is na 'A Live Record' de tweede <br>in de Londense Hammersmith Odeon opgenomen live-elpee van Camel, die illustreert waarom de <br>groep vooral als bühne-act zo populair is. <br> <br>Bron: OOR Popencyclopedie