Eind '65 wordt The Move opgebouwd uit Wood, Wayne, Burton, Kefford en Bevan en al in '66 heeft de uit Birmingham afkomstige groep zich louter door optredens in Engeland een legendarische naam verworven. Dat begint in Londen als supporting- act in de Marquee, waar en bezoekers en topattracties de ogen en oren worden uitgestoken met flitsende visuelen en bovenal gevarieerde, wondermooie muziek. Wood valt, behalve door z'n mooie zangwerk, vooral op door de functionele effecten die hij aan het ogenschijnlijk simpele instrumentarium van gitaar plus versterker weet te ontlokken. Bevan gebruikt z'n sombere basstem als vloer voor de vocale harmonieën en in incidentele komieke solospots, met nummers uit de showbizz- of c&w-hoek. The Move, ziek geworden van de managers en talentscouts die om de groep heen krioelen, kiest ten slotte voor het Deram-label, wat als eerste resultaat de hit Night Of Fear oplevert, eind '66. De act van de groep wordt steeds controversiëler: men vernietigt versterkers en tv-toestellen. De follow-up van Night Of Fear wordt eveneens een hit, namelijk I Can Hear The Grass Grow. Na een labelswitch verschijnt de derde hit Flowers In The Rain. Dan wordt eindelijk aan de eerste elpee begonnen. Simon & Marijke, die voor de hoes tekenen, kunnen er ook niets aan doen dat producer Denny Cordell aan nog meer oren doof is dan Brian Wilson. Het vlakke eindresultaat vormt voor Wood tevens aanleiding de zaak meer in eigen hand te nemen. Uit die tijd dateren hits als Fire Brigade en Blackberry Way, een nummer één-hit. Kefford verdwijnt in april '68 als eerste van het toneel. Wayne, die later nummers als Imagine zal coveren, begint in '70 een 'cabaret-act'. Het bekendste ex-lid, Burton (in '69 vervangen door Rick Price), manifesteert zich later nog met Steve Gibbons, Denny Laine en Alan White als Balls en speelt vanaf '75 in The Steve Gibbons Band. Wood, Bevan en Price blijven over. Inmiddels heeft de groep Idle Race met twee elpees een grote indruk gemaakt in pers- en radiokringen, maar snelle vrouwen en auto's zitten er voor Jeff Lynne, Dave Pritchard, Greg Masters en Roger Spencer toch mooi niet in. De groep gaat uiteen en Lynne komt The Move versterken. Bassist Price wordt tijdelijk uit de groep genomen, waardoor Wood zich genoodzaakt ziet deze personeelsbezuiniging te compenseren door z'n eigen instrumentale scala wat uit te breiden. Hobo, bas, klarinet, fagot en wat bosjes gitaren, saxen en fluiten vindt hij voor het prachtige Message From The Country wel voldoende. Oktober '71 geeft de groep haar laatste concert, waarna The Move min of meer transformeert tot The Electric Light Orchestra. In '72 heeft The Move in de Verenigde Staten nog een hitje met het postuum uitgebrachte Do Ya (later ook opgenomen door Todd Rundgren). Roy Wood heeft dan al lang een solo-album, Boulders, opgenomen, maar Harvest brengt dat pas in '73 uit, als Wood Elo heeft verlaten. Boulders is een fantastische plaat, geheel alleen door Wood gemaakt. Op Wizzard Brew horen we de nieuwe groep van hem, Wizzard. Een soort r&r-revival groep die in Engeland nummer 1-hits heeft met See My Baby Jive en Angel Fingers. In '74 wordt Wizard weer ontbonden en Wood komt een jaar later met het teleurstellende Mustard op de proppen. Daarna blijft het een tijdje stil rond hem en pas in '77 komt hij weer terug met een nieuwe formatie: Roy Wood's Wizzo Band, die een jaar later weer uiteenvalt. Als producer van o.a. The Darts blijft hij in het nieuws. Bron: OOR Popencyclopedie