Het duo Simon &amp; Garfunkel heeft, vooral in de <br>tweede helft van de jaren zestig, de gelukkigste, meest succesvolle en meest duurzame <br>combinatie weten te maken tussen vriendelijke folkmuziek en rock &amp; roll. De kroon op <br>het werk is voor het laatste album van het tweetal: Bridge Over Troubled Water haalt in de loop <br>der jaren een verkoop van meer dan tien miljoen. Paul Simon en Art Garfunkel groeien samen op <br>in Queens, New York. Als ze beiden vijftien zijn, noemen ze zich Tom &amp; Jerry. Bij Big <br>Records maken ze als Jerry Landis en Tom Graph eerst een singletje (Hey Schoolgirl, sterk <br>beïnvloed door de muziek van The Everly Brothers) en later een album, dat kortweg Tom <br>&amp; Jerry heet. Van de single worden 100 000 exemplaren verkocht en dat brengt hen <br>zelfs in Dick Clarks beroemde tv-programma American Bandstand. Het volgende plaatje wordt <br>niets, de platenmaatschappij gaat failliet en Tom &amp; Jerry zoeken als Paul en Art de <br>schoolbanken weer op. Onafhankelijk van elkaar proberen ze het nog eens. Een zekere Artie Carr <br>maakt platen op twee labels tegelijk. Paul Simon zingt in de studio demobanden in voor artiesten <br>als Burt Bacharach en zingt lead op het redelijk succesvolle plaatje Motorcycle van Tyco <br>&amp; The Triumphs. Gedurende korte tijd zingt Paul in een duo met Carole Klein (later <br>Carole King). Paul Simon is al een keer naar Engeland geweest en heeft daar redelijk succes <br>geboekt in het folk-circuit. Zijn vroegste songs, gezongen door hem en Art, worden door Columbia <br>op de plaat gezet, maar die plaat, Wednesday Morning, 3 Am, ontsnapt volledig aan ieders <br>aandacht. In '65 neemt Bob Dylan voor het eerst in het openbaar de elektrische gitaar ter hand. <br>Het is even wennen, maar al snel is de folk-rock een feit. Paul Simon, die onderhand in Greenwich <br>Village de clubs heeft gefrequenteerd, zit weer in Engeland om Jackson C. Frank te produceren en <br>zijn eerste solo-elpee op te nemen. Tom Wilson luistert naar het van Wednesday Morning, 3 Am <br>afkomstige The Sound Of Silence en besluit er een ritmesectie achter te mixen. In het begin van <br>'66 is de song een nummer 1-hit in de Verenigde Staten. Simon haast zich terug naar de Verenigde <br>Staten, voegt zich bij de wachtende Garfunkel en het duo kan op tournee. Het werkpatroon voor <br>de eerstvolgende vijf jaar ligt dan eigenlijk al vast. Vanaf het begin is het duidelijk dat Paul Simon <br>met zijn songs de vinger op de pols van de generatie heeft die dan nog de highschool bezoekt. Zijn <br>songs gaan over mensen die praten zonder te spreken, horen zonder te luisteren, over A Most <br>Peculiar Man, ook al iemand met contactarmoede, die op een dag het raam dichtschuift en de <br>gaskraan opendraait. Het zijn steeds een tenor en een contratenor die de melodieuze songs van <br>Simon zingen. Wednesday Morning, 3 Am wordt opnieuw uitgebracht, en nu met meer succes. <br>Van ieder erop volgend album zal minstens een miljoen exemplaren verkocht worden. In '68 <br>bevinden zich zelfs vijf Simon &amp; Garfunkel-albums in de Amerikaanse Top 100, <br>waaronder de soundtrack van The Graduate. Bookends is het eerste album dat het duo zelf <br>produceert. Het wordt over het algemeen gezien als Simons meest artistieke album. Net als op <br>Bridge Over Troubled Water het geval zal zijn, is ook hier Roy Halee de technicus. Bridge Over <br>Troubled Water is de grootste triomf voor het duo, dat echter tekenen van verval begint te <br>vertonen. Art heeft zich op het acteren in films gestort en neemt te weinig tijd voor het opnemen <br>van de songs van Simon, die steeds meer alleen gaat werken en zo langzamerhand volkomen <br>natuurlijk in een solocarrière rolt, nog vóór hij het eigenlijk wil. Daarnaast zijn Art en Roy Halee <br>echte perfectionisten, terwijl Paul Simon vooral sfeervolle songs belangrijk vindt. Cecilia, <br>opgenomen in Pauls huiskamer op een viersporen-Sony, is er een voorbeeld van. Garfunkel zal, na <br>zijn rol in Catch 22, meer gaan filmen (bijvoorbeeld met Jack Nicholson in Carnal Knowledge en <br>later in Bad Timing van Nicholas Roeg) en zich tevreden stellen met lichtgewicht-platen, die echter <br>wel van onbesproken gedrag zijn waar het de geluidskwaliteit betreft. In '70 gaat het duo uit <br>elkaar, zingt in '72 nog eens samen in het kader van een McGovern-campagne en neemt in '75 <br>samen My Little Town op, een hit die, curieus genoeg, op beider tegelijkertijd uitgekomen albums <br>verschijnt. Garfunkel scoort in '79 een enorme hit met het door Mike Batt geschreven nummer <br>Bright Eyes uit de film Watership Down, waardoor het matige Fate For Breakfast ook in Nederland <br>goed verkoopt. Op 19 september '81 treden Simon en Garfunkel voor het eerst in negen jaar weer <br>als duo op: in het Central Park te New York speelt het tweetal voor een half miljoen mensen ten <br>bate van de stad New York, die door geldgebrek de vele stadsparken niet kan onderhouden. De <br>concertregistratie The Concert In Central Park wordt een internationaal succes als het duo zomer <br>'82 ook Europa voor een aantal concerten aandoet; op 12 juni spelen ze in de Rotterdamse Kuip. <br>Daarna gaan Simon en Garfunkel wederom ieder hun eigen weg. Terwijl Simon grote triomfen <br>viert met zijn Graceland-album, raakt Garfunkel wat in de vergetelheid. In '88 verschijnt Lefty, dat <br>met zijn flauwe easy listening-gewauwel geen indruk maakt. Om het album te promoten gaat <br>Garfunkel voorjaar '88 voor het eerst als solo-artiest op tournee en zingt hij, de ultieme non- <br>componist, oude Paul Simon-hits. Garfunkel is ook te horen op de soundtrack voor de film <br>Sing. <br> <br>Bron: OOR Popencyclopedie