Zuidafrikaanse reggaezanger die, als hij niet zo <br>getalenteerd was, hoogstwaarschijnlijk door pers en publiek zou worden afgemaakt. De carriè re <br>van deze Wailers-adept kenmerkt zich namelijk door een hoge mate van berekening. Dat begint al <br>als de in '67 in Ermelo, Oost-Transvaal, geboren Dube in '84 samen met zijn oom Richard Siluma <br>besluit de zoeloe-dansmuziek mbaqanga te verruilen voor reggae. Als mbaqanga-zanger (o.a. in <br>The Sky Way Band) heeft Dube een flinke status verworven onder de zoeloe-bevolking van Zuid- <br>Afrika, maar om buiten die groep bekend te worden moet hij universelere muziek maken, en <br>bovendien is de tijd in Zuid-Afrika rijp voor muziek met een boodschap. Dube ontwikkelt een stijl <br>die nauwelijks afwijkt van de muziek van The Wailers. Met name de vocale maniertjes van Peter <br>Tosh neemt hij tot in detail over. Daarbij weet hij zich in zijn teksten gewiekst te presenteren als <br>een martelaar van de apartheid, zonder daarbij enige kritiek te uiten op de verantwoordelijken. En <br>dat terwijl hij er niet voor terugdeinst op te treden voor de Zuidafrikaanse politie. Wat Dube toch <br>een van de best verkopende reggae-artiesten van de jaren negentig maakt - Prisoner wordt in <br>Zuid-Afrika binnen een week dubbel platina en van Victims gaan wereldwijd meer dan 1 miljoen <br>exemplaren over de toonbank - zijn de fraaie melodieë n, waarin zeer subtiel Zuidafrikaanse <br>elementen zijn verwerkt, zijn nostalgische vorm van pop-reggae en zijn binnen het genre ongeë <br>venaarde stage-show. Toch zal het ook zijn fans niet ontgaan dat House Of Exile en Victims (als <br>altijd geproduceerd door Siluma) een stuk minder inventief zijn. Hetzelfde geldt voor Trinity dat <br>verschijnt op het Motown-sublabel Tabu. Dube is inmiddels een jaarlijks terugkerende gast in <br>Nederland met zijn strak gechoreografeerde en enigszins belerende show. De begeleidingsband <br>van Lucky Dube, Slaves, maakt in '91 onder leiding van toetsenman Thuthukani Cele Talkin' <br>Reggae, waarbij de baas node gemist wordt, terwijl The Game Is Not Over aantoont dat het succes <br>van Dube een inspiratie is voor jonge Zuidafrikanen. <br> <br>Bron: OOR Popencyclopedie