Nina wordt in Oost-Berlijn geboren als dochter van <br>zangeres/actrice Eva-Maria Hagen en schrijver Hans Hagen. Opgroeiend in de sfeer van operette <br>en theater ontwikkelt ze al snel haar enorme vocale potentie. Daarbij wordt ze behalve door <br>Brecht/Weill en de Duitse zangtraditie in de vorm van Marlene Dietrich, Lotte Lenya en Zarah <br>Leander vooral beïnvloed door haar pleegvader Wolf Biermann. Ze zingt diens in de Ddr verboden <br>liederen en raakt bewust van de situatie in West-Duitsland. Tijdens een vakantie in Polen komt ze <br>in aanraking met de rock &amp; roll, maar zelf studeert ze aan de Zentrale Studio Für <br>Unterhaltungsmusik en groeit na haar eindexamen uit tot een grote schlager-ster. In conflict <br>rakend met haar eigen creativiteit richt ze tot twee keer toe een band op, Automobil en Fritzens <br>Dampferband, maar wordt door de autoriteiten in die activiteit gedwarsboomd. In '76 krijgen de <br>Hagens toestemming uit te wijken naar West-Berlijn, Nina, na eerst de Londense punkscene <br>verkend te hebben, in contact komt met gitarist Bernhard Potschka, bassist Manfred Praeker en <br>drummer Herwig Mitteregger van de politrockgroep Lok Kreuzberg. Aangevuld met toetsenman <br>Reinhold Heil wordt aldus de Nina Hagen Band geboren, een groep die draait om Nina's sneerende <br>operazang, haar felle maatschappijkritische en cynische teksten en pittige rockmuziek. Het <br>debuutalbum Nina Hagen Band slaat zowel in West-Duitsland als in ons land in als een bom, waarbij <br>vooral de radicaal feministische single Unbeschreiblich Weiblich veel stof doet opwaaien. Na een <br>tweetal zeer succesvolle Nederlandse optredens ontmoet Hagen begin '79 Herman Brood, die <br>haar vraagt voor een hoofdrol in zijn speelfilm Cha Cha en in het kader daarvan een scandaleus <br>schijnhuwelijk met haar aangaat. Hagen zingt enkele nummers voor de film-soundtrack (Ariola '79) <br>en keert daarna terug naar West-Berlijn, waar ze na ruzie de voltallige Nina Hagen Band plus <br>manager aan de kant zet. Met ex Wild Romance-gitarist Ferdy Karmelk formeert ze zomer '79 een <br>nieuwe groep rondom Lourens Leeuw (bas), Jerry Göbel (drums) en Ken Spence (sax/toetsen). De <br>optredens zijn echter geen succes en een zich moeizaam voortslepende romance tussen Hagen en <br>junkie Karmelk maakt de werksituatie er niet beter op. Contractueel tot het maken van <br>Unbehagen verplicht nemen Hagen en haar oude band (die vanaf '80 door het leven gaat als Spliff <br>Radio Show, later ingekort tot Spliff) de tracks los van elkaar op en het resultaat klinkt zoals de titel <br>suggereert. Geestelijk doorgeslagen keert Hagen haar op dood spoor gelopen carrière de rug toe <br>en vertrekt met Karmelk naar de Verenigde Staten, van waaruit voorjaar '81 slechts het bericht <br>komt dat ze hoogzwanger is. Pas in '82 laat Hagen weer van zich horen. Haar dochtertje, officieus <br>vaderloos, heet Cosma Shiva en haar nieuwe (solo)elpee Nunsexmonkrock. Ze verklaart opnieuw <br>geboren te zijn en blijkt tot bijbeldeskundige gepromoveerd; Nunsexmonkrock is een plaat vol <br>even warrige als sprankelende gedachtenspinsels. Jezus, Bukashin, Einstein, Shiva, een gillende, <br>krijsende, jodelende kretologie trekt voorbij, vrijwel onbekommerd op toon gezet. Eind mei van <br>dat jaar gaat Hagen ook weer op tournee, door de Verenigde Staten, en brengt ze de single Smack <br>Jack Cosma Shiva uit. In december verrast ze vriend en vijand door in het huwelijk te treden met <br>de uit Zoeterwoude afkomstige Raymond Pieters, beter bekend als Noddy Bulsara, haar grootste <br>fan, zelfverkondigd vader van Cosma Shiva en erkende 'weirdo'. De huwelijksreis voert het paar <br>naar de Bahama's en wordt gecombineerd met plaatopnamen. Angstlos, in Engeland en de <br>Verenigde Staten uitgebracht onder de titel Fearless, wordt geproduceerd door Giorgio Moroder <br>en laat een Hagen op de rock-discotoer horen. Voor de rest kruist ze Marlene Dietrich met Olga <br>Lowina, terwijl er getuige de teksten nauwelijks meer een zinnig woord met haar te wisselen moet <br>zijn. Toch blijft Nina voortdurend verrassen; op In Ekstase, uitgebracht in mei '85, covert ze <br>Norman Greenbaums Spirit In The Sky en zelfs Frank Sinatra's My Way. Verder brengt ze er <br>voornamelijk dansbare, nogal Amerikaans klinkende rocksongs op ten gehore, met Afro-, reggae- <br>en funk-invloeden, terwijl de plaat besluit met een typisch Hagen-statement: een cover van het <br>Onze Vader. De wispelturige Hagen laat in '86 op het laatste moment verstek gaan op het Lochem <br>700-festival. Daarentegen treedt ze wel op in een uitverkocht Paradiso in Amsterdam. In <br>interviews maakt ze vaak bizarre, niet serieus te nemen opmerkingen, maar af en toe komt ze in al <br>haar extravagantie tot een zinnige daad of statement, zoals de rap Don't Kill The Animals. De <br>opbrengst van deze single, het enige vinylproduct in twee jaar en gemaakt samen met de al even <br>vegetarische Lene Lovich, gaat naar de People For The Ethical Treatment Of Animals in de <br>Verenigde Staten. In augustus '87 trouwt Nina Hagen met de 18-jarige Zuidafrikaanse bassist <br>Iroquois op Ibiza. <br> <br>Bron: OOR Popencyclopedie