Van oorsprong Britse groep die evolueert van in Europa <br>succesvolle bluesband tot vrijwel letterlijk veramerikaniseerd AOR-instituut van wereldfaam. <br>Tijdens haar bestaan verkoopt de band maar liefst zeventig miljoen albums. Fleetwood Mac wordt <br>in juli '67 te Londen opgericht door ex-Bluesbreakers Peter Green (gitaar) en Mick Fleetwood <br>(drums), 'to be the best blues band around'. Ze trekken daartoe Bluesbreakers-bassist John <br>McVie en zanger/slidegitarist Jeremy Spencer (ex-Levi Set) aan. De groep breekt met Fleetwood <br>Mac vrijwel direct door. Op deze plaat staat, evenals op Mr. Wonderful, hoofdzakelijk 'witte <br>blues'. In '68 komt de dan achttienjarige Danny Kirwan als derde gitarist bij Fleetwood Mac, <br>waarna de band steeds minder blues-georiënteerde muziek zal maken. Blues Jam At Chess bestaat <br>uit opnamen die de groep in Chicago heeft gemaakt met zwarte musici als Willie Dixon en Otis <br>Spann en is de laatste echte bluesplaat van de groep. Need Your Love So Bad is Macs eerste hit van <br>een hele rits. Nummers als Albatross, Man Of The World, Oh Well en The Green Manalishi worden <br>klassiekers. Then Play On is ongetwijfeld het sterkste album van die line-up, maar daarna stapt <br>Peter Green om religieuze redenen op. Op Kiln House staat Jeremy Spencer in de schijnwerpers. <br>Maar na deze plaat, die voor het grootste gedeelte bestaat uit R&amp;R-getint materiaal, <br>verlaat ook hij de groep, die dan inmiddels is uitgebreid met ex Chicken Shack-toetseniste <br>Christine McVie - Johns vrouw en onder haar meisjesnaam Christine Perfect al in een gastrol <br>aanwezig op Mr. Wonderful en Kiln House. Spencer stapt zonder aankondiging op tijdens <br>Fleetwood Macs zesde Amerikaanse tournee. Green is zijn tijdelijke vervanger, de Amerikaan Bob <br>Welch zijn permanente. In '72 vertrekt Kirwan en verschijnen gitarist Bob Weston (ex-Long John <br>Baldry) en zanger Dave Walker (ex-Savoy Brown). Hun aanwezigheid is van korte duur en kan niet <br>verhinderen dat Penguin en Mystery To Me als slappe albums afgedaan worden. Een privé-oorlog <br>tussen Weston en Fleetwood loopt uit op een zakelijk conflict waardoor Fleetwood Mac een jaar <br>niet kan optreden. Herfst '74 komt het sterke Heroes Are Hard To Find uit. De muziek die de groep <br>nu maakt heeft niets meer van de oude Fleetwood Mac en klinkt puur Amerikaans. Kerstmis '74 <br>verlaat Welch de groep om het powertrio Paris op te richten en later een niet onsuccesvolle <br>solocarrière te beginnen. Zijn vervangers zijn gitarist/zanger Lindsey Buckingham en vocaliste <br>Stevie Nicks, die als het duo Buckingham Nicks Buckingham Nicks hebben gemaakt. Deze <br>oorspronkelijke flop is in '77 als re-release uiterst succesvol. In '75 maakt Fleetwood Mac in de <br>nieuwe bezetting namelijk Fleetwood Mac, waarmee de groep eindelijk en ook meteen gigantisch <br>doorbreekt in de Verenigde Staten. Het album is vrijwel direct platina. Succesvol zijn ook de <br>hitsingles Over My Head, Say You Love Me en Rhiannon. Met dit laatste, door Stevie Nicks <br>geschreven nummer belandt de groep ook na lange tijd weer eens in de Nederlandse hitparade. <br>Met Rumours en daarvan afkomstige hitsingles als Go Your Own Way, Don't Stop en Dreams weet <br>de groep ten slotte definitief tot de supersterstatus door te dringen, ook in Europa. Een van de <br>belangrijkste oorzaken van dit plotselinge succes is zeker het voor het eerst sinds de dagen van <br>Peter Green en Jeremy Spencer weer continu hoogstaande peil van de composities. Christine <br>McVie, Buckingham en Nicks zijn de belangrijkste songwriters. De eerste twee zorgen voor het <br>swingende materiaal, terwijl Nicks het mystieke element inbrengt. Fleetwood Mac is nu dus een <br>absolute top-act; Rumours is wereldwijd goed voor een afzet van 25 miljoen exemplaren, en de <br>plaat is daarmee lange tijd (tot de komst van Michael Jacksons Thriller) het best verkochte album <br>uit de pophistorie. Tusk is een monumentale dubbelelpee, waarvan het titelnummer met <br>Romeinse marching band en Sara het ook zeer goed op single doen. In '79 en '80 wordt een <br>uitgebreide wereldtournee gemaakt, waarvan de dubbelaar Live een registratie is. Mirage lijkt qua <br>opzet erg veel op Rumours, maar haalt niet dezelfde gigantische verkopen. De groepsleden, die al <br>sinds de stuk gelopen relaties van zowel John en Christine als Buckingham en Nicks - nota bene in <br>de voorbereidingsfase van Rumours - met elkaar op gespannen voet leven, lijkt het dan ook het <br>goede moment voor een adempauze. Een jaar eerder verschijnen al de eerste solo-albums, <br>waarvan alleen Bella Donna van Stevie Nicks kwalitatief door de beugel kan en bovendien <br>bijzonder goed verkoopt. Nicks weet dan ook als enige van het stel een bonafide en succesvolle <br>solocarrière van de grond te krijgen. In '87 wordt de wereld ineens verrast met het geheel door <br>Buckingham geschreven en geproduceerde Tango In The Night, dat dank zij diens originele en <br>vernieuwende ideeën lovend ontvangen wordt door pers en publiek. Met maar liefst zes singles <br>blijkt Tango In The Night een van Fleetwood Macs meest succesvolle producties. In juni '88 verlaat <br>Buckingham de groep omdat de Fleetwoods niet verder willen op de weg zij onder leiding van <br>Buckingham met Tusk zijn ingeslagen. Buckinghams plaats wordt ingenomen door twee gitaristen, <br>Billy Burnette (eerder lid van Mick Fleetwoods Zoo en als zodanig te horen op I'M Not Me en Rick <br>Vito (voorheen bij o.a. Bob Seger). Nicks houdt haar solosucces vervolgens op peil met The Other <br>Side Of The Mirror, een nogal wisselvallige plaat, echter fraai geproduceerd door Rupert Hine. Van <br>het 'nieuwe' Fleetwood Mac verschijnt Behind The Mask. De cd is een slap aftreksel van Tango In <br>The Night en ook de verkoopcijfers blijven ver achter. Het langdurige en intensieve leven 'on the <br>road' wordt Nicks en Christine McVie teveel. Ze laten weten niet langer deel van Fleetwood Mac <br>uit te maken. De band komt opnieuw onder de aandacht als in '92 de Amerikaanse <br>presidentskandidaat Bill Clinton Don't Stop gebruikt voor zijn verkiezingscampagne. De band <br>speelt het nummer bij Clintons inauguratie. Terwijl Buckingham met Out Of The Cradle een creatief <br>album vol experimenten met klankkleuren en exotische ritmes maakt, die geheel in het verlengde <br>ligt van Tango In The Night, brengen McVie, Vito en Burnette met respectievelijk John Mcvie'S <br>Gotta Band, King Of Hearts en Coming Home enkele onopvallende soloplaten uit en lijkt Fleetwood <br>Macs creatieve bron uitgeput. Big Mick worstelt in deze periode met de gevolgen van zijn <br>cocaïneverslaving, opent een restaurant en schrijft een autobiografie. In '94 komt hij zijn <br>problemen te boven en gaat hij weer op tournee. De zoveelste bezetting bestaat dan uit <br>Fleetwood, McVie en Burnette, aangevuld met oud-Traffic zanger/gitarist Dave Mason, toetsenist <br>Steve Thomas en ex-Zoo zangeres Bekka Bramlett (dochter van het illustere duo Delaney <br>&amp; Bonnie). Maar deze jongste live-formatie teert nog slechts op de vergane glorie van <br>een ooit zo succesvol verleden. Dit wordt op een pijnlijke manier duidelijk met Time, een kleurloze <br>cd zonder koers en karakter. Tot ieders verbazing staat Peter Green in '96 weer vol in de <br>belangstelling. Hij vormt met onder andere meesterdrummer Cozy Powell de Splinter Group. Op <br>het podium en op Splinter Group maakt Green weliswaar een wat onwennige indruk, maar zijn <br>liefde voor de blues is nog altijd springlevend. In interviews komt hij ook helderder over dan <br>voorheen. In '97 belandt Rumours als gevolg van het door de documentaireserie Classic Albums <br>gegenereerde enthousiasme weer hoog in de albumlijsten. Ondertussen worden - twintig jaar na <br>de release van Rumours - Buckingham, Christine McVie en Nicks uitgenodigd voor een reünie- <br>optreden voor de camera's van Mtv. Deze hereniging bevalt zo goed dat Buckingham en Nicks de <br>plannen voor hun solo-cd's opschorten en met de rest van Fleetwood Mac de MTV-opnames <br>bewerken tot The Dance. Deze onderhoudende herhalingsoefening, bestaande uit oud werk en <br>vier nieuwe nummers, komt binnen op de eerste plaats van de Amerikaanse albumlijst. Een <br>uitverkochte, Amerikaanse tournee garandeert de musici volgens het blad Q een inkomen van <br>400.000 dollar per avond. Dat zorgt er mede voor dat Mick Fleetwood, in '84 bankroet, in '98 weer <br>een welgesteld man is. De 'outtakes,' verzameld op de goed gedocumenteerde dubbel-CD The <br>Vaudeville Years Of Fleetwood Mac 1968-1970 gaan terug naar de interessante Green-periode. Uit <br>die tijd stamt eveneens het werk van het aardige Shrine '69. Van Green, alive &amp; kicking, <br>zelf verschijnen aan het eind van de jaren negentig veel albums, al dan niet met live materiaal. <br>Nicks ziet in '98 een retrospectieve driedubbel-CD Enchanted verschijnen en koppelt daar een <br>lucratieve solo-tournee aan vast. Op het door Mick Fleetwood geproduceerde Legacy: A Tribute To <br>Fleetwood Mac'S Rumours brengen acts als Cranberries, Corrs en Elton John een hommage aan <br>een van de belangrijkste hitbands van de Verenigde Staten. Officiële erkenning krijgt Fleetwood <br>Mac als de groep (Green incluis) op 12 januari '98 in New York wordt opgenomen in de Hall Of <br>Fame. The Complete Blue Horizon Sessions 1967-1969 is een zesdelige CD-box met de albums <br>Fleetwood Mac, Mr. Wonderful, Blues Jam At Chess en Pious Bird Of Good Omen, outtakes, <br>alternatieve versies en studiogepraat. Fleetwood Mac bezorgt scheidend president Clinton <br>middels een optreden een afscheidscadeau. Christine McVie is niet meer van de partij op dit <br>afscheidsfeestje, ze wil niet meer toeren en live spelen. Zij ontbreekt daarom ook in Californië, als <br>Buckingham, John McVie en Fleetwood werken aan een nieuwe cd van Fleetwood Mac. Nicks laat <br>het ook afweten, zij het tijdelijk, want zij is in die tijd op tournee om Trouble In Shangri-La te <br>promoten. Aan dit pseudo comeback-album werken Sheryl Crow, Macy Gray en Sarah McLachlan <br>mee en dat pakt goed uit. Camper van Beethoven brengt in '03 eindelijk zijn in '86 opgenomen en <br>met een indie-knipoog gemaakte Tusk uit. Voor de sterke comebackplaat Say You Will steunt <br>Fleetwood Mac in compositorisch opzicht geheel op Buckingham en Nicks. Ter promotie van Say <br>You Will speelt Fleetwood Mac van maart '03 tot midden september '04 zo'n 125 concerten. Van <br>de optredens in Boston, september '03, verschijnen opnamen op de degelijke Live In Boston. <br>Deze 2-Dvd focust op de coole Nicks, de ster van de show Buckingham en de clowneske aansteller <br>Fleetwood. En op de nummers van Rumours en Say You Will. Bijgesloten is een audio-cd. Aan <br>releases met historisch werk is in het nieuwe millennium geen gebrek. Nieuw werk van Peter <br>Green Splinter Group Reaching The Cold 100 gaat vergezeld van een cd met oude Fleetwood Mac- <br>successen (Black Magic Woman, Green Manalishi en Albatross). <br> <br>Nog meer hits uit <br>vervlogen tijden: voorjaar '04 verschijnen Fleetwood Mac, Rumours en Tusk met bonusmateriaal <br>op de markt. De beide laatste cd's kennen respectievelijk 18 en 21 extra-tracks, waaronder <br>demo's. Christine McVie trekt inmiddels haar eigen spoor met In The Meantime. <br> <br>Bron: <br>OOR Popencyclopedie