Holland roman

Begin jaren ’90 ontvlucht Rodaan Al Galadi zijn geboorteland Irak en komt in Nederland terecht. Negen jaar heeft hij in verschillende asielzoekerscentra de loop der dingen moeten afwachten.

Met zijn boek Holland vertelt auteur Al Galadi feitelijk zijn eigen verhaal maar voert daartoe Semmier als hoofdpersonage op. De gebeurtenissen in het leven van Semmier en diens ontmoetingen zijn afgeleid van hetgeen Al Galadi zelf heeft meegemaakt. Het geheel schetst een beeld dat waarschijnlijk nieuw voor ons is en inzicht geeft in het leven van iemand die in afwachting is van een verblijfsvergunning. Wat betekent dat wachten; het niets kunnen; het machteloze gevoel? Hij beheerst onze taal, maar (nog) niet onze gewoonten…

Semmier verblijft geruime tijd in de schuur van een zekere Daniëlle, een van de vele mensen op zijn pad die hem hulp bieden. Wanneer hij Danielle op zekere dag huilend aantreft lijkt er iets vreselijks te zijn gebeurd. En dat is ook zo, althans voor Danielle. Edward ligt op sterven. Edward blijkt een konijn te zijn. Een verdriet waar Semmier zich niet in kan verplaatsen. Wanneer Semmier ‘afscheid’ gaat nemen bij de stervende’ denkt hij aan alle lijken, raketten en bombardementen die hij in zijn leven heeft gezien. Maar ook aan de gevangenis en de IND en aan ijskoude cellen, tot hij zeker weet dat hij zijn gezicht in de plooi zal kunnen houden.

“Ik vind het wel heel bijzonder dat Danielle een prachtig kind kon maken met een smerige man. Ze is knapper dan Picasso, want Picasso maakte van een mooi blond meisje een monster. Jouw moeder niet. Integendeel. Zij sliep met een viezerik en maakte een goddelijk kind. Ze keek mij aan met een lege blik. Ik vind je toch echter mooier dan een abortus, zei ik en ineens barstte ze in lachen uit.”

Al Galadi vertelt heel puur. Zijn transparante schrijfstijl, waarin hij ons op een andere wijze naar onszelf laat kijken, raakt en beklijft. De auteur weet bovendien de omgeving prachtig in woorden weer te geven. Zo zie je als lezer het riviertje in het dorp waar hij zijn jeugd doorbracht in het sjiitische deel van Irak, waarlijk voor je. Daar waar de kinderen bang werden gemaakt voor het water. Hij vertelt ook over zijn stoere vriendje dat geen angst kent; ook niet voor het water. Natuurlijk kent dat voorval geen happy end, maar Semmier denkt daarbij aan het feit dat zijn vriendje werd behoed voor de oorlogen en rampen die ongetwijfeld op zijn pad waren gekomen, terwijl wij een dergelijk voorval zouden bekijken als een traumatische ervaring.

“Het bevestigde mijn conclusie dat Nederlanders anders naar een vreemdeling kijken die hun cultuur kent dan naar een vreemdeling die er niets van weet.”

Gedurende de negen jaar dat Semmier moet wachten op zijn verblijfsvergunning, leert hij ons en onze gewoonten kennen. In die jaren is hij bovendien op zoek naar zichzelf. Hij verlangt naar een thuis.

Dit nieuwe boek van Al Galadi zet, evenals zijn vorige werk, aan tot nadenken en zelfreflectie. Wij (ver)oordelen snel; is dat terecht? Neem kennis van het leven van asielzoekers en zie ‘ons’ door de ogen van een van hen.

Zelf zegt Al Galadi over zijn boek: ‘Holland is de hoofdpersoon van deze roman. Dit boek is mijn reis tussen de Nederlanders en in de Nederlanders. In hun hart, in hun geest, in hun hoofd. En als dat het niet is, dan is het mijn vergissing, waarvan ik dacht dat het mijn reis was.'

Over de auteur
Rodaan Al Galidi (1971) is een schrijver van Irakese afkomst. Al Galidi studeerde in Irak af als bouwkundig ingenieur. Zijn eerste boek Hoe ik talent voor leven kreeg, werd bijzonder enthousiast ontvangen.

Uitvoering
Uitgeverij De Vrije Uitgevers
ISBN: 9789090326917
Paperback, 400 pagina’s

leuk om te lezen, zeer geschikt ook voor jongere lezers die kennis willen maken met andere realiteiten

In een ruk uitgelezen, Nederland is heel mooi en heel lelijk.. Het boek laat je een leven zien dat je nooit zult hoeven leven. En mogelijkheden die je nooit zult weten. Ik ben vanaf nu een fan van levenskunstenaar Rodaan Al Galidi

Wow, wat een wereld gaat er open door dit avontuur in Nederland vanuit de ogen van 'asielzoeker' Semmier, de hoofdpersoon, te lezen. Juist de nuchterheid waarmee hij zich met een noodvaart aan zijn nieuwe leven buiten het azc aanpast, maakt het verhaal zo ontroerend te lezen en op veel momenten heel komisch. Hoe hij de Nederlandse cultuur leert kennen, opent mijn ogen, een fantastische spiegel.

Echt een aanrader voor alle leeftijden, en perfect te introduceren op scholen.

Gekocht nadat ik na de theatershow was geweest en de schrijver bij Mondo hoorde . Hij was ook in VPRO boeken. Maar ik wilde geen pijn lezen. Dit boek is meer dan een lezing over leven als asielzoeker. Ik bekijk de stad en het land waarin ik leef nu anders. Soms zelfs poëtisch soms met mededogen. Soms lachend. Als hondenliefhebber kan ik het zeer aanbevelen.

Is een echt doorlees boek. Als je begint te lezen houd je niet meer op

Dat het fantastischs is,, ik heb het in één adem uitgelezen

Dit zou iedereen moeten lezen. Nederland door de ogen van een asielzoeker. Het is maar een voorbeeld, maar hij komt in meerdere asielzoekersomgevingen terecht.

Prachtig geschreven boek, over Nederlandse codes, omgang, gebruiken. Maar bovenal een boek over hoe je als asielzoeker een bestaan probeert op te bouwen in een nieuw land. Met vallen en opstaan, humoristisch geschreven, en met veel respect afdwingend.

HOLLAND - Rodaan Al Galidi
Rodaan Al Galidi beschrijft in zijn boek ‘Hoe ik talent voor het leven kreeg’ zijn verblijf in het Asiel Zoekers Centrum. Een schrijnend, maar ook hilarisch boek over het verblijf in dat centrum.
‘Holland’ is het vervolg op dit boek. Wat gebeurt er uiteindelijk? Na negen jaar, negen maanden, een week en drie dagen (hoe is het mogelijk dat mensen zolang worden vast gehouden!!) krijgt Semmier eindelijk een verblijfsvergunning. Hij neemt zich voor om totaal vrij te zijn en zich niet meer door al die Nederlandse instanties te laten voorschrijven wat hij moet doen.
“… ik besefte dat tussen mij en mijzelf meer dan negen jaar zat. Degene die ik was, was ver weg. Ik had gehoopt dat hij klaar zou staan om zich weer bij mij te voegen…. Ik had nooit gedacht dat de persoon die ik was, zou verdwijnen…” (blz.33)
Hij besluit geen uitkering of woning aan te vragen. Hij belt vrienden vanuit het AZC om eventueel een nachtje te mogen logeren. Bij allemaal krijgt hij nul op het rekest! De een zit in Turkije, de volgende in Griekenland of in Afrika. Hij weet: dit zijn smoesjes, ze willen me niet, dit zijn geen vrienden, dus verwijdert hij ze uit zijn telefoon. Het lukt hem, bij de laatste mag hij ‘natuurlijk’ langs komen.
Zo gaat Semmier van adres naar adres, de een langer, de ander korter. Steeds heeft hij geluk in zijn (pas opgebouwde) netwerk. Niet alle adressen zijn even goed. Hij laat de lezer zien dat hij ontzettend goed kan observeren, hij voelt hoe de relaties tussen mensen liggen. Hij beschrijft dat beeldend, bijv. bij Lidewij en haar moeder Daniëlle.
“… de connectie tussen Lidewij en Daniëlle viel stil. Ik keek naar die twee vrouwen en wist niet hoe ik de connectie weer tot leven kon brengen…”(blz 85)
De schrijver komt zelf geregeld om de hoek kijken en vertelt wat je in de volgende tekst zult gaan lezen, of dat je nog even geduld moet hebben om dat hij eerst iets anders wil vertellen. Zo ook op blz. 196:
“…voordat ik je verder vertel over Noëlle, moet ik het eerst hebben over Nina … weet je nog…”
In filmisch beeldende stijl, goed voor een lach en een traan, beschrijft hij de cultuurschokken die hij ervaart bij de kennismaking van het Nederlandse dagelijkse leven, bij het Nederlandse reilen en zeilen..
Waar hij veel leert over de omgangsvormen tussen de Nederlanders is: het studentenhuis aan de Molenweg (grappig, ik weet waar dat is in Zwolle). Hier wordt hij in plaats van één asielzoeker, dé asielzoeker!
Semmier verandert heel vaak van woonadres. Hij noemt dit:
“… ik ben als water. Als het stilstaat gaat het stinken en als het beweegt zuivert het zichzelf…”( 317)
Maar de echte magische sleutel naar Nederland is: de hond, inclusief zakje! Deze conclusie zet hij om in: ik ga nu het park in met een riem, een bal en een zakje in mijn hand. En hij maakt meer contact met de mede-wandelaars dan daar voor!
Ondertussen wordt je als lezer getrakteerd op rake typeringen:
“…een bejaardenhuis.. een gebouw vol uitgeprocedeerde asielzoekers niet door de IND, maar door de tijd…”
Opvallend is dat hij altijd een vuilniszak bij zich heeft, gevuld met oude fotoalbums gekocht in de kringloop. Uit deze albums leert hij de Nederlandse tijdgeest kennen, ze vertellen hem iets over de Nederlandse historie, het Nederlandse verleden.
En bij Lidewijs foto’s zoekt hij haar gezicht van vroeger. Hij hoort van haar zelf verkozen dood. Hij rangschikt zelfs haar leven, haalt foto’s uit het album, geeft haar nieuwe grootouders, nieuwe gezichten die haar leven mogen bepalen. Hij wil haar opnieuw geboren laten worden, hij wil haar gelukkiger maken.
“… aan dat meisje aan wie ik mijn leven niet had kunnen geven, schonk ik het leven van anderen, die het zelf niet meer hadden. Daar, in de tijd, in de eeuwige secondes van anderen die een glimlach geworden zijn, leeft Lidewij en zal ze voor altijd blijven leven…”(blz 391)
Een boek dat filosofische overdenkingen combineert met rake typeringen