The Dark Side of the Moog

Terug op veler verzoek! De 5CD-boxset. In 1994 kon Klaus Schulze terugkijken op een lange, succesvolle en zeer invloedrijke carrière, maar hij kon ook het nieuwe omarmen. Hij zat midden in zijn 'digitale fase', was gefascineerd door samplingtechnologie en had een duidelijk idee waar hij heen kon met de technologie, wat resulteerde in albums als 'Beyond Recall'; de opnames van de Royal Festival Hall; 'The Dome Event' en zelfs tot op zekere hoogte zijn opera “Totentag”. Peter Kuhlman, ook bekend als Pete Namlook, was daarentegen net begonnen. In 1992 had hij het baanbrekende Fax-label opgericht, dat zowel een voertuig was voor zijn eigen opnames als een kans om samen te werken en opnames uit te brengen van gelijkgestemde muzikanten van over de hele wereld: Robert Görl van DAF; Geir Jenssen, bekend van Biosphere; de altijd eclectische Bill Laswell; Ritchie Hawtin; Lorenzo Montana; Gabriël Le Mar; Dr. Atmo en David Moufang om er maar een paar te noemen. In een interview uit 2002 herinnerde Pete zich: “In feite was de ontploffing 'Air II' - het ruimtelijke deel van het nummer 'Travelling Without Moving' maakte Klaus enthousiast. Hij wilde dat we meteen gingen samenwerken. Het was de muziek die voor hem van belang was. Hoewel Klaus voorheen uit principe geen interesse had om samen te werken, wist ik dat ik hem met mijn muziek kon overtuigen. Dat was de sleutel van onze samenwerking. Het nummer was in een soort Schulze/Tangerine Dream-stijl met zijn analoge synthi-bassequenties; het werd ons allebei duidelijk dat we de zaken allereerst met analoge middelen moesten aanpakken. Hoewel het aanvankelijk niet zo eenvoudig was, overtuigde het muzikale resultaat hem uiteindelijk. Ik wilde niet zomaar een remake maken van de ruimtemuziek uit de jaren zeventig; ik was van plan om die te laten samensmelten met de beats en geluiden van de hedendaagse elektronische muziek, en ik denk dat dat gelukt is.” Klaus Schulze: “De hele serie was een heel pretentieloos project. Omdat ik met mijn eigen albums altijd de volledige controle had gehouden, liet ik Pete het uit handen nemen en kon ik compromissen sluiten. Dat was voor mij sappig, omdat ik normaal gesproken niet met andere elektronische muzikanten werk. Het was een totaal andere chemie vergeleken met bijvoorbeeld Manuel Goettsching, die ik volledig begrijp. Vanuit dat oogpunt was het een echte uitdaging. Ik zou nooit met iemand