De lessen van meneer Picquier

Dit boekje met zijn bescheiden aantal bladzijden van 203 en de wat lieflijke voorkant zou zomaar maar eens bij vele aan hun aandacht kunnen ontsnappen. Ook de flaptekst is zoetig en doet meer denken aan het dagboek Henrik Groen. Dit alles doet afbreuk aan het daadwerkelijke verhaal, want dit boek is niet alleen een ode aan boeken en literatuur maar vooral een ode aan vriendschap, groei, begrip, rijping en verbinding.

Het is ontroerend omdat je het einde van het leven van meneer Piquier ervaart maar tegelijkertijd de strijd om het leven nog te gaan leven via Grégoire beleeft. Elke gebeurtenis in het leven is terug te vinden in een passage uit de geschiedenis van de literatuur en door het boek heen weet meneer Piquier er heel wat te benoemen. Saai wordt het daardoor echter niet. Het enige minpuntje is de relatie die wordt beschreven (of eigenlijk niet goed wordt beschreven), tussen Grégoire en een verpleegster. De schrijver wil hiermee de weg van de liefde en de adolescentie aangeven maar dat is maar beperkt gelukt. Lees je hier gewoon overheen dat heb je een prachtig, ontroerend en wijs boek in handen, die het als verfilming, mits het op de manier van Intouchables gedaan wordt, heel goed zou doen.

Het boek gaat voornamelijk om meneer Picquier en Grégoire. Je leert ze goed kennen en daardoor zie je de vriendschap tussen beide ontstaan. Het is bijzonder om te zien hoe serieus het voorlezen is voor meneer Picquier. Op verschillende manieren leert Grégoire het voorlezen. In het begin alleen voor meneer Picquier en uiteindelijk verhuist het voorleesuur naar de algemene ruimte. Het gaat allemaal niet vanzelf, maar ook daar vinden meneer Picquier en Grégoire hun weg wel in.

Je leest eigenlijk over de weg die een bewoner bewandelt in een verzorgingstehuis. En over hoe die bewoner zijn zorg krijgt of wil krijgen. Dat is mooi om te zien.

Ik had gehoopt dat ik het boek in mijn hart zou sluiten en ontroerd zou zijn, maar dat is helaas niet gebeurd. Dat komt misschien omdat er stukken tussen zitten die heel literair geschreven zijn en dat is niet mijn persoonlijke smaak. Desondanks was het een prachtig verhaal met een mooie boodschap. Het verhaal is film waardig, dus ik hoop dat hij op een dag verfilmd zal worden. En zal ik het boek zeker aanraden als je wel van literatuur houd!

De 18-jarige Grégoire werkt als keukenhulp in verzorgingstehuis Les Bleuets. Hij is net gezakt voor zijn eindexamen, voelt zich wat verloren en weet niet goed wat hij wil met zijn leven. Op een dag krijgt hij de opdracht om een maaltijd naar de kamer van meneer Picquier, de Oude Boekverkoper, te brengen. Meneer Picquier heeft de ziekte van Parkinson en heeft al zijn bezittingen moeten verkopen toen hij naar het verzorgingstehuis moest. Het enige wat hij nog bezit zijn zijn 3000 meest dierbare boeken, nog geen tiende van zijn vroegere collectie, die overal opgestapeld in zijn kleine kamer staan. Tot zijn grote verdriet kan hij zelf niet meer lezen en ze spreken af dat Grégoire elke dag een uur komt voorlezen en meneer Picquier hem de fijne kneepjes van het vak bijbrengt. Zowel de duur van het voorlezen als de groep toehoorders wordt steeds groter en een prachtige vriendschap tussen meneer Picquier en Grégoire komt tot stand.

Marc Roger is zelf voorlezer van beroep en dat is wel te merken: de liefde voor het (voor)lezen komt overal naar voren, zeker in de lessen van meneer Picquier. Het is een verhaal over vriendschap, zelfontwikkeling, uit je schulp kruipen en je talenten leren kennen, maar ook een verhaal over langzaam afscheid nemen van het leven en berusting in het feit dat je lichamelijk aftakelt.

Zeker het eerste deel van het boek vond ik warm en lief, in de tweede helft wordt het verhaal een stuk groter gemaakt en dat vind ik niet altijd even goed uitgewerkt. Ik had liever gezien dat het verhaal klein was gehouden en de opgevoerde personages allemaal goed uitgewerkt werden. Ook moest ik echt wennen aan de schrijfstijl. Marc Roger schrijft af en toe bijna staccato, met hele korte zinnen, afgewisseld met lange zinnen die soms haast poëtisch overkomen. Daardoor dwaalden mijn gedachten wel eens af, maar ik vond het verhaal boeiend genoeg om te blijven doorlezen.

Het einde vond ik wat abrupt, ik denk dat er nog wel wat extra pagina’s toegevoegd hadden kunnen worden, maar het laatste hoofdstuk is ontroerend en zo wordt het verhaal van Grégoire en meneer Picquier mooi afgerond.

De lessen van meneer Picquier - Marc Roger

Grégoire, een jongen van 18 die zijn school niet afmaakte en niets met boeken heeft, gaat aan de slag in een rusthuis als keukenhulpje. Hij maakt er kennis met meneer Picquier, een oude boekenverkoper, die 3000 boeken meenam naar het rusthuis. Stilaan worden ze vrienden en kan meneer Picquier Grégoire overtuigen om hem voor te lezen. Voor Grégoire gaat een nieuwe wereld open. Hij maakt kennis met heel wat schrijvers en zijn liefde voor boeken groeit doorheen het boek.

Veel meer dan een boek over boeken is dit een verhaal over een vriendschap die groeit. Een vriendschap die op het eerste gezicht niet zo evident is maar zoveel voor beiden zal betekenen. Grégoire wordt ondergedompeld in de wereld van de literatuur, maar krijgt op hetzelfde moment heel wat levenslessen mee. Meneer Picquier kan weer van zijn boeken én van het leven genieten, want samen halen ze toch wat fratsen uit in het rusthuis.

Een boek over boeken, dat sprak me natuurlijk onmiddellijk aan, maar het boek was anders dan ik verwachtte. Hoewel er veel over boeken gesproken wordt en lezen centraal staat, was dit een boek over hechte vriendschap en de band die gesmeed wordt tussen twee individuen uit twee verschillende werelden. Wat mij vooral heeft geraakt was de manier waarop Grégoire doorheen het boek groeit, van een jongeman zonder echt doel groeit hij uit tot een opmerkzame jongen met een toekomstplan. Warm aanbevolen!
Bedankt Standaard Uitgeverij en A.W. Bruna Uitgevers voor het recensie-exemplaar!

Mooi boek, zorgt er voor dat je je goed in kan leven in de personages. Soms met een lach(je) en soms ook verdrietig.

De lessen van meneer Picquier heeft mij positief verrast en het boek bevat ook nog eens een prachtige cover. Ik weet zeker dat Grégoire en de oude boekenverkoper Picquier vele harten zullen veroveren.